Rozdział 44

Pola

Simon Tischer otworzył drzwi, a pierwszą rzeczą, na którą zwróciłam uwagę, były jego wory pod oczami, zmęczony wzrok i coś, co znajdowało się na czubku głowy, ale czego nie potrafiłam określić. Po raz kolejny zrobiło mi się go żal. Popatrzył na nas i szerzej otworzył drzwi, wpuszczając nas do środka.

- Co wy tu robicie? – spytał, przekręcając drzwi na klucz.

- Wpadliśmy w odwiedziny – odparł Kuba, przytrzymując mnie, kiedy straciłam równowagę przy zdejmowaniu butów. Posłał mi uspokajające spojrzenie.

- Odwiedziny?

- Tak – mruknęłam. – Tak, Simon, odwiedziny. Znów piłeś? – spytałam, przyglądając mu się dokładnie. Chwila wahania w jego głosie mi wystarczyła. Westchnęłam z rezygnacją.

Zaczął się tłumaczyć, mówiąc, że wcale nie pił dużo, bo pamiętał, co mu mówiłam parę dni wcześniej, ale ja go nie słuchałam. Oparłam gitarę o ścianę przedpokoju i skierowałam się do salonu, który był w stanie… cóż, opłakanym. Wszędzie walały się śmiecie, brudne ubrania, opakowania po jedzeniu i butelki po piwie. Westchnęłam głośno.

- Co to jest?

- Nieporządek? – zasugerował Niemiec. Popiwczak natomiast prychnął, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

- To jest burdel na kółkach – rzucił. – Stary, idź i doprowadź siebie do porządku. My tu posprzątamy – polecił rozgrywającemu.

Nie napotkaliśmy protestu, a po chwili Simon zniknął za drzwiami łazienki. My natomiast stopniowo zaczęliśmy oczyszczać pokój z wszystkich niepotrzebnych rzeczy. W zasadzie nie szło nam tak źle, bo po dwudziestu minutach wszystko było skończone, a przy drzwiach stał wielki, czarny, przepełniony worek na śmieci. Simon w końcu powrócił do nas. Trzymając w rękach moją gitarę.

- Zagrasz mi coś? – spytał. Przygryzłam wargę i niemrawo skinęłam głową, odpierając, że mogę.

- A co konkretnie?

Simon zamyślił się, a ja zerknęłam na Kubę, który posyłał mi spojrzenie mówiące „to nie jest dobry pomysł”. Wzruszyłam ramionami.

- „Wpuść mnie” – poprosił Niemiec. Drgnęłam i pokręciłam głową.

- Nie umiem z pamięci – skłamałam. W rzeczywistości chodziło o to, że ta piosenka mogła u niego wywołać niepotrzebne skojarzenia. Przecież śpiewał ją Kostce.

Na szczęście mi uwierzył i po raz kolejny się zamyślił.

- Grałaś kiedyś taką piękną piosenkę… - zaczął. – Kostka mi ją tłumaczyła na angielski. To było wtedy, gdy wy – wskazał naszą dwójkę palcami – byliście skłóceni. „Nie daj mi pójść”, czy coś takiego. I grałaś ją z pamięci.

Zamarłam. Twarz z pewnością mi pobladła, a na ramionach pojawiła się gęsia skórka. Przełknęłam głośno ślinę i powiedziałam, że tytuł to „Nie daj mi odejść”.

- Wszystko jedno – burknął, wzruszając ramionami. – Zagraj mi ją.

Mogłam się sprzeciwić, ale nie zrobiłam tego. Mogłam powiedzieć, że nie pamiętam, ale nie zrobiłam tego. Usadowiłam się za to wygodniej i unikając wzroku Kuby, zaczęłam drżącymi palcami przesuwać po strunach. Nie byłam w stanie odmówić, nie wiem czemu.

Głos mi się załamał po pierwszym refrenie, a w oczach stanęły mi łzy. Nieśmiało podniosłam wzrok.

- Zadowolony? – warknęłam do Simona. Chyba rozumiał, że zachował się egoistycznie.

- Polcia, przepraszam – powiedział, usiadł obok i przytulił mnie mocno. Jego zarost podrażnił moje czoło. Spojrzałam ponad jego ramieniem na Kubę, który siedział, bawiąc się sznureczkiem od dresówki i unikając mojego spojrzenia. – Wy chociaż umieliście się pogodzić.

Niewyraźnie pokiwałam głową, wycierając nos w jego koszulkę.

Kostka

Pola nie powinna się wtrącać. Nie powinna mówić mi co mam robić. Nie powinna.

A ja nie powinnam była proponować jej wyjazdu na Puchar Polski. Jednak słowo się rzekło, nie miałam zamiaru go nie dotrzymywać. Nie lubiłam kiedy nasze relacje nie należały do najlepszych. Za późno domyśliłam się, że może próbować jakiegoś podstępu. Mimo to chciałam, żeby była ze mną.

Nie wyglądał najlepiej. Lekko przygarbiony stał obok autobusu wraz z kolegą Włochem i moją siostrą. Co chwila kiwał głową. Wzięłam głęboki oddech. Patrzyłam na niego przez dłuższą chwilę. Nasze spojrzenia się spotkały. Uśmiechnął się lekko. Wydawało mi się, że po raz pierwszy od dawna. Odwróciłam wzrok i szybkim krokiem podążyłam do wejścia autokaru. Usiadłam na jednym z siedzeń znajdujących się z przodu, aby uniknąć niekontrolowanych wydarzeń.

Bernardi usiadł przede mną. Spojrzał na mnie, mrużąc groźnie powieki.

-Pamiętaj, że jesteś profesjonalistką.

-Wiem. – odparłam, opierając głowę o fotel.

-Mogę? – usłyszałam męski głos. Pokiwałam głową, więc obok mnie rozsiadł się młody libero.  

-Pola cię wystawiła? – zagadnęłam go, nie mając nic lepszego do roboty.

-Z dwojga złego wolała siedzieć z Szymkiem niż z tobą.

-Nie dziwię się. – burknęłam, przymykając oczy.

-Pola zwariuje z wami.

-Czy ja każe się jej wtrącać? – podniosłam głowę i spojrzałam na Kubę, który przyglądał mi się ze zmrużonymi oczami.

-Własnej siostry nie znasz?

-Znam. – westchnęłam. –Problem w tym, że znam.

-Co masz na myśli? – zainteresował się moimi słowami. Nie odpowiedziałam mu.

Nie przejął się tym i zaczął szukać czegoś w swoim ciemnym plecaku. Po krótkiej chwili zorientowałam się, że wyciąga mleczną Milkę i łamie ją na kawałki.

-Trzeba sobie jakoś osłodzić podróż, prawda? – wyszczerzył się tym swoim szczerym, kubowym uśmiechem. Może nie był tak ładny jak uśmiech pewnego pana, którego do walki, zapewne nie tylko tej boiskowej, motywowała moja siostra. Bo Simon szczerze uśmiechnięty był najprzystojniejszym facetem na świecie…

Przystojny chłopak, przystojny niedoszły szwagier. Ta Pola miała naprawdę dobry gust.

Sięgnęłam po czekoladę i zagłębiłam się w rozmowę z Popiwczakiem na temat nadchodzącego weekendu. 

Pola

- Wiedziałem, że tak będzie – powiedział Igła, krzyżując ręce na klatce piersiowej i patrząc na nas jak dobry wujek patrzy na dzieci, oznajmiając im, że zawsze ma rację. – Jestem tylko zły, że nie dowiedziałem się wcześniej.

- Bo ten… no… - zaczęłam tłumaczyć. – Bo nie było okazji…

- Ale wy nawet statusu na facebooku nie zmieniliście! – obruszył się rzeszowski libero, na co ja parsknęłam śmiechem.

- Bo to bez sensu – powiedział Kuba. – Nie lubimy, gdy za dużo osób ma wzgląd w nasze relacje, prawda?

Skinęłam głową, a Krzysiek zastanowił się i po chwili poczochrał nam obojgu włosy.

- Mądre dzieciaczki – stwierdził. – Ja muszę iść, bo trener coś chce, ale wpadnę do was po południu – dodał, po czym się oddalił, zostawiając nas samych w korytarzu częstochowskiej hali.

- Jej – westchnęłam. – Zabrzmiało jak groźba.

- Słyszałem! – dobiegło do nas z oddali.

Popiwczak wzruszył ramionami. Miał na sobie strój treningowy, bo mieli zacząć ćwiczyć za jakieś piętnaście minut. Koszulka bez rękawów ładnie prezentowała jego mięśnie, a ja mimowolnie zaczęłam się zastanawiać, jakby wyglądał bez niej. Tfu, niedobra Pola.

- Rozmawiałeś z rodzicami? – spytałam. Wiedziałam, że wchodzę na grząski grunt, ale martwiłam się o blondyna. Pokiwał głową.

- Za miesiąc pewnie będzie po wszystkim – odpowiedział, odwracając wzrok. Wciągnęłam powietrze w płuca i powoli je wypuściłam, po czym przytuliłam Popiwczaka.

- Będzie dobrze – zapewniłam. Przez ostatnie dni non stop mu powtarzałam, że ma mnie, że może do mnie przyjść z każdym problemem i tak dalej. I starałam się cały czas mu poprawiać humor.

Ku mojemu niezadowoleniu, gdy się odsunęłam, założył dres. Wspięłam się na palce, nasunęłam mu kaptur na głowę i chwyciłam za sznureczki, ciągnąc za nie maksymalnie. W efekcie było mu widać tylko nos.

- No kuźwa… - mruknął, starając się mnie odsunąć od siebie. Odskoczyłam, unikając jego rąk, po czym zaczęłam uciekać. Nie musiałam długo czekać – od razu ruszył za mną.

- Czekaj, małpo! – krzyknął. Zaśmiałam się, zbiegając po schodach. W połowie obejrzałam się za siebie, żeby zobaczyć, jak daleko jest pościg, a to się dla mnie dobrze nie skończyło, bo straciłam równowagę i ostatnie pięć schodków pokonałam metodą „ała, mój tyłek”.

- Ajaaaaj – jęknęłam, siedząc na podłodze i trzymając się za tak zwany dół pleców. Popiwczak w jednej chwili znalazł się przy mnie.

- Żyjesz? – zapytał, śmiejąc się pod nosem.

- Aż za bardzo – odparłam, mrożąc go wzrokiem. – Moje siedzenie…

Parsknął śmiechem i stwierdził, że nie musiałam uciekać, po czym pomógł mi wstać i się wyprostować i objął mnie w pasie.

- Możesz iść?

Ze zbolałą miną pokiwałam głową i powoli ruszyłam do przodu, jęcząc co krok. No tak, kiedyś musiało pokarać. Kuba zapytał mnie jeszcze, czy może potrzebuję masażu, na co odpowiedziałam wściekłym spojrzeniem.

Kostka:

Byłam dobra. Niekoniecznie dobra dla siebie i innych, ale dobra w unikaniu pewnych osób, bo nie spotkałam Simona ani razu od przyjazdu do Częstochowy. Czułam się źle, wpatrując się w ekran laptopa, mając świadomość, ze znajduje się kilka metrów ode mnie i jak gdyby nigdy nic próbował skupić się na grze. Niestety Jastrzębskiemu nie udało się wygrać meczu półfinałowego i ich przygoda z Pucharem Polski zakończyła się na półfinale.

Kiedy zawodnicy rzeszowskiej drużyny cieszyli się z gry w jutrzejszym finale, wbijałam wzrok w stolik. Czułam się winna. Fakt. To nie ja grałam, ale rozgrywał mój były chłopak, który podobno był na skraju załamania nerwowego z mojego powodu.

Wstałam z krzesła, aby podnieść długopis, który sturlał się na podłogę. Podniosłam go i rzuciłam na stolik. Miałam wrócić na miejsce, ale uniemożliwiły mi wielkie męskie dłonie. Znałam je doskonale. Jedna spoczywała na mojej talii a drugą ujął moją dłoń sprawił, że odwróciłam się do niego przodem. Nie patrzyłam na niego. Nie chciałam.

-Nie uciekaj. – poprosił cichym głosem podczas pomeczowego szału. –Nie rób scen. W oczach kibiców nadal jesteśmy parą. Nadal pamiętają tych całujących się zakochańców.

-Przykro mi.

-Ciekawe komu bardziej.

-Proszę, zostaw mnie. – powiedziałam cicho, wpatrzona w jego meczową koszulkę. Miałam tak cholerną ochotę aby się przytulić do niego. Nie obchodziło mnie nawet to, ze nasączona byłą hektolitrami potu, który wskazywał na jego zaangażowanie.

-Nie potrafię! – zirytował się. Ujął moją twarz w dłonie i wpił się w moje usta. Brutalnie smakował moich warg, a ja nie potrafiłam mu się oprzeć. Chwyciłam go za kark i oddałam pocałunek. –Tęsknię za tobą. – szepnął kiedy odkleił się ode mnie. Na trybunach słychać było oklaski. Wzięłam głęboki wdech, odwróciłam się. Zebrałam notatki ze stolika, zamknęłam laptopa i ruszyłam przed siebie. Po moim policzku spływała samotna łza. Wyszłam z hali, za nic mając sobie spojrzenia kibiców. Normalnym raczej nie było to, że ucieka się od swojego „chłopaka”.

-Idziemy na ciasto? – Kubiak pojawił się znikąd. Nie miał za wesołej miny. Chciał sobie słodkościami poprawić humor. Często tak robił. Często też mu towarzyszyłam.

-Nie. – pokręciłam przecząco głową. –Musze pobyć sama. – mruknęłam i wyminęłam przyjmującego. Pokiwał ze zrozumieniem głową.

-Gdybyś mnie potrzebowała to napisz. – rzucił za mną. Odwróciłam się i posłałam mu nikły uśmiech poczym skierowałam się do hotelu. Wpadłam do swojego pokoju, usiadłam pod ścianą i podciągnęłam nogi pod brodę. Siedziałam tak przez jakiś czas. Nie płakałam. Wpatrywałam się w tępo przed siebie, zastanawiając się nad tym co ja właściwie robię. Może lepiej byłoby gdybym nigdy nie wyjechała z tego Wałcza?

Zanuciłam pod nosem: Czasem myślę sobie, że lepiej byłoby gdyby nie było mnie.