A co dalej? | Pola

1 kwietnia 2016

(rok po wydarzeniach opisanych w epilogu)

Wzajemne położenie dwóch okręgów

odpowiednio o(S₁, r₁) oraz o(S₂, r₂)

- Okręgi rozłączne zewnętrznie – odległość między środkami tych okręgów jest większa od sumy długości ich promieni.

|S₁S₂| > r₁ + r₂

Wyszedłem ze sklepu, przeciąłem ulicę i wpadłem do rzeszowskiego bloku. Deszcz nie zdążył przemoczyć mojej kurtki. Wbiegłem po schodach na drugie piętro i wyciągnąłem klucze do mieszkania. Chciałem je przekręcić w zamku, ale była to chęć jednostronna. Szarpnąłem kluczami… Nie, coś było nie tak. Czyżbym nie zamknął drzwi?

Chwyciłem za klamkę i pociągnąłem ją do siebie. No tak. Można było się tego spodziewać. Wszedłem do środka, postawiłem zakupy na podłodze i zacząłem zdejmować kurtkę, kiedy nagle usłyszałem dobiegające z kuchni szepty. Lekko wystraszony rozejrzałem się po przedpokoju, szukając czegoś, czym mógłbym się ewentualnie obronić. Na półce leżała ciężka, wojskowa latarka, która służyła również do ogłuszania. Lepsze to niż nic.

Zacząłem się powoli skradać w kierunku drzwi kuchni, po czym zajrzałem o środka. Co zobaczyłem? Konstancję i Simona Tischerów oraz Krzysztofa Ignaczaka najzwyczajniej w świecie pijących kawę. Co taka zacna delegacja robiła w moim mieszkaniu o szóstej rano, do ciężkiej cholery?

Kostka z dezaprobatą obrzuciła mnie wzrokiem, dłużej zatrzymując go na czarnym przedmiocie, który trzymałem w dłoni. Uniosła brwi, a ja szybko odłożyłem latarkę na półkę.

- Cześć? – powiedziałem trochę zmieszany.

Simon pokiwał głową, a Krzysiek parsknął śmiechem.

- Miło cię widzieć, młody – powiedział Niemiec.

- Was też – odparłem, siadając przy stole, po czym spojrzałem na każdego z nich po kolei. – Przepraszam, jeśli zabrzmi to niegościnnie, ale co was tu sprowadza? – zapytałem.

- Chcieliśmy odwiedzić starego przyjaciela – powiedział Krzysiek. Kostka i Simon wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Ciekawe, co zrobili z dziećmi? Musieli załatwić naprawdę zaufanych opiekunów. Oni byle komu by ich nie oddali.

- Aha – mruknąłem. Na chwilę zapadła cisza, ale w końcu Simon nie wytrzymał. Podniósł wzrok na swoją żonę, a z jego twarzy wyczytałem, że ma ochotę się roześmiać.

- Powiedz mu – rzucił.

Kostka odstawiła kawę na stół i przez krótką chwilę milczała, najwyraźniej układając coś w głowie. W końcu – ku mojej uldze – zaczęła mówić.

- Wiesz, co dziś jest? – zapytała. Przełknąłem ślinę. Już na początku zorientowałem się, w jakiej sprawie to przyjechali.

- Tak. Prima Aprilis.

Wywróciła oczami.

- Nie – odparła, uśmiechając się lekko. – Dobrze wiesz, że ja wiem, że ty wiesz, że dziś są urodziny Poli. Dwudzieste.

Na dźwięk imienia młodej Tomaszewskiej coś we mnie się poruszyło. Jakiś stary, dawno nie używany mechanizm zaczął funkcjonować.

- I co w związku z tym? – spytałem. Tym razem odezwał się Krzysiek.

- Nie uważasz, że czas to zakończyć?

Pytanie zawisło w powietrzu. Podniosłem się z miejsca i podszedłem do czajnika. Parę minut później z kubkiem kawy usiadłem z powrotem obok nich.

- To była decyzja Poli – wyjaśniłem. – Uznała, ze tak będzie lepiej. Jak widać jest.

- Idiota – prychnęła Konstancja. – Myślisz, że gdyby uznała, że popełniła błąd, przyznałaby się do tego? A powiem ci w sekrecie, że jej ciężko wytrzymać. Powinieneś już dawno tam być. Rozumiem, że chciałeś uszanować jej decyzję, ale… ale… - opadła ciężko na krzesło, przestając wymachiwać rękami. – Simon, dokończ.

- To jest Pola. Wiesz, jaka ona jest.

Aż za dobrze.

Na chwilę wbiłem wzrok w swój kubek. Myślałem. I wymyśliłem.

- To jest Prima Aprilis, tak? – spytałem. – Kiepski żart.

Ich twarze wskazywały na to, że chyba jednak nie żartują. Simon wyglądał, jakby się gotował.

- To my się staramy, szukamy opieki dla dzieci i tłuczemy się przez pół polski, żebyś ty teraz stwierdził, że to jest żart?! – krzyknął. – Grzebiemy ci w szafie, żeby cię spakować, tankujemy ci samochód do pełna, przygotowujemy wszystko, żebyś ty stwierdził, że to żart?!

Grzebali mi w szafie?

- Młody – kontynuował Simon, kręcąc głową. – Dwóch na jednego to niezbyt korzystny układ. Radzę ci się stąd zabierać i zapieprzać nad morze. Już.

- Ale…

- Kochasz ją?

- Kocham – odparłem bez wahania. Niemiec rzucił mi kluczyki. Obrzuciłem wzrokiem wszystkich po kolei, po czym zacisnąłem pięść na czarnym przedmiocie, który trzymałem w dłoni.

Wychodząc, słyszałem jeszcze, jak Kostka mówiła, że się martwi, że niespełna dwudziestolatek będzie jechał przez całą Polskę. Simon uznał, iż mogą mnie śledzić. Krzysiek prychnął.

- Chociaż raz im nie przerywajcie.

Dochodziła osiemnasta, kiedy zaparkowałam pod blokiem, w którym mieszkałam. Byłam zmęczona, bo po treningu wstąpiłam jeszcze na zakupy do supermarketu. Jak chodzenie między półkami pełnymi jedzenia może zmęczyć… Wyszłam z auta i spojrzałam w górę. Aga – moja współlokatorka już była w domu, o czym świadczyła jasna łuna z kuchennego okna. Wyciągnęłam siatki z zakupami z tylnego siedzenia i ruszyłam do drzwi. Dla odmiany wybrałam windę. Starość nie radość. A dziś wybijała mi dwudziestka. Już się nie mogłam doczekać sobotniej imprezy.

Otworzyłam drzwi i weszłam do mieszkania. Przywitał mnie cudowny aromat kawy. Rozmarzyłam się.

- Aga, ja też poproszę! – krzyknęłam, rozwiązując trampki.

- Spoko.

Tylko że to nie była Aga. Z wrażenia aż musiałam się wesprzeć o ścianę. Nie zdejmując kurtki, ruszyłam do kuchni za znajomym głosem. Stanęłam w drzwiach i ujrzałam blondyna stojącego przy kuchennym blacie.

- Słodzisz?

- Pół łyżeczki.

Złapałam się framugi i zacisnęłam oczy, po czym przetarłam je, uszczypnęłam się w rękę i na powrót podniosłam powieki.

- Okręgi styczne zewnętrznie – odległość między środkami tych okręgów jest równa sumie długości ich promieni.

|S₁S₂| = r₁ + r₂

Stała w drzwiach, patrząc na mnie jakby zobaczyła ducha. Z otwartymi, malinowymi, miękkimi ustami i wytrzeszczonymi oczami wyglądała zabawnie. Zmieniła się. Jakby… wydoroślała. Twarz miała poważną, w oczach brakowało dawnego błysku. Włosy sięgały jej już do pasa. Schudła – zapewne przez większe natężenie treningów – ale jednocześnie jej sylwetka stała się bardziej kobieca, pewnie przez dodatkowe parę centymetrów w biuście. Zniknęła jej czarna, skórzana kurtka, zniknęły obcisłe rurki. Jedyną znajomą rzeczą były czerwone trampki. Nowe, ale jednak stare.

Powoli, jakby z niedowierzaniem uniosła lekko kąciki ust w górę. Mimo że pełnym uśmiechem tego jeszcze nazwać nie można było, poczułem, jak w sercu robi mi się ciepło.

Uśmiechał się. Blond włosy miał takie, jakie zawsze mi się u niego podobały – nie za długie, nie za krótkie. Wydawało mi się, jakby był trochę wyższy niż rok temu, a przede wszystkim bardziej widoczne stały się jego mięśnie. Nawet jego twarz się trochę zmieniła – już nie była chłopięca. Ale uśmiech, który zawsze uwielbiałam, w którym się zakochałam, nadal tam był. Całujące usta, równiutkie, białe zęby, dołeczki, lekko przymrużone oczy – wszystko na swoim miejscu.

Gdy już upewniłam się, że nie mam jakichś omamów, zdołałam z siebie wycisnąć kolejne zdanie.

- Co ty tu robisz? – zapytałam, wciąż zszokowana.

- Nie cieszysz się?

- Cieszę, ale…

- Wpadłem na twoje urodziny. Cieszę się, że się cieszysz – rzucił, wyszczerzając zęby w pięknym, szerokim uśmiechu.

- A jak się tu dostałeś?

- Twoja koleżanka mi pomogła. Tak na marginesie, pojechała odwiedzić rodziców i najprawdopodobniej zostanie tam na noc – wyjaśnił. Westchnęłam cicho. Uśmiech zniknął. Mężczyzna przekrzywił głowę, przyglądając mi się badawczo. – Jesteś jeszcze piękniejsza niż byłaś – oznajmił z zachwytem. Serce mi zadudniło w piersi. – Musimy porozmawiać.

Nie mogłam już dłużej udawać. Miałam wszystkiego serdecznie dość. Poczułam łzy szczęścia napływające mi do oczu i ruszyłam z miejsca w stronę Kuby. Rozłożyłam ręce…

- Okręgi przecinające się – odległość między środkami tych okręgów spełnia nierówność podwójną.

r₁ – r₂ < |S₁S₂| < r₁ + r₂

…i przytuliłam się do niego, łkając cicho i wdychając zapach jego perfum. Blondyn zamknął mnie w szczelnym uścisku.

- Przepraszam – wyszeptałam, mocząc mu koszulkę. – Przepraszam, przepraszam, prze… - nie dokończyłam, bo zasłonił mi usta dłonią.

- Ja też. Powinienem był to zrobić już dawno – powiedział, unosząc mój podbródek. – Dalej kochasz tego idiotę?

- Kocham. Mój ci on jest – powiedziałam.

- Więc przestań płakać. A pamiętasz?

Zmarszczyłam brwi.

- Co?

- To miejsce…

- …w piwnicy u dziadka…

Uśmiechnął się. Znowu.

- Kiedy przychodziła jesień, zrzucali tam węgiel i jabłka – zaśpiewał.

- I tam… I…

Wszystko stanęło mi przed oczami. Nie byłam w stanie dokończyć wersu mojej ukochanej piosenki, bo rozpłakałam się jeszcze bardziej. Popiwczak pociągnął mnie na kanapę, a ja cały czas mu tłumaczyłam, że nie wiem, jak ja mogła bez niego wytrzymać, że go kocham, że jestem idiotką, bo wszystko spieprzyłam, że go kocham, że nie mogę wytrzymać bez niego, że go kocham, że nawet mi nie będzie przeszkadzał ten cholerny dystans… I chciałam na odmianę dodać, ze go kocham, ale zatkał mi usta – tym razem nie dłonią, ale swoimi ustami, które poczułam po raz pierwszy od prawie roku. A było to takie cudowne uczucie, że aż mi zaparło dech w piersiach i musiałam na chwilę przerwać, żeby zaczerpnąć powietrza.

- Już koniec? – zmartwił się Kuba. Uśmiechnęłam się przez łzy i usiadłam mu okrakiem na kolanach.

- Nie. Początek.

- Okręgi pokrywające się – okręgi o wspólnym środku i jednakowych promieniach.

S₁ = S₂; r₁ = r₂

Niepewnie i z lekką obawą położył mnie na łóżku, po czym nachylił się i zaczął mnie całować po szyi. Wspomniałam na słowa, które kiedyś usłyszałam od Kostki: „jak cię facet zacznie w szyję całować, to po tobie”.

Właśnie, Kostka.

- Hej – szepnęłam.

- Hm?

- Jest jakaś pewność, moja siostra i Simon tu nie wpadną?

- No nie wiem… Jechali za mną.

- Co?! – krzyknęłam, a Kuba parsknął śmiechem.

- Prima Aprilis.

- Okręgi styczne wewnętrznie – odległość między środkami tych okręgów jest równa wartości bezwzględnej z różnicy długości ich promieni.

|S₁S₂| = |r₁ – r₂|

Powoli otworzyłam oczy, obawiając się, że to wszystko, co się wydarzyło, mogło być snem. Nie było. Kuba leżał obok mnie, chrapiąc cicho. Jego naga klatka piersiowa powoli wznosiła się i opadała. Jakby wyczuł, że się obudziłam, bo zaczął się ruszać i po chwili spojrzał na mnie zaspanym wzrokiem. Uśmiechnął się  do mnie.

- Jesteś – powiedział.

Pokiwałam głową, opierając głowę na jego torsie. Dłonią zaczął masować moje plecy, a ja odprężyłam się i westchnęłam.

- Jak dużo czasu jeszcze mamy? – spytałam. Zmrużył oczy, niezbyt rozumiejąc, o co mi chodzi. – Jutro gracie mecz o Mistrzostwo Polski. Niedługo musisz wracać.

- Musisz być taką realistką? – mruknął, zerkając na zegarek. Dochodziła ósma. – Psujesz piękną chwilę.

- Prze…

- Dobra, skończ – przerwał mi, po czym przyciągnął mnie do siebie.

- Okręgi rozłączne wewnętrznie (jeden z nich leży całkowicie w drugim) – odległość między środkami tych okręgów jest mniejsza od wartości bezwzględnej z różnicy długości ich promieni.

|S₁S₂| < |r₁ – r₂|

- Będziesz pamiętać? – zapytał, stojąc w drzwiach. Wiedziałam, że chce zostać, ale nigdy w życiu bym na to nie pozwoliła. Miał arcyważny mecz.

- Tak, kochasz mnie. Będę.

Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale po chwili zmienił zdanie.

- Pola, obiecujesz…

- Obiecuję.

- Już nigdy?

- Nigdy.

- Szczególnym przypadkiem okręgów rozłącznych wewnętrznie są okręgi współśrodkowe. Mają one…

- Pola, do jasnej cholery, skończ mi recytować definicje.

- To co mam robić?

- Chodź się całować.

∞

  

Definicje zaczerpnięte ze Słownika „Matematyka” wyd. Greg.

Yeap, rozszerzona matematyka zobowiązuje :3 Nie mogłam ich tak zostawić. Co jak co, ale z nimi się zżyłam. Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe. I trzymajcie się, bo to nie koniec, coś jeszcze od nas będzie!

Ściskam i całuję!

bluśka