Rozdział 35

Pola

Jak postanowiłam, tak zrobiłam. Kostka starała się zatrzymać mnie w domu, ale ja uparcie tłumaczyłam, że czuję się już dobrze, a kolejnego dnia nie wysiedzę w samotności, więc w końcu ustąpiła. Ubrałam się w ciepłą, sportową kurtkę, założyłam czapkę, buty i wyszłam z mieszkania. Wreszcie.

Śnieg zaczynał się trochę topić, a dreptanie w wodzie nigdy nie było moim hobby, więc po dotarciu do szkoły z ulgą wskoczyłam w swoje ukochane trampki za kostkę, które pewnie stęskniły się za mamusią. Gdy tylko zobaczyłam Hanię, ruszyłam w jej stronę, żeby się z nią przywitać, ale stanęłam jak wryta metr przed nią na widok grobowej miny przyjaciółki.

- Coś się stało? – spytałam, przekrzywiając głowę. Zacisnęła usta w cienką kreskę i bez słów podała mi swój telefon, wymijając mnie. Przeleciałam wzrokiem sms-a, którego dziś dostała.

Cześć, Haniu :) To ja, chłopak, którego poznałaś dwa tygodnie temu w Garden Kebab. Chciałbym cię jeszcze raz przeprosić za tamten wypadek. Nie chciałem, żeby tak wyszło. Mam nadzieję, że już ci złość przeszła i że dasz się zaprosić na ciacho.

Miałam ochotę parsknąć śmiechem, ale w ostatniej chwili się powstrzymałam. Poprawiłam torbę przewieszoną przez ramię i pobiegłam za oddalającą się dziewczyną.

- Hania, czekaj! – krzyknęłam, wymijając parę, która wyłoniła się zza zakrętu. W końcu udało mi się doścignąć uciekinierkę. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i spojrzała na mnie ze złością w oczach.

- Kto ci pozwolił rozporządzać moim numerem? – spytała. Przełknęłam ślinę. Wiedziałam, że będzie na mnie wściekła.

- Ale Hania… - zaczęłam, szukając w głowie jakiegoś sensownego wytłumaczenia. – On naprawdę nie chciał, a ty tak od razu się wkurzyłaś. Przecież… - zawahałam się. Dziewczyna patrzyła na mnie z uniesioną brwią. – Przecież całkiem przystojny był, nie? – wypaliłam.

Spłonęła rumieńcem i odwróciła się, wchodząc do łazienki. Podążyłam za nią. Ha, czyli jednak!

- Też tak uważasz, prawda? – upewniłam się. Hania wyciągnęła chusteczkę i zaczęła opróżniać swój nos, choć byłam pewna, że chciała tylko ukryć czerwone policzki.

- To nie jest powód, żeby mu dawać mój numer. Przecież ty nawet nie wiesz, jak on się nazywa! – powiedziała z wyrzutem, na co uśmiechnęłam się złowieszczo.

- Wiem – odparłam pewna siebie. – Dominik. Widzisz? Jakbyś nie była taka nadpobudliwa, to też byś wiedziała.

- Ja ci dam nadpobudliwą – burknęła. – Zachował się jak idiota.

Westchnęłam z dezaprobatą i pokręciłam głową. Jaka ta Hanka jest uparta… Mogłam się założyć, że nawet po moim kazaniu nic się nie zmieni, ale postanowiłam spróbować.

- Nie - zaoponowałam. - Nie zachował się jak idiota. To był czysty przypadek i każdemu się to mogło zdarzyć, a ty zareagowałaś, jakby ci co najmniej nogi połamał. Przestań się boczyć. Już na pierwszy rzut oka mi się wydawało, że fajny z niego gość, a ja się na ludziach znam. W dodatku wodził za tobą wzrokiem jak nikt. Powinnaś być mi wdzięczna, że dzięki mnie do ciebie napisał! A tylko spróbujesz się nie umówić, to się na ciebie obrażę – zakończyłam uroczyście, celując w nią palcem wskazującym. – Zrozumiałaś?

- Nie.

Westchnęłam ze zrezygnowaniem.

- Jeśli ty tego nie zrobisz, ja osobiście was wyswatam. Odnajdę go, sprowadzę do twojego domu i zamknę was w łazien…

- Dobrze, już dobrze – przerwała mi, unosząc ręce w geście kapitulacji. – Odpiszę mu.

- I umówisz się z nim na ciacho? – Przytaknęła niechętnie. – Gratuluję decyzji! – pisnęłam, przytulając ją mocno, po czym wyszłam razem z nią na korytarz. Ruszyłyśmy po schodach w górę. Gdzieś w tłumie mignęła mi bujna blond czupryna, więc przystanęłam na chwilę, wzdychając cicho.

- Pola, co tak stoisz? Chodź.

Kostka

Pola poszła do szkoły. Błagała mnie o to prawie na kolanach, więc się zgodziłam. Sama też nie wytrzymałabym w czterech ścianach. Zostałam więc sama, bo pracę zaczynałam o dziewiątej. Nie wiedzieć czemu w nagle naszła mnie ochota na zadzwonienie do domu rodzinnego. Wzięłam swój telefon i odszukałam w kontaktach mamę. Odebrała po kilku sygnałach.

-Kostka? – nie kryła swojego zdziwienia. – Stało się coś?

-Nie mogę tak po prostu zadzwonić do własnej mamy? – zirytowałam się już po jej pierwszych słowach. Wiedziałam, że to nie będzie dobry pomysł. –Zatęskniłam za domem?

-Nigdy nie tęskniłaś.

-Może udawałam, że nie tęsknie? A może teraz zaczęłam? – położyłam głowę na stole przy którym siedziałam. –Wiesz co? Nie powinnam była w ogóle dzwonić. Cześć.

-Kostka, córeczko, poczekaj… - powiedziała szybko, słysząc groźbę o przerwaniu połączenia.

-Co?!

-Przepraszam. – zdziwiłam się tym, co usłyszałam. –Co u was? Jak się miewacie? Radzicie sobie?

-Radzimy sobie. – odparłam. – My mamy sobie nie poradzić?

-Kto jak to, ale wy na pewno. – zaśmiała się. –Co u Poli? Co u ciebie?

-Dobrze… - zawahałam się. – Gra teraz bardzo ważne mecze. – postanowiłam nie mówić nic o rozstaniu z Popiwczakiem i grypie żołądkowej. Po co miałaby się martwić? Jeszcze byłaby gotowa zabrać stąd Polę siłą.

-Trzymamy z tata kciuki. – zapewniła.-A u ciebie?

-Może być. – westchnęłam. –Układa nam się z Simonem…

-Cieszę się twoim szczęściem. – oczami wyobraźni widziałam jak się uśmiecha. To byłby naprawdę przyjemny widok.

-Może przyjedziecie do nas? – za późno ugryzłam się w język. –Pola bardzo by się ucieszyła.

-A ty?

-No ja też… - zawahałam się po raz kolejny. –Mamo… Może i dorosłam, ale wciąż jestem twoją córką. Nadal cię potrzebuję. Kocham cię. – co mi szkodziło powiedzie co myślę? Chyba nic.

-Konstancjo… - zamilkła na chwilę. Nie mówiłam nic. – Przepraszam cię za wszystko.

-Mamo, przyjedź. – jęknęłam cicho a do oczu napłynęły mi łzy. –Chcę cię przytulić.

-Nie poznaję cię, córuś.

-Może w końcu dorosłam? – zastanowiłam się. –Może powoli nadchodzi czas, żeby zająć się własnym  życiem.

-Przyjedziemy. – obiecała mama. –Jak tylko załatwimy wolne w pracy to przyjedziemy.

-Dziękuję, mamuś.

Pola

Siedziałam obok Hani i zaglądałam jej przez ramię, by kontrolować, czy dotrzymuje słowa, co ją okropnie irytowało, więc raz po raz wzdychała z dezaprobatą.

- Pola, musisz mnie tak wkurzać? Idź, poszukaj Kuby, pomiziajcie się, poprzedrzeźniajcie, połaskoczcie… Nie musisz bawić się w policjantkę – burknęła. Przełknęłam ślinę i odsunęłam się nieznacznie – tak nieznacznie, że pewnie nawet tego nie zauważyła.

- Zostanę – odparłam, starając się, by mój głos brzmiał wesoło. Ale to w końcu była Hania, a Hania nie dawała się tak zwieść. Oderwała wzrok od ekranu telefonu i spojrzała na mnie uważnie.

- Coś się stało? – spytała.

Machnęłam lekceważąco ręką, mrucząc, że się odrobinę posprzeczaliśmy. Mazurek nie spuszczała ze mnie wzroku przez kolejne kilka sekund.

- Jeśli będziesz chciała porozmawiać, to wiesz, że…

Uciszyłam ją ruchem ręki.

- Tak, wiem, wiem – mruknęłam. – Odpisał coś?

Pokręciła ze zrezygnowaniem głową. Dobrze wiedziała, że jeśli już się otrząsnę, to nie mam ochoty wracać do opowiadania o swoich problemach. I rozumiała mnie – chwała jej za to.

- Odpisał – odparła cicho. – Chce się spotkać dziś?

Zmarszczyłam czoło. Dziś? Już dziś?

- A gdzie on właściwie mieszka? – zapytałam. Hanka prychnęła ze złością. Oczywiście nie mogłaby nie wypomnieć mi moich swawoli.

- Ucięłaś sobie z nim pogawędkę, a nie dowiedziałaś się tego? – zironizowała. Rozłożyłam bezradnie ręce, tłumacząc, że nie było czasu. Blondynka wywróciła oczami. - A na zapisanie numeru było?

Ochoczo pokiwałam głową, uśmiechając się lekko. Dziewczyna powtórzyła gest i wpatrzyła się w ekran, chcąc odpisać swojemu nowemu koledze, a ja oparłam plecy o ścianę i rozmarzyłam się. Ach… A gdyby tak oni za jakiś czas zostali parą? Byłabym wtedy z siebie bardzo dumna. W końcu to dzięki mnie się spotkają. Może nie jeden raz… A gdybym tak za jakiś czas dostała zaproszenie na ich wesele… Hania w białej sukni i Dominik wystrojony jak…

- Ziemia do Poli – rzuciła Hania, pstrykając mi przed oczami palcami. Wróciłam na ziemię i spojrzałam na nią pytająco. – Układałaś nam w myślach wspólne życie i ślub?

- Nie, nie… - zaczęłam. Hania uniosła jedną brew do góry i spojrzała na mnie z powątpiewaniem. Ech, przed nią nic się nie ukryje. – No dobra – burknęłam, spuszczając wzrok.

- Ludzie święci, Pola – jęknęła, ukrywając twarz w dłoniach. – Ja nawet nie pamiętam, jak on wygląda.

- Fajna dupa – stwierdziłam, od niechcenia oglądając swoje krótkie paznokcie. – Bierz go i nawet się nie zastanawiaj.

- Pola! – krzyknęła sfrustrowana.

- No co? – spytałam, wstając z ławki i sięgając po plecak. – Ja powiedziałam, co sądzę na ten temat. A że ty już od razu masz nieczyste myśli…

Zmrużyła oczy i zacisnęła usta w cienką kreskę.

- …to już będzie problem Dominika – dokończyłam i zanim zdążyła coś powiedzieć, pociągnęłam ją za rękę w stronę klasy.

Kostka

-Cześć, Kosteczko! – rozentuzjazmowany Kubiak wpadł do mojego gabinetu i rozsiadł się na obrotowym fotelu, który był miejscem Simona. Burknęłam coś na powitanie i dalej wpisywałam cyferki do rubryk.

-Nie w humorze?

-Byłbyś w humorze, gdyby grożono ci na ciachach? – spojrzałam na niego gniewnie. –To wszystko twoja wina!

-Nie rozumiem. – zrobił minę myśliciela, drapiąc się po głowie. –Przecież ten filmik był fajny. Tak słodko razem wyglądaliście.

-Nie odzywaj się, dobra? – poprosiłam, wlepiając wzrok w kartki zapełnione druczkiem.

-Kostka, co ci jest? – dociekał. Spojrzałam na niego spod opadającej na oczy grzywy i pokręciłam głową z dezaprobatą.

-Nic.

-Serio, przejmujesz się hotkami Simona? – wybuchnął niepohamowanym śmiechem. –Jakby się Monika miała przejmować to by na zawał zeszła.  

-Wiesz, Michale – zaczęłam cicho. –Nie musiałeś tego wrzucać.

-Ale to było takie fajne. – zapiszczał niczym baba. – Miłość kwitnie.

Miałam ochotę wstać i go wyprosić, ale tego nie zrobiłam. Przecież to Kubiak był.

-Jeszcze słowo a zapłacisz mi za wszystko, co ci darowałam na przestrzeni lat. – mój głos wcale nie zabrzmiał groźnie. Chyba już nie potrafiłam wściekać się bez konkretnego powodu. Co ta miłość robi z człowiekiem?

-No już dobrze. – uśmiechnął się tak po Michałowem, jak to zawsze miał w zwyczaju. -Wiesz co?

-Nie wiem, ale zapewne zaraz się dowiem.

-Masz rację. – kątem oka widziałam jak się wyszczerza. –Nawet nie wiesz jak się cieszę, że moja młodsza siostrzyczka jest w końcu szczęśliwa. – już dawno przyzwyczaiłam się do tego, że nazywa mnie młodszą. Przestałam wściekać się z tego powodu, bo wiedziałam, że czerpie satysfakcję z mojej złości. Nie odpowiedziałam mu, bo to było w nie michałowym stylu, żeby mówić mało.

-Nawet nie wiesz jak mnie bolało, że ja jako tako ułożyłem sobie życie, a ty jakoś tak nie specjalnie. – powoli zaczęłam podejrzewać, że zbliża się koniec świata. Michał zdobywał się na wyznania, pogodziłam się z mamą. Apokalipsa.

-Potrzebowałam trochę więcej czasu.

-Ciąży mi tylko jeden fakt. – zaintrygowana obdarzyłam go spojrzeniem.

-O co chodzi? – uśmiechnęłam się słodko, a Kubiak się skrzywił.

-Nie rób sobie jaj. – poprosił. –Brakuje mi czasu, gdy siadaliśmy we trójkę na kanapie, zajadaliśmy się popcornem i śmialiśmy z głupich filmów.

-Nie było jakoś okazji ostatnio. – spuściłam wzrok. Czyżbym zaniedbała przyjaciela?

-Nadrobimy. – poruszył charakterystycznie brwiami. –Wszystkim nam się to przyda.

-Zobaczymy. –westchnęłam.

-Ja myślę. – usłyszałam jak przyjmujący wstaje. –Jak tylko będzie trochę czasu to jestem u was i nie przyjmuję odmowy. Do zobaczenia. – zakończył i wyszedł.