Epilog

Kostka

Szpitalne progi nigdy nie kojarzył mi się dobrze, ale co innego być ofiarą jakiegoś wypadku, co innego zostać matką w tym miejscu, a jeszcze co innego odwiedzać kogoś bliskiego. Czymś innym jest jeszcze odwiedzanie kogoś innego, kto właśnie został mamą.

Opuściłam szpital w dobrym humorze. Monika i mała Marysia czuły się świetnie. Córeczka Michała była śliczna, na tyle na ile może być śliczna inne dziewczynka, która nie jest jedną z moich córek. Michał nie odstępował ich na krok. Zupełnie jak jakiś czas temu mój mąż.

Słońce świeciło, na dworze było ciepło. Był w końcu początek maja. Ostatnie dni, które Simon spędzał z nami przed wyjazdem na zgrupowanie reprezentacji Niemiec. Nie bardzo wyobrażałam sobie jak sama(może nie całkiem sama, ale jednak sama) poradzę sobie z moimi córkami.  Zdecydowanie w kwestii charakteru wdały się w ojca mimo, ze miały dopiero dziesięć miesięcy.

Czemu zaskoczyło mnie to, że przed szpitalem czekał na mnie Simon i wielki wózek, w którym słodko uśmiechały się dziewczynki? Mogłam się przecież spodziewać, że nie wysiedzi z nimi dwóch godzin.

-Zwariowałeś. – jęknęłam, podchodząc bliżej. Włożyłam smoczek Kate, która przed chwilą go wypluła. Isabel natomiast zajęta była ślinieniem swoich piąstek. –Miałeś z nimi nie wychodzić! Jakbyś zapomniał to ząbkują!

-Przecież są grzeczne. – wzruszył ramionami. –Nie moja wina, że się stęskniliśmy za tobą… - objął mnie i ucałował w policzek. –Za chwilę rozstaniemy się na jakiś czas…

-Lepiej się przyznaj i powiedz, ze masz trudności, żeby się nimi zająć przez kilkadziesiąt minut. – prychnęłam, łapiąc go pod rękę.

-Może i mam. – wzruszył ramionami i zaczął pchać wózek.

Na jego szczęście zasnęły po drodze, więc nie wariowały. Uwierzcie mi, ze ząbkowanie dwójki dzieci naraz to nie jest nic fajnego. Niestety obie obudziły się, gdy tylko przekroczyliśmy próg mieszkania. Simon zaniósł je do pokoju a ja przygotowałam im deserek. Po kilku chwilach(na szczęście cichych) zjawiłam się w pokoju i zostawiłam swojego Niemca z zadaniem nakarmienia córek. Musiałam powiesić pranie. Kiedy wróciłam z balkonu do pokoju, w którym urzędował Simon, pokręciłam głową z dezaprobatą. On, Kate i Isabel całe upaprane były swoim posiłkiem. Ciekawe ile z tego trafiło do ich brzuszków?

-Simon… - jęknęłam, biorąc Kate na ręce. –Znowu musze je przeprać. – Kate zaśmiała się, po czym ubrudzoną rękę wytarła w moją bluzkę. –I siebie też.

-Zawsze możesz zrobić to tutaj. – uśmiechnął się cwaniacko.

-Zapomnij. – mruknęłam. –Pogadamy jak dzieci pójdą spać.

-Prawie nie sypiają. – zauważył. –A ja niedługo wyjeżdżam…

-Skończ. – poprosiłam, podchodząc do szafy.

-A niedawno były takie małe. – powiedział Simon w zamyśleniu. Uśmiechnęłam się pod nosem na wspomnienie sali operacyjnej, w której na świat przyszły dziewczynki. Simon okazał się odważny i nawet nie zemdlał. Dzielnie trzymał mnie za rękę podczas kiedy cieli moje ciało. Kiedy rozległ się pierwszy płacz każdej z nich wzruszyliśmy się do bólu…

-Niedawno ty my ślub braliśmy. – mruknęłam. –A mi się wydaje jakby to było tysiąc lat temu.

-Nawet jeśli tysiąc lat temu to i tak samo cię kochamy, prawda? – powiedział do trzymanej przez siebie Isabel. Niestety nie wiedziała jak zareagować, więc patrzyła na nas wielkimi, brązowymi oczami. Czasem zastanawiałam się czy Pola nie brała jakiegoś udziału w momencie „tworzenia” pociech, gdyż były bardziej podobne do niej niż do mnie.

Biała suknia, która była niewygodna, ale takie dzień przeżywało się raz w życiu. Pozwoliłam zapiąć ją Poli i przejrzałam się w lustrze. Odgarnęłam niesforny kosmyk włosów z czoła.

-Wyglądasz ślicznie. – skomentowała moja druhna.

-A jeśli dostaną kolkę? – zagryzłam dolną wargę. –Często je miewają…

-Mają najlepszą opiekę. – Polcia uśmiechnęła się pocieszycielsko. –Nie widzę lepszej niańki dla nich niż Krzysiek i jego żona.

-Powinniśmy byli to odłożyć…

-Znowu będziesz uciekać? – założyła ręce na piersi, patrząc na mnie groźnie. –O nie moja panno, tak się bawić nie będziemy! Wyluzuj, dziś jest wasz dzień.

-Ale zadzwoń do nich jeszcze.

-Dobrze. – pociągnęła mnie za rękę. – Spóźnimy się.

-Pola, po mnie przewrócisz! – warknęłam podenerwowana, kiedy o mało straciłam równowagę.

-Wyglądasz ślicznie. – odgarnęła mi kosmyk z ucho. –I uspokój się. Wdech wydech.

Zastosowałam się do jej rady. Chwilę później do pomieszczenia wkroczył Simon w swoim stroju. Garnitur bardzo mu pasował.

-Wyglądasz ślicznie. – skomentował. Uśmiechnęłam się w odpowiedzi.

-Wiesz co Simon?  - odezwała się Pola, tłumiąc śmiech. –Porozbierasz ją później i to nie tylko wzrokiem. Teraz już chodźcie.

-Kocham was.

-A ja was. 

Pola

Szkoła, szkoła i po szkole. Liceum skończyło się szybciej niż myślałam, w zeszłym tygodniu wraz z Kubą odfajkowaliśmy ostatnie matury. Mimo wszystko żal było opuszczać tą szkołę. To był jakiś etap w naszym życiu. Tu się poznaliśmy. Tego się nie zapomina. A jako że chcieliśmy godnie pożegnać miniony rok szkolny, zorganizowaliśmy imprezę. Na tą specjalną okazję Kostka i Simon postanowili wybyć gdzieś z Izą i Kaśką (co jak co, ale ja wolałam używać polskich imion), za co byliśmy im niezmiernie wdzięczni, bo to była długa impreza. Dochodziła czwarta rano, gdy zamknęłam drzwi za ostatnimi znajomymi i opadłam ciężko na kanapę, przecierając oczy. Wszędzie dookoła widziałam butelki po piwie, wódce czy innych alkoholach.

Popiwczak usiadł obok mnie.

- Wygrałam zakład – powiedziałam. Prychnął. Poprzedniego dnia uznał, że się upiję, ja natomiast wypiłam tylko lampkę wina (i to w jego towarzystwie), a w dodatku było to jeszcze przed północą. Byłam trzeźwa. Ktoś musiał pilnować tej dzieciarni.

- Gratuluję. Chodź po nagrodę – powiedział i pociągnął mnie na swoje kolana. Zaśmiałam się, oplatając rękami jego szyję. Musiałam przyznać, że całował coraz lepiej. Wyrobił się przez ponad półtora roku.

Westchnęłam. Odsunął swoją twarz od mojej i spojrzał na mnie.

- Co?

- Jesteś trzeźwy?

Dostrzegłam nagły błysk w jego oczach i domyśliłam się, co mu przyszło do głowy. Potrząsnęłam głową.

- Nie o to mi chodzi! – powiedziałam. – Musimy porozmawiać.

Odchylił głowę do tyłu i zastanawiał się przez chwilę.

- Pierwszy raz jest szansa na to, że nie wpadną tu zaraz Kostka i Simon, a ty chcesz rozmawiać?

- To ważne.

Wydawało się, że zrozumiał, bo pokiwał głową i pozwolił mi się zsunąć na kanapę.

- Słucham.

Spojrzałam na niego, żeby nie umknął mi żaden szczegół jego reakcji.

- Mam propozycję z Sopotu.

Wytrzeszczył oczy i otworzył buzię. Uniosłam palec i mu ją zamknęłam, bo wyglądał dość komicznie.

- Z tego Sopotu?

- A znasz jakiś inny?

Wzruszył ramionami. Wzięłam głęboki wdech.

- Pola, to… To wspaniale! – wykrzyknął, a potem opanował się, jakby coś mu zaświtało w głowie. - A co z Rzeszowem?

Spuściłam wzrok, udając nagłe zainteresowanie paznokciami. Słyszałam, jak przełyka ślinę. Trzy dni temu wszystko było jasne. On miał grać dla Resovii, ja dla pierwszoligowego DevelopResu. Już nawet się zastanawialiśmy, jak to będzie mieszkać razem. Zamierzaliśmy również studiować tam zaocznie. A potem zaproponowano mi pozycję drugiej rozgrywającej na drugim końcu Polski.

- Zamierzasz się zgodzić?

- Tak – odparłam. Na chwilę zapadła cisza, a moje słowo wisiało w powietrzu. W końcu uniósł mój podbródek, bym spojrzała mu w oczy.

- To nic – powiedział spokojnie. Mimo wszystko wyczułam w jego głosie drżenie. – Damy radę.

Znów potrząsnęłam głową. Zaczęło się najgorsze.

- Ja nie wierzę w związki na odległość – wydusiłam, unikając jego ślicznych oczu, w które wpatrywałam się niemal codziennie od pierwszej klasy ogólniaka. Czekałam na wybuch, ale on nie następował.

- Nie zerwiesz ze mną – powiedział sucho. Zacisnęłam usta w cienką kreskę. Kuba puścił mój podbródek i wbił wzrok w ścianę naprzeciwko nas. Wpatrywałam się przez chwilę w jego profil, w już trochę przydługie włosy, delikatny zarost i miękkie usta, z których zniknął uśmiech. W końcu postanowiłam odejść. Szepnęłam ciche „przepraszam” i ruszyłam do swojego pokoju.

Czułam, że to jeden z najgorszych dni w moim życiu. Powiedzenie mu, że chcę się rozwijać  w jednym z najlepszych orlenligowych klubów było jeszcze pestką. To, co zrobiłam potem wywołało cholerną pustkę w moim sercu.

Prawie otarłam się o sen, kiedy z tego stanu wyrwał mnie dźwięk otwieranych drzwi i ciche głosy mojej siostry i szwagra. Kostka nie mogła się powstrzymać i zajrzała do mojej sypialni. Przez chwilę panowała cisza, a potem usłyszałam, jak mówi do Simona:

- Bałaganu się spodziewałam, ale że śpią osobno, to nie. Znów ich nie przyłapaliśmy.

Niemiec mruknął coś w swoim języku.

- Jeszcze kiedyś nam się uda – powiedział. – Chodźmy spać.

Wcisnęłam głowę w poduszkę i zaczęłam płakać. 

A więc po szesnastu miesiącach nasza przygoda dobiega końca. Było wspaniale. Dziękujemy za wszystkie miłe słowa, za ponad 110 tysięcy wyświetleń i blisko 1000 komentarzy. To było takie nasze dziecko, które już dorosło, zawsze będzie dla nas ważne. Przyszedł czas się pożegnać, ale... jeśli będziecie grzeczni, może za jakiś czas pojawi się tu dla was nagroda. Mamy nadzieję, że nas nie zawiedziecie i będziemy mogły was nagrodzić. Kończymy pewien etap, ale przed nami kolejne. A więc: Do widzenia! Goodbye! Tschüs! Adiós! Hejdå! 

Z poważaniem

Iśka & Blue