Rozdział 40

Pola

Hania wyglądała, jakby właśnie zobaczyła ducha. Poważnie. Już miałam ją zawołać po imieniu, ale zamknęłam buzię na widok jej wyrazu twarzy. Wytrzeszczała niemal oczy, wpatrując się w jakiś punkt przy szatniach, do których właśnie podążałam i ona – chyba – też.

- Co się stało? – spytałam, podchodząc do niej. Bez słów ruchem głowy wskazała na Dominika, który siedział na ławce przed drzwiami i uśmiechał się do niej.

- Przyszedł tutaj – wychrypiała. Po chwili kąciki jej ust uniosły się w górę.

- Umówiliście się? – spytałam, ruszając za nią w stronę bruneta. Skinęła głową. Jej, co za słodziaki. Aż chciałoby się serduszko narysować.

- Cześć, Dominik.

- Cześć, Pola – przywitał się. – Dawno się nie widzieliśmy. Masz ochotę iść z nami na ciacho?

Spojrzałam na niego, potem na Hanię, potem znów na niego i westchnęłam, wzruszając ramionami.

- Nie mogę. Idę do kolegi – odparłam. – Kiedy indziej – dodałam i sięgnęłam po swój worek z butami. Hania już oczywiście była ubrana (zawsze to ja się długo przebierałam, a ona na mnie czekała). Oznajmili, że w takim razie się zbierają i ruszyli w stronę drzwi. Dominik, który szedł jako drugi, odwrócił się jeszcze do mnie, pokazując mi serduszko złożone z palców. Z ruchu jego warg wyczytałam „dziękuję”. Zasalutowałam mu z uśmiechem, a Hania, która wszystko widziała, parsknęła śmiechem i potrząsnęła głową. No tak, kolejna para, którą spiknęłam. Tylko… może ja jestem pechowcem? W końcu Kostka i Szymek siebie stracili…

Wyszłam ze szkoły i skierowałam się w stronę bloku, w którym mieszkał Simon. Przez cały czas trwania biologii myślałam o tym, że muszę go odwiedzić i zobaczyć, jak się czuje. Wygrzebałam z plecaka zapasowe klucze do jego mieszkania, które znalazłam u Kostki w torebce, i weszłam do środka.

Zastałam Simona przy stole. Siedział, wbijając wzrok w ekran swojego laptopa, popijając wódkę z butelki (!) i nucąc – jak mi się zdawało – „Wpuść mnie”. Zajrzałam mu przez ramię – oglądał nagrany przez Kubiaczka film, na którym on (Simon, nie Michał!) całował się z Kostką.

Niemiec zerknął na mnie, kiedy usiadłam na krześle obok. Szybko wyłączyłam film i całego laptopa, po czym odłożyłam go w bezpieczne miejsce. Tak samo zrobiłam z wódką. O dziwo nie protestował. Może nie miał sił?

- A ty skąd się tu wzięłaś? – spytał niemrawo. Z buziu śmierdziało mu alkoholem. Niech to cholera.

- Niech cię to nie interesuje – burknęłam.

- Oddaj kluczyki.

- Nie.

- Oddaj.

- Nie.

- ODDAJ.

- Nie, kuźwa! – krzyknęłam. – I co? Gdybym nie przyszła, dalej byś się zapijał w trupa i katował tym filmem?

Chyba przestraszył się tonu mojego głosu, bo przestał żądać zwrotu kluczyków, które na razie mi były potrzebne. A jakby coś mu się stało? Westchnął i położył ramiona oraz głowę na stole.

- Kiedy rzucały mnie poprzednie – zaczął mało wyraźnie – wystarczyło się znieczulić kolejką z kumplem i stwierdzić, że baby są okropne. A teraz piję już drugą butelkę, płaczę, gdy nikt nie patrzy… i nie czuję się ani trochę lepiej.

Jejku, do czego to doszło…

- Simon… - westchnęła, kładąc mu rękę na ramieniu. – Przestań się mazać. Wytrzeźwiej i idź, spróbuj z nią porozmawiać…

- To coś da? – spytał, nie podnosząc głowy. Wzruszyłam ramionami i odpowiedziałam szczerze, że nie wiem.

Kostka

Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Samotne chwile w pustym mieszkaniu źle na mnie działały. Od samego rana siedziałam przy laptopie, co chwile ocierając łzy i próbowałam pracować. Równie dobrze mogłabym robić to w biurze, bo mieszkanie i hala tak samo kojarzyły mi się z nim. Z już nie moim Simonem. Nie moim z własnej winy.

W furii strąciłam z biurka Poli przybornik. Dlaczego siedziałam w jej pokoju? To miejsce nie przywoływało aż tak bolesnych wspomnień. Tak, siedzieliśmy tu we trójkę, pocieszaliśmy Polę i jeszcze parę rzeczy, ale to było nic w porównaniu z resztą.

Musiałam iść do łazienki. Zagryzłam dolną wargę, czując łzy zbierające się pod moimi powiekami. Przypominałam sobie wszystko. Siedzenie na płytkach i czekanie czy nasze żołądki skończyły opróżnianie. Kiedy okazywało się,  że mój nie ma jeszcze dość odgarniał mi włosy i tak po prostu był. Nie brzydził się tego. Bo to wciąż byłam ja, tylko trochę niedomagająca.  Sięgając pamięcią jeszcze dalej mogłam sobie przypomnieć chwile uniesienia. Niemal czułam na swoich wargach jego zachłanne usta.

Niewyraźne spojrzenie, które zawdzięczałam łzom, spoczęło na półce obok lustra gdzie stało krem do golenia, którego nigdy nie używał a dalej ulubiony żel pod prysznic o zapachu cytrusów. Uwielbiał grejpfruty.

W przypływie złości poszłam do kuchni i wyciągnęłam z szafki jakąś torbę. Wrzuciłam do niej łazienkowe rzeczy i ruszyłam do swojego pokoju. Stanęłam w drzwiach, długo walcząc z sobą, żeby tam wejść. Tyle się tu zdarzyło. Nie chodziło tylko o strefę seksualną. Właśnie tu zasypiałam w jego objęciach i budziłam się przy nim. Całował mnie na dobranoc i na dzień dobry. Właśnie tu dotarło do mnie, że powiedział, że mnie kocha. On był gotów osłonić mnie własnym ciałem przed Krystianem, a ja go tak potraktowałam. Posłałam do diabła bez żadnego wyjaśnienia.

-Tak będzie lepiej. – powiedziałam cicho. –Tak będzie lepiej! – krzyknęłam wchodząc do tego przeklętego pokoju i otwierając szafę. Musiałam sobie tak mówić, bo wtedy w to uwierzę. Miałam nadzieję, że on też uwierzy. Omiotłam spojrzeniem wnętrze szafy na ubrania i westchnęłam głośno, dopatrując się sporej ilości jego rzeczy.

Na pierwszy ogień poszły koszulka i spodnie. Nawet nie wiedziałam skąd się tu wzięły. Potem było jeszcze kilka innych rzeczy, które starannie złożyłam, płacząc przy tym rzewnie.

-Przecież on nie umarł. – zacisnęłam wargi. –Po co ryczysz, co?

To jasne. Dla mnie umarł. Nie było go, a to było jak śmierć. Rozstanie definitywne.

Po jakimś czasie doszłam do ostatniej rzeczy. Była to jastrzębska bluza. Nie potrafiłam jej złożyć i  po prostu schować. Usiadłam po turecku na łóżku, kurczowo ściskając pomarańczową część garderoby. Zatopiłam w niej twarz, wdychając jej zapach. Wciąż pachniała nim. Niemal czułam jego obecność i czuły głos, który powtarzał: kocham cię.

-Nienawidzę cię. – powiedziałam szlochając w bluzę. –Nienawidzę cię za to, że się zjawiłeś i zakochałam się w tobie.

Schowałam ciuch do szafy. Nie potrafiłam. Nie mogłam mu tego oddać. Musiałam zachować coś, co będzie mi przypominać o ranie jaką mu zadałam.

Przysiadłam na skraju łóżka i utkwiłam wzrok w swojej ręce, konkretniej na palcu, na którym nadal miałam obrączkę. Symbol. Należałam do niego a on do mnie. Tak było kiedyś. Teraz nie było już nic. Spieprzyłam. I nie mogłam tego naprawić. Bo kto by chciał być z kobietą, która tak go zraniła? Zawsze by pamiętał. Zawsze.

-Nie ma nas. – zdobyłam się na odpięcie łańcuszka, co nie było łatwe.  Po krótkim siłowaniu jednak udało mi się odpiąć wisiorek. Cisnęłam go do torby i położyłam się na łóżku, kładąc ręce za głowę.

-Już nikt mnie tak nie pokocha jak on. – mówiłam w przestrzeń. –Ani ja nie pokocham tak jak jego. Jeśli to była miłość. 

Pola

Następnego dnia przez całą lekcję historii myślałam tylko o jednym – jak znów zbliżyć do siebie Kostkę i Simona. Najlepiej byłoby ich zamknąć w jednym pokoju i czekać, aż zaczną się całować, ale to było zbyt ryzykowne, bo co by się stało, jeśli mojej siostrze znów by coś siadło na nosie? Może byłoby między nimi jeszcze gorzej?

Jah, gdybym tylko wiedziała, o co im poszło. O co chodziło Kostce… Wtedy bym mogła coś planować. Wprawdzie mogę jeszcze liczyć na to, że Szymek wytrzeźwieje i przyjdzie pogadać. Ale czy Kostka będzie chciała? Właśnie. Tu tkwi problem.

Właśnie wracałam do zastanawiania się, co jej strzeliło do głowy, żeby odmawiać, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Do klasy wleciał (prawie dosłownie) Popiwczak i z uśmiechem zwrócił się do Kutra.

- Dzień dobry. Czy mógłbym pożyczyć na chwilę Apolonię? – spytał. Spojrzałam na niego pytająco, ale w odpowiedzi dostałam tylko mrugnięcie okiem.

- W jakim celu? - spytał podejrzliwie historyk.

- Jest potrzebna pani Nicpoń – odparł blondyn. A to nowość. Co ma do mnie jego wychowawczyni?

Kuter westchnął, spojrzał na mnie a następnie z powrotem na Kubę i powiedział, że możemy iść. Powiedziałam Hance, żeby wzięła mój plecak, jeśli nie zdążę wrócić przed dzwonkiem, i wyszłam z klasy za Popiwczakiem.

- O co chodzi? – spytałam, gdy byliśmy już na korytarzu. Uśmiechnął się szeroko.

- Parę osób się wypisało z naszej dwudniowej wycieczki do Zakopanego, która jest pojutrze. Masz ochotę jechać?

Stanęłam jak wryta.

- Was? – sapnęłam. Zatrzymał się i spojrzał na mnie, unosząc brwi.

- No nie mów, że nie chcesz ze mną jechać – rzucił.

- Ale Kuba… - zaczęłam. – Ja muszę do Kostki zadzwonić.

Wyjęłam telefon i wybrałam numer siostry. Niecałą minutę później uhahany Kuba pociągnął mnie za rękę w stronę jego klasy. Kostka się zgodziła.

- Dzień dobry – powiedziałam grzecznie, wchodząc do środka.

A dziesięć minut później już wszystko było załatwione. Czekały mnie dwa dni w zimowym Zakopanem w towarzystwie mojego chłopaka i jego klasy. Aż chciałoby się zaśpiewać Bałkanicę!

Kostka

-Kostka, na pewno sobie poradzisz? – zapytała Pola, wkładając sobie do buzi łyżkę z zupą. Zgodziłam się na jej wyjazd w góry. A co mi tam. Pokręciłam głową z dezaprobatą, idąc w jej straty. Byłam kiepską kucharką, ale dzisiejsza zupa była nawet zjadliwa.

-Tak.

-Nie zrobisz nic głupiego?

-Co mogłabym zrobić? – zmarszczyłam brwi, wpatrując się w nią intensywnie. Wzruszyła ramionami, mieszając w swoim posiłku.

-Uciec. – rzuciła od niechcenia nie patrząc na mnie. Wytrzeszczyłam oczy, krztusząc się w miarę smaczną cieczą. Jak ona mnie dobrze znała.

-Obiecuję, że nie zrobię nic głupiego. – uśmiechnęłam się nieznacznie. Wydała z siebie odgłos ulgi a potem przeniosła wzrok na torbę, którą było widać na korytarzu.

-Miałaś nie robić nic głupiego…

-To nie moje. – zacisnęłam usta w cienką kreskę. –Spakowałam go.

-Kostka… - zaczęła cicho, ale uciszyłam ją gestem. Posłuchała mnie.

-Zrób z tym coś. – lekkim szokiem było to, że nie płakałam. Mój głos tylko odrobinę zmielił. Spojrzała na mnie pytająco.

-Nie wiem… - nie wiem czy mnie słyszała – Spal, wyrzuć albo mu oddaj.

Posłusznie skinęła głową mimo, że na pewno nie chciała tego.

-Oddaj mu to. – otarłam łzę na policzku i podniosłam się z miejsca. Jednak płakałam. Włożyłam talerz do zlewu i zniknęłam w swoim pokoju. Położyłam się na lóżko i przymknęłam oczy. Kilka chwil później dobiegł mnie szczęk zamykanych drzwi. Musiałam zasnąć, bo obudziło mnie dopiero walenie do drzwi.

-Kostka, proszę, otwórz. – zamarłam. Miałam ochotę się rozpłakać. Dlaczego przyszedł? Czemu musi wszystko utrudniać?! –Wiem, że tam jesteś! – dorzucił głośniej.

Zebrałam się w sobie, wszystkie swoje siły i wstałam. Opuściłam pokój i ruszyłam korytarzem. Nie, nie żeby otworzyć drzwi.

-Idź stąd. – miałam nadzieję, że mnie usłyszał. –Proszę.

-Zasłużyłem chociaż na krótką rozmowę! – uderzył pięścią w drzwi. Przestraszyłam się, że je wywarzy. Skoro tak bardzo chciał porozmawiać to dlaczego po prostu nie wszedł? Miał swój klucz.

-Wynoś się! – warknęłam rozpaczliwie. –Znikaj. – oparłam się o ciemne drzwi, po czym zaczęłam się po nich osuwać. Ukryłam twarz w dłoniach, nie hamując potoku słonych kropel.

-Nie pójdę. – jego głos też zmienił barwę. –Będę tu siedział póki mi nie otworzysz.

Usłyszałam jak ciężar jego ciała opada dokładnie w tym samym miejscu, w którym siedziałam ja. Dotknęłam dłonią drzwi, wędrując nią co raz wyżej, ku klamce. Opuściłam ją jednak gwałtownie.

-Kostka, błagam cię. – mówił co jakiś czas. –Otwórz te cholerne drzwi.

Co jakiś czas sprawdzał też czy nie ustąpią pod naporem jego siły, ale nic takiego nie następowało. Za każdym razem, gdy prawie moja dłoń przekręcała klucz, cofałam ją gwałtownie. Przypominałam sobie dlaczego to zrobiłam. Dla jego dobra. Dlatego nie mogłam ich otworzyć.

Po jakimś czasie, nie wiem jak długim, przestały docierać do mnie jego błagania. Poszedł. Takie miałam wrażenie, bo odczuwałam pustkę. W końcu otworzyłam drzwi i zobaczyłam małe pudełeczko, a pod nim kartkę. Wzięłam je i otworzyłam. Ujrzałam ten pierścionek, którego nie przyjęłam. Szybko zamknęłam wieczko i przeczytałam te kilka słów napisane jego zawijasami.

Przecież miał być dla ciebie.

Kolejny potok łez.