Rozdział 42

Pola

Rano wcale nie czułam się lepiej. Odwlekałam moment wstania z łóżka i co rusz włączałam drzemkę. Bolała mnie głowa i gardło, łzawiły oczy… I to wszystko mnie dobijało, bo przecież dopiero niedawno chorowałam. Musiało mi się to przydarzyć kolejny raz? I to na wycieczce?

- Wstawaj, śpiochu – usłyszałam. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Kubę siedzącego na skraju łóżka. – Co ci jest?

- Nic – odparłam, z jego pomocą podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Tak, widzę właśnie – burknął, wywracając oczami. – Źle się czujesz?

Niemrawo pokiwałam głową, a on przytulił mnie.

- Ale z ciebie pechowiec – stwierdził, całując mnie w czoło. Okej, co go wzięło na takie czułości? – Serio by cię ze mną szlag trafił?

No i wszystko jasne.

- Tak – rzuciłam.

- A czemu? – drążył.

- No bo tak. I odczep się – ucięłam, wstając z łóżka. – Gdzie dziewczyny?

- Poszły na śniadanie.

Lekko zszokowana spojrzałam na zegarek. Wspaniale. Dwadzieścia minut temu miałam być gotowa, a tymczasem nadal stoję w pidżamach.

- Dlaczego nic nie mówisz? – spytałam, w pośpiechu wyciągając z torby spodnie, sweter i bieliznę. Zaczął tłumaczyć, że właśnie po to przyszedł, wywróciłam oczami. - Strasznie powoli się za to zabierasz. Możesz wyjść?

- Po co?

Jako że nie miałam ochoty na jakiekolwiek spieranie się z nim, skierowałam swoje kroki do łazienki, żeby tam się przebrać. Pobiłam swój życiowy rekord – doprowadziłam się do porządku i spakowałam wszystko w siedem minut. Trochę pomógł mi Popiwczak – oczywiście jeśli chodzi o pakowanie.

Nawet zdążyłam cokolwiek zjeść przed wyjazdem w trasę. Nie wiem tylko, czy ten dzień faktycznie był mniej obfity w rozrywkę od poprzedniego, czy to odczucie było skutkiem mojego złego samopoczucia, które Kuba bezskutecznie starał się poprawić. Odetchnęłam z ulgą, kiedy o szesnastej wsiedliśmy do autokaru i ruszyliśmy w drogę powrotną, przez którą cały czas spałam. Były to miło spędzone dwa dni, ale w tym stanie chciałam jak najszybciej dostać się do swojego ciepłego łóżeczka. Co by się nie działo.

Kostka

Budzik oznajmił mi, że czas wstawać. Zaspana szybko go wyłączyłam, aby czasem jego dźwięk nie dotarł do pokoju, w którym odsypiała Pola. Wstałam z łóżka i udałam się do łazienki, gdzie poddałam się porannej toalecie. Później założyłam szarą bluzę i spodnie, które chyba wstawiała do prania Pola, bo były jakieś takie dziwnie ciasne. Napisałam na karteczce, że wrócę przed południem i wyszłam z mieszkania.

Skupiałam się tylko na kierowaniu auta. Wychodziło mi to dobrze, więc bez żadnych przygód zjawiłam się pod halą.  Szybkim krokiem, tak aby ograniczyć spotkania z kimkolwiek do minimum, udałam się do biura. Pojawianie się przed czasem w moim przypadku było rzadkością.

Bogdan pojawił się kilkanaście minut po mnie. Kiedy mnie ujrzał rozdziawił usta ze zdziwienia. Uśmiechnęłam się do niego lekko, czekając aż zajmie swoje miejsce.

-Chce złożyć wypowiedzenie. – zagadnęłam go nieśmiało. Starałam się aby ton mojego głosu brzmiał normalnie.

-Chcesz odejść z dnia na dzień?

-Nie. – pokręciłam przecząco głową. –Umowa mi zabrania, ale chcę je złożyć. Spróbuję negocjować z prezesem i zniknę w ciągu miesiąca.

-Kooostkaa. – przekrzywił nieznacznie głowę. –Będzie ci ciężko z pracą. Nie warto rezygnować.

-Kasa w Biedronce na mnie czeka.

-Powinnaś coś wiedzieć.

-Co? – zmrużyłam brwi.

-On też chce odejść.

Nie odpowiedziałam mu nic. Wypadłam z pomieszczenia niczym strzała i wpadłam do szatni, nie robiąc sobie nic z obecności półnagich mężczyzn. Stanęłam naprzeciw Simona, który siedział na ławeczce i próbował rozwiązać buty.

-Nie pozwolę, żebyś zaprzepaścił karierę przeze mnie! – wyrzuciłam z siebie wszelką wściekłość. –To ja odchodzę.

-Nie możesz.

-Poradzę sobie bez niczyjej pomocy. – rzuciłam i odwróciłam się na pięcie, żeby opuścić szatnię. Zignorowałam przeszywające mnie spojrzenia chłopaków. Zgarnęłam kluczyki z biura i znów znalazłam się w samochodzie. Otarłam łzy i odpaliłam Opla. Moim celem był powrót do Poli.

Trzasnęłam drzwiami, co uświadomiło młodszej siostrze, że wróciłam. Dziewczyna siedziała przy stole i mieszała łyżką w owsiance. Musiała przed chwilą wstać. Pokręciła głową z dezaprobatą, kiedy ujrzała, że znów płakałam. Wstawiłam wodę na herbatę i udałam się do łazienki, gdzie przemyłam twarz chłodną wodą. Pomogło. Wyglądałam jakby byłam przeziębiona.

Dzwonek do drzwi zaskoczył nas obie. Rzuciłam się do korytarza, aby sprawdzić kto to i ewentualnie nie wpuścić go do środka, bo spodziewałam się Niemca. Byłam pewna, że moja siostrunia zrobiłaby przeciwnie.

Jakie wielkie było moje zaskoczenie kiedy zamiast Simona w judaszu ujrzałam mamę i tatę. Rękawem bluzy otarłam oczy i otworzyłam drzwi, wpuszczając gości do środka.

-Cześć, córciu. – odezwał się donośnym głosem, aby i Pola go usłyszała. Nie odpowiadając nic utonęłam w jego silnych ramionach jak za dawnych czasów. Zdezorientowana Pola pędem puściła się w kierunku mamy i została schowana w jej szczelnym uścisku.

-Co tu robicie? – dopytywała siostrzyczka.

-Zrobiliśmy wam niespodziankę.

Pola

I to faktycznie była niespodzianka. Zastanawiałam się, czy to może jakieś omamy chorobowe, czy rodzice faktycznie tu są. Mama już na samym początku zmierzyła mnie wzrokiem, żeby ocenić, czy dobrze się odżywiam. W gimnazjum miała ze mną małe problemy, jeśli o to chodzi. Gdy oględziny dobiegły końca, zostałam zapytana o naukę, zdrowie, wycieczkę (oczywiście nie wiedzieli o tym, że byłam z Kubą) i o inne pierdoły. Kostka zaparzyła herbatę i usiedliśmy wspólnie przy kuchennym stole.

- A ty, Kostka? – spytał tata. – Co u ciebie słychać?

- Eee… - zająknęła się. Miałam już za nią jakoś żartobliwie odpowiedzieć, ale po raz kolejny rozległ się dzwonek. Siostra rzuciła mi spojrzenie mówiące „idź!”.

Wcale się nie zdziwiłam, kiedy w drzwiach ujrzałam Kubę. Uśmiechnęłam się, poczekałam aż zdejmie buty i pociągnęłam go za rękę do kuchni, nie ostrzegając go przed tym, co tam zastał parę sekund później. Na widok moich rodziców stanął jak wryty i przez krótką chwilę nie mógł unieść podbródka do góry, a kiedy już się ogarnął, zdołał wykrzesać z siebie jedynie „ekhem… dzień dobry”. I wtedy przyszła moja kolej.

- Mamo, tato, to jest Kuba – powiedziałam i zarumieniłam się, dodając: - Mój chłopak.

Faza wstępna obejmowała krótkie przywitanie, zachwycanie się blondynem przez moją mamę, informację, że znają go z telewizji oraz że ja dużo o nim opowiadałam.

- Naprawdę? – spytał zaskoczony Popiwczak, zerkając na mnie.

- Nie – rzuciłam szybko.

- Owszem – zaprotestowała mama, unosząc brwi.

- Mamo… - mruknęłam, uchylając się przed palcem blondyna, który chciał mnie dźgnąć w bok.

- Tu cię mam – powiedział, na co wywróciłam oczami. Tata zaś odchrząknął znacząco, uśmiechając się pod nosem.

- No Kubuś, uważaj sobie, żebyś teściom nie podpadł – mruknęła Kostka. Wciągnęłam gwałtownie powietrze i rzuciłam jej mordercze spojrzenie ponad stołem. Otwierałam już usta, żeby powiedzieć coś o niej i o Simonie, ale wtrąciła się mama.

- No chyba nie będziecie się teraz kłócić, prawda? – spytała, obejmując mnie ramieniem i uśmiechając się pogodnie. – Kostka przecież żartowała. Chodź ja bym nie miała nic przeciwko.

Moja twarz chyba już nie mogła być bardziej czerwona. Próbowałam się zasłonić włosami, ale nie przyniosło to oczekiwanych rezultatów. Kostka parsknęła śmiechem, a Kuba chyba nawet się nie speszył, tylko przywołał na twarz minę myśliciela.

- Jak się to u was zaczęło?

- Tato… - westchnęłam. Niestety wiedziałam, jak on lubi słuchać takich historyjek. Podniosłam wzrok na Kubę, który wyglądał, jakby miał się roześmiać. Ledwo zauważalnie pokręcił głową. No tak, gdybym powiedziała, że wszystko się zaczęło w piwnicy, mogliby mieć dziwne skojarzenia.

- A jakoś tak wyszło – odparłam.

- Pola pomagałą mi z matmą – dodał Kuba. Widziałam, że Kostka chce dorzucić swoje trzy grosze, więc zmrużyłam oczy, skutecznie hamując jej zapędy.

Rodzice obrzucili naszą starającą się wyglądać niewinnie trójkę zsynchronizowanymi, badawczymi spojrzeniami, a potem popatrzyli na siebie.

- Odnoszę wrażenie, że coś przed nami ukrywacie – zaczął tata, krzyżując ręce na klatce piersiowej i śmiejąc się pod nosem – ale nie będę w to teraz wnikał.

Zerknęłam na Kostkę i w ostatniej chwili powstrzymałam się przed powiedzeniem, że to dobry pomysł.

Kostka

Musiałam być silna. Musiałam udawać, że wszystko jest dobrze. Nie chciałam aby prawda wyszła na jaw. Przynajmniej jeszcze nie teraz, kiedy nic sobie nie ułożyłam. Wątpiłam żebym kiedykolwiek wszystko sobie ułożyła. Lubiłam komplikować sobie życie.

-Może zaprosimy Simona, abyśmy mogli lepiej go poznać? – rzuciłam od niechcenia mama kiedy myła naczynia. Zaczerpnęłam głośno powietrza.

-Nie. – pokręciłam przecząco głową.

-Dlaczego?

-Bo nie. – wstałam z zajmowanego miejsca i zniknęłam za drzwiami swojego pokoju, gdzie usiadłam na łóżku ze wzrokiem wbitym w podłogę.

-Córciu, co jest? – mama nie dała za wygraną.

-Nic nie jest.

-Koostkaa, jestem twoją mamą. – upierała się, siadając obok mnie. – Możesz mi powiedzieć.

-Wszystko jest dobrze. – brnęłam w swoje kłamstwa.

-Mam do niego iść? – uniosła pytająco brew, patrząc na mnie przenikliwie.

-Wątpię, żeby chciał mieć z nami coś wspólnego. – mruknęłam, wstając. Kobieta chwyciła mnie za nadgarstek, co spowodowało, ze jeszcze nie odeszłam.

-Zostawił cię?

-Można tak powiedzieć.

-Ale dlaczego? – mama zacisnęła usta w cienką kreskę. –Przecież widać było, ze jesteście w sobie zakochani po uszy.

-To wszystko nie jest takie łatwe.

-Nie chcesz o tym mówić?

Potrząsnęłam twierdząco głową, ale mama nie dała się zbyć. Naprawdę nie chciałam o tym mówić.

-Skrzywdził cię? – zmrużyła groźnie brwi. –Zdradził? Wykorzystał?

-Maaamooo! – zaprotestowałam gwałtownie. –On taki nie jest.

-No to co?

-Nie jestem dla niego. – znów opadłam na łóżko i oparłam głowę o ramię rodzicielki.

-Skąd możesz to wiedzieć? – przekrzywiła głowę tak, że nasze jej głowa stykała się z moją.

-Po prostu to wiem. – starałam się mówić twardo, aby uwierzyła w moje słowa i uwierzyła w to, ze już mnie to nie rusza, chociaż ruszało. Tak pieruńsko bolało, ale na pewno rozczarowanie bolałoby mocniej. –Nie wracajmy do jego tematu, proszę cię.

-Chciałabym wiedzieć co się stało.

-Może kiedyś komuś powiem. – ponownie wstałam z zajmowanego miejsca i wyszłam z pokoju, zostawiając mamę samą. Nie chciałam jej mówić nic, a już na pewno nie wszystkiego. Nie zrozumiałaby. Tego nie rozumie nikt. Nawet ja nie pojęłam tego tak do końca.