Rozdział 43

Kostka

Zaalarmował mnie delikatny dźwięk zamykanych drzwi. Nakryłam głowę kocem licząc, że wchodzący osobnik da za wygraną. Niestety w mniejszym lub większym stopniu był podobny do mnie, więc nie miałam na co liczyć.

-Mama cię przysłała. – nie pytałam, tylko stwierdzałam. –Albo Pola.

-Nikt mnie nie wysłał. – łóżko ugięło się pod ciężarem mojego taty. –Chciałem po prostu trochę z tobą posiedzieć nim wyjedziemy.

-Już ci wierzę. – stwierdziłam tonem pełnym jadu.

-Też cię kocham córeczko. – odparł. Westchnęłam cicho, odsłaniając twarz.

-Przepraszam.

-Wiesz, ze zawsze możesz ze mną porozmawiać. – tata uśmiechnął się od ucha do cuch. – Zawsze mieliśmy dobry kontakt.

-Wiem, tato. – oparłam głowę o ramię rodziciela.

-Mama po prostu chce jakoś to nadrobić. – mówił głosem, który zawsze uwielbiałam. Te jego bajki z dzieciństwa. –Naprawić wasze relacje.

-Nie chce o tym mówić. –mruknęłam cicho, starając się nie rozpłakać. –Ona nie zrozumie.

-Może ja zrozumiem.

-Dałam mu kosza, wiesz tato? – spojrzałam na niego, aby zobaczyć wyraz jego zazwyczaj zatroskanej twarzy. Uniósł jedną brew, więc kontynuowałam. –Oświadczył się a ja go spławiłam. Mama nie zrozumiałaby tego.

-Też nie rozumiem. – odparł po krótkiej chwili. Nie mówiłam nic. –Szybko zdecydował się na tak poważny krok.

-To jest Simon. – rzekłam cicho. –Simona nie ogarniesz.

-Przestraszyłaś się? – tata był cudowny. Zawsze wiedział, co mi w duszy gra.

-Chyba tak. – wzruszyłam ramionami. –Ja się nie nadaję do takich rzeczy.

-Wiesz co myślę? – pokiwałam przecząco głową. Tata objął mnie ramieniem i pocałował w czoło.

-Kochasz go za bardzo. Nie chcesz aby się rozczarował czymkolwiek, więc myślisz, że to rozstanie zaboli mniej niż jakieś niepowodzenie w późniejszym życiu. – spojrzałam na niego pytająco. Tata dochodził do ciekawszych wniosków niż ja, bo ja nie mogłam nic wywnioskować. –Gdybyś nie kochała go tak mocno, to byś go nie zostawiła. Dalibyście sobie więcej czasu, ale ty jesteś bardzo specyficzną osobą i robisz głupie rzeczy w najmniej odpowiednim momencie. Gdybyś wtedy nie chciała się z nim związać to byś odeszła, ale odeszłaś teraz, bo za bardzo bałaś się związać z nim na stałe.

-Nie bardzo cię rozumiem, tato. – miałam w głowie jeszcze większy mętlik niż przedtem. Płakałam, tęskniłam. Nadal go kochałam. Tylko czy on nadal kochał mnie? Czy kiedykolwiek to była miłość?

-Wystarczy, że ja rozumiem. – wyszczerzył się do mnie. –Niedługo wszystko się ułoży. Tylko musisz ochłonąć i schować dumę do kieszeni.

-Nie powiesz mamie?

-Dobrze wiesz, ze to mama. – puścił mi oczko. –Mama zawsze chce wszystko wiedzieć.

-Możesz jej powiedzieć, że rozstaliśmy się za porozumieniem stron.

-Gorzej jak do niego pójdzie. – zauważył ojciec. Zastanowiłam się przez chwilę, po czym powiedziałam:

-Gorzej jak Pola wszyściutko wypapla. 

Pola

- Jesteś na mnie zła? – usłyszałam za uchem. Milczałam, tak jak robiłam to od kiedy wyszliśmy ze szkoły. Kij z tym, że podążaliśmy na podwójną randkę z Hanką i Dominikiem. Ja dalej byłam wkurzona za wczorajsze „teściowanie” z poprzedniego dnia zarówno na rodziców, jak i na Kubę właśnie. Niech sobie nie myślą, że wolno im takimi tekstami rzucać. – Czyli jesteś.

Gratulacje za spostrzegawczość.

- Ty się nawet nie zdenerwowałeś – rzuciłam.

- I o to chodzi? – spytał, unosząc brwi. Patrzył na mnie, jakby miał zaraz parsknąć śmiechem. – Że nie stresowałem się i nie skróciłem swojego życia?

Postanowiłam, że już się do niego nie odezwę. Niestety on nie miał takich samych planów względem mnie.

- Wiesz, w sumie to było dość śmieszne – powiedział, ziewając.

- Boki zrywać – odburknęłam.

- Apollo, przestań.

- Bo?

- Bo wylądujesz w zaspie.

Tego szantażu Kuba używał stosunkowo często i czasem kończyło się to dla mnie niezbyt pomyślnie, więc, zważając na masę śniegu, która zalegała wokół nas, musiałam się poddać. Moją kapitulację wyczuł doskonale i objąwszy mnie w pasie, przyciągnął do siebie.

- Wiedziałem, że to zadziała – rzucił wesoło. W odpowiedzi poradziłam mu, żeby się nie pogrążał, bo zaraz on wyląduje w zaspie. Mojej groźby oczywiście nie brał na poważnie, bo prawda była taka, że mimo iż jakąś słabeuszką nie byłam, w starciu z nim miałam marne szanse.

Z Hanią i Dominikiem umówiliśmy się w pizzerii niedaleko hali. Gdy zeszliśmy po schodkach do podziemi, w których się ten lokal znajdował, okazało się, że byliśmy pierwsi. Zajęliśmy miejsce przy stoliku za ogromnym regałem z książkami.

- Czemu się tak gapisz? – warknęłam, kartkując Menu.

- To już nawet tego mi nie wolno?

- Mówisz, jakbym ci wszystkiego zabraniała.

Chrząkną znacząco, tłumiąc śmiech, a ja ze świstem wypuściłam powietrze z płuc, załamując ręce.

- Zachowuj się jak człowiek, zboczeńcu – poprosiłam, sprzedając mu kopniaka pod stołem. Syknął i zmrużywszy oczy, idealnie naśladując jakiegoś siedmiolatka, zakomunikował, że poskarży na mnie moim rodzicom. Prychnęłam, wywracając oczami. – Ty chyba nie liczysz na to, że jeszcze się spotkacie, prawda?

Uśmiechnął się zawadiacko, a ja cieszyłam się, że policzki miałam zaczerwienione od zimna – dzięki temu Kuba nie zauważył mojego rumieńca wtórnego.

- Właśnie na to liczę – odpowiedział.

- Nie ma mowy.

Położył swoją dłoń na mojej i zaczął ją gładzić opuszkiem palca.

- Zabronisz mi spotkać się z teściami przed ich wyjazdem? – spytał kokieteryjnym tonem.

Zacisnęłam szczęki ze złości. Chciałam mu czymś dogryźć, ale w tej oto chwili przybyła Hanna z Dominikiem i swoim pytaniem „jakimi teściami?”, na które Kuba udzielił szczegółowej odpowiedzi.

Kostka

Myślę, że wizyta rodziców, która właśnie dobiegała końca dobrze nam zrobiła. Mimo, że musiałam udawać, że wszystko jest w porządku. Teraz z żalem obserwowałam jak szykują się do wyjazdu. W swoim dwudziesto paroletnim życiu nie czułam się tak nigdy. Zawsze byłam twarda, dobrze znosiłam rozstania. Nie lubiłam się żegnać, bo przecież miałam ich jeszcze zobaczyć. A to za dwa dni, tydzień, miesiąc czy pół roku. Z trudem przechodziły mi przez gardło formułki słów rozstania. Jakoś wypieprzenie Simona ze swojego życia nie przyszło ci z wielkim trudem.

-Trzymaj się kochanie. – mama wzięła mnie w swe ramiona. –Dbaj o siebie i o Polę.

-Uważajcie na siebie.

-Wszystko się ułoży. – rzucił wesoło tata kiedy mocno trzymał mnie w swych ramionach.

Pola również pożegnała rodziców, roniąc przy tym łzy. Znów miałam wyrzuty sumienia, że poniekąd odebrałam ją naszym opiekunom. Nic nie dawało wmawianie sobie, że nie jest tu z przymusu. Pola chciała tu być.

Kiedy opuścili nasze mieszkanie usiadłam na krześle w kuchni i położyłam głowę na stole.

-Wszystko dobrze?

-Kochasz mnie? – wybąkałam poniekąd nieprzytomna.

-Jasne, że tak. – usłyszałam jej głos z odległości kilkudziesięciu centymetrów. Stała przy szafkach i poszukiwała czegoś.

-Mimo mojego niezrozumiałego zachowania?

-Tak. – zapewniała.

-Nie jesteś tu dlatego, ze żal ci mnie?

-Kostka. – powiedziała karcącym głosem, patrząc znacząco na mnie. Poczułam się jak mała dziewczynka złapana na gorącym uczynku. Powinno być na odwrót.  

-Jesteś tu z własnej woli? – drążyłam temat. –Bo chcesz?

-Kostka, no. – wyczuwałam jej  poirytowanie. –Czasem tęsknie za domem, ale nie żałuje wyjazdu z tobą.

-I kochasz mnie nie dlatego, że zabieram cię na Puchar Polski? – podniosłam się z pozycji i spojrzałam na swoją ukochaną siostrzyczkę. Wypuściła łyżeczkę z ręki, rozdziawiła usta a potem zaczęła piszczeć jak oszalała. Zaczęła wykrzykiwać, że znów zobaczyć Ignaczaka. Potem wdrapała się na moje kolana i przytuliła mnie mocno.

-Jesteś najlepsza siostrą na świecie!

-Nie kochasz mnie tylko dlatego?

-Wcale! – zbulwersowała się młoda Tomaszewska. –Wcale nie kocham cię za to, ze za kilka dni zapewnisz mi wymarzony koniec ferii. To tylko nagroda za moją miłość.

-Też cię kocham, Polciu.

-Wiem. – westchnęła. –Oddałabym dużo, żebyś jednak powiedziała komuś „tez cię kocham Szymku”.

-Wiesz jak wszystko popsuć. – mruknęłam zaciskając usta w cienką kreskę.

-Wybacz. – poprosiła. –Przyzwyczaiłam się, że mówię co myślę. 

Pola

Pospiesznie wystukałam do Kuby sms-a informującego, że dzięki miłosierdziu Kostki jadę z nimi na Puchar Polski, po czym rzuciłam telefon na łóżko, wyjęłam z szafki śmietankowe Ptasie Mleczko i powędrowałam z nim z powrotem do salonu, gdzie przed telewizorem siedziała Kostusia z nogami wyłożonymi na stół. Klapnęłam obok niej i uśmiechnęłam się wesoło, otwierając pudełko ze słodkościami. Siostra uniosła brwi, patrząc na to podejrzliwie.

- To tak okazjonalnie z racji mojej dobroci, tak? – spytała. Pokręciłam głową.

- Kupiłam je dla ciebie, gdy jeszcze o wyjeździe nie wiedziałam – skłamałam. Prawda była taka, że miałam zamiar iść z nimi do Simona. – No nie patrz tak, tylko się częstuj. Jak dają, to bierz, jak biją, to uciekaj – rzuciłam, podtykając jej Mleczka pod nos. – No dalej, Kostuś, nie wstydź się, wiem, że chcesz.

Ruda uniosła brwi jeszcze wyżej, patrząc na mnie, jakbym była niespełna rozumu, a potem ostrożnie uniosła rękę i poczęstowała się.

- Masz zamiar mnie utuczyć?

- Of course – odparłam, wkładając czekoladkę do ust.

- Dzięki – burknęła, przełączając pilotem na jakąś telenowelę.

Siedziałyśmy jakiś czas w milczeniu, podjadając czekoladki z pudełka, aż w końcu stwierdziłam, że raz się żyje.

- Kostka, wróć do Simona – szepnęłam. Kątem oka widziałam, jak zastygła w bezruchu z dłonią w połowie drogi do buzi. Powoli obróciła twarz w moją stronę. Spojrzałam jej śmiało w oczy i uznałam, że stanowczego sprzeciwu w nich nie widać.

- Co proszę? – rzuciła niezbyt przekonująco.

- Przecież ty go kochasz – westchnęłam ze zniecierpliwieniem.

- Już nie.

Zaklęłam pod nosem, stwierdziłam, że opowiada bajki i poprosiłam, żeby się zachowywała jak dorosła kobieta, a nie jak dziecko.

- Czy ty mnie nie rozumiesz? – warknęła, odkładając Ptasie Mleczko na stół i patrząc na mnie nieprzyjemnym wzrokiem.

- No właśnie, kuźwa, nie bardzo – odpowiedziałam. – Nikt cię nie rozumie, Konstancjo, i jestem prawie pewna, że ty siebie też nie rozumiesz. Zachowujesz się nienormalnie i na dobrą sprawę nikt cię nie poznaje.

Zacisnęła usta w cienką kreskę. Powoli zaczynałam żałować, że poruszyłam ten temat, ale odwrotu nie było. Spodziewałam się, że może tym razem Kostka ulegnie i da sobie coś wytłumaczyć, ale zamiast tego… Rozpoczął się wykład o tym, że mam się nie wtrącać do jej życia, bo nic mi do niego, że mam się zająć swoimi sprawami i odczepić się. Z każdym jej słowem moje oczy stawały się jeszcze bardziej wilgotne, aż w końcu, nie chcąc, żeby widziała, jak płaczę, zerwałam się z kanapy, ruszyłam do przedpokoju, ubrałam się, wzięłam gitarę i wyszłam z mieszkania.

- Cześć, przyszedłem podziękować Kostce za… - zaczął z szerokim uśmiechem Kuby, który wyrósł przede mną na schodach, ale na widok mojej miny natychmiast spoważniał. – Co się stało? Gdzie idziesz?

- Do Simona – mruknęłam, wymijając go. Miałam szczerą nadzieję, że pójdzie za mną. I tak właśnie zrobił. Na szczęście.