Rozdział 27

Pola

Po jakiejś minucie tkwienia w bezruchu Kuba odchrząknął znacząco, ale ja go całkowicie zignorowałam, jeszcze mocniej zaciskając swoje ramiona wokół jego klatki piersiowej. Miałam olbrzymią gulę w gardle, po chwili zaczęłam drżeć, a na policzkach poczułam mokre kropelki. Popiwczak odsunął mnie od siebie delikatnie i z niedowierzaniem spojrzał w moje oczy.

- Ty płaczesz?

- Nie – odburknęłam, spuszczając głowę. Oczami wyobraźni widziałam, jak śmiesznie marszczy nos, a potem unosi brwi.

- Stęskniłaś się?

- Nie – skłamałam.

- Ktoś ci coś zrobił?

- Nie.

- Nie znasz innych słów poza „nie”?

- Nie – rzuciłam, mimowolnie uśmiechając się przez łzy na widok jego miny.

- Masz ochotę na jabłka?

Chciałam odruchowo powiedzieć „nie”, ale w ostatniej chwili zacisnęłam usta w cienką kreskę. Westchnęłam głośno, a blondyn parsknął śmiechem. Wtedy też spostrzegłam, jak bardzo brakowało mi tego dźwięku, a przez myśl przemknęło mi, że może jednak wszystko jest w porządku, a jedynie ja mam jakieś chore urojenia.

- Tu cię mam – powiedział, chwytając mnie za rękę. Pochylił się, pocałował mnie w policzek i pomógł mi zdjąć kurtkę. Podążyłam za nim do ciepłej kuchni i usiadłam przy stole.

- Twojego wujka nie ma? – spytałam, a Kuba pokręcił głową i rzucił w moją stronę duże, soczyste jabłko. Daję głowę, że na widok owocu oczy mi się zaświeciły. Pociągnęłam nosem i otarłam policzki.

Kuba dosunął swoje krzesło do mojego i objął mnie ramieniem, pytając, co się stało.

- Nic – powiedziałam. Nie chciałam mu mówić o swoich podejrzeniach, bo po pierwsze, mogło mi się coś tylko wydawać, a po drugie... Jeśli naprawdę miał mnie już dość czy coś, to nie miałam zamiaru brać go na litość. Mamusiu, o czym ja myślę?

- Widać właśnie – westchnął, ale nie drążył tematu. – Słuuuchaj... W dalszym ciągu chcesz iść ze mną na tego Sylwestra?

Pokiwałam niemrawo głową.

- Oczywiście, że tak. A co?

- Nic – odparł, czochrając mi włosy. – Tylko się upewniałem.

Wzruszyłam ramionami, wdrapałam mu się na kolana, objęłam go za szyję i przytuliłam się do niego. Zdziwił się trochę, ale oplótł mnie swoimi ramionami tak, że mi się zrobiło bardzo ciepło.

- Chyba jednak tęskniłaś, prawda?

- Nie – mruknęłam i ugryzłam kolejny kawałek jabłka. – Po prostu... Zimno mi było.

- Rozgrzejemy się?

Zszokowana zamrugałam oczami, patrząc na niego jak na ducha, a na policzki wstąpił mi pokaźny rumieniec. Blondyn jęknął głośno i strzelił facepalma.

- Chciałem zaproponować gorącą czekoladę, zboczeńcu!

- Aha, tak... Tak, racja - burknęłam zawstydzona, czerwieniąc się jeszcze bardziej.

Kostka

Siedziałam w ukochanym mieszkaniu w Jastrzębiu z ukochanym Niemcem, zajmującym się katowaniem zegarka z mojego pokoju, który przez te święta postanowił wziąć sobie urlop i za nic nie chciał z niego wrócić. Uśmiechałam się na wspomnienie powrotu z Wałcza podczas, którego uczyłam Simona polskiego. Okazał się pojętym uczniem i oprócz wszelkich przekleństw, o których nie miałam pojęcia i ,,oddaj mi moje gacie” umiał się przedstawić, powiedzieć ile ma lat oraz, że ma dziewczynę, którą bardzo kocha. To było słodkie z jego strony, że chciał się tego nauczyć.

Teraz siedziałam w kuchni, strasznie zmęczona i szczęśliwa, nie wiadomo dlaczego. W końcu zmobilizowałam się do ruszenia swoich czterech liter i rozpakowania pakunków od rodziców. Mama nadawała nam jedzenia chyba na najbliższy miesiąc, co wcale nie było takie złe. Nie musiałam przynajmniej gotować.  

Nałożyłam sobie kawałek placka, mojego ukochanego rafaello i znów usiadłam do stołu. Delektowałam się ciastem kawałek po kawałku, wpatrując się w lodówkę, na której wisiał plan treningów Poli oraz nasłuchąc czy aby Szymek przeżył spotkanie z zegarkiem.

-Kotek, bo ty się w drzwiach nie zmieścisz. – wyszczerzył się, siadając na krześle naprzeciw mnie. – Robota skończona.

-Ty się interesuj, czy ty się w drzwiach zmieścisz.

-Nie długo będziesz tak tłusta jak ta twoja świnka, maskotka z dzieciństwa. – ciągnął. Najwyraźniej chciał mnie zdołować, co bardzo dobrze mu szło. W  święta zbytnio się nie pilnowałam, co pewnie zaowocuje wzrostem wagi. Mógł powodować, że moja samoocena spada gwałtownie, ale nie obrażać Prosiaczka. Prosiaczek przecież nie był gruby.

-Grabisz sobie, Tischer. – wysyczałam.

-Będę musiał dźwig wynająć, żeby cię kiedyś przez próg przenieść. – nie dawał spokoju.

Nie wytrzymałam. Do moich oczu napłynęły łzy. Gwałtownie wstałam z zajmowanego miejsca i rzuciłam się w kierunku łazienki. Ruszył za mną. Szybkim krokiem przemierzałam swoje mieszkanie, o mało nie zabijając się o jego buty. W ostatniej chwili złapał mnie w pół i przycisnął do ściany. Tym razem żadnej publiczności nie mieliśmy, gdyż Pola miała wrócić dopiero jutro rano. Stwierdziła, że potrzebujemy prywatności. Simon nie pochwalił się mojej siostrze, że ma szlaban.

-Co ty chciałaś zrobić, co? – zapytał, marszcząc brwi. Intensywność jego wzroku sprawiała, że wbiłam wzrok w kafelki. Nie pasowało mu to i uniósł mój podbródek.

-Jak myślisz?

-Nie wiem.

-Zwymiotować. – wyznałam, po czym na powrót spuściłam wzrok.

-Oszalałaś,

-Dobijasz mnie! – wrzasnęłam tak głośno, że aż odskoczył zaskoczony. – Ciągle gadasz, że jestem gruba!

Simon parsknął śmiechem. W nagrodę otrzymał mordercze spojrzenie. Nabrałam głośno powietrza do płuc.

-Kochanie. – zaczął, na powrót przyciskając mnie do ściany. – Uwielbiam się z tobą droczyć. Uwielbiam jak się denerwujesz. Dla mnie nie liczy się jak wyglądasz, choć swoją droga jesteś piękna, tyko to co masz w sercu. – położył palec wskazujący na moim sercu. – I to co masz tu. – pocałował mnie w czoło.

Spojrzał na moją twarz i zobaczył, że nadal płaczę.

-Co znowu? – jęknął, upuszczając bezradnie ręce. – Kocham cię?

-Bo.. to..było.. takie piękne. – wykrztusiłam, przytulając się do niego. 

Pola

- A teraz nadszedł czas na zwycięzcę – powiedział do mikrofonu wysoki, śmieszny, ubrany w czarny garnitur, trochę podstarzały mężczyzna. Po chwili padło imię i nazwisko Hanki, a moja przyjaciółka wstała z miejsca i podążyła na scenę Miejskiego Domu Kultury w Katowicach. Oczy jej błyszczały z podniecenia, a ja to doskonale rozumiałam. W końcu nowy, cudowny aparat to wystarczający powód do radości.

- Jeszcze raz gratuluję – powiedziałam, wyszczerzając się do niej i wiercąc się na krześle. – Zostajemy na to przedstawienie?

- Chce ci się? – Pokręciłam głową. - Mi też nie. Chodź, pospacerujemy po mieście – zaproponowała.

Po chwili byłyśmy już na zewnątrz i maszerowałyśmy pokrytym śniegiem chodnikiem w kierunku Spodka. Lubiłam tamtędy przechodzić, bo zawsze przypominały mi się wyjazdy z Kostką na siatkarskie imprezy. Autobus powrotny do domu miałyśmy dopiero za jakieś dwie godziny, więc pozostało nam wystarczająco dużo czasu na zwiedzanie (czyli wstąpienie do jakiejś galerii, pooglądanie ubrań i zjedzenie pizzy).

Ostatecznie, po jakiejś godzinie wchodzenia do sklepów i wychodzenia z nich bez niczego (zbyt wiele pieniędzy przy sobie nie miałyśmy), wstąpiłyśmy do Garden Kebab. Jako że byłyśmy obie głodne, zamówiłyśmy duże porcje, obawiając się trochę, że tylko połowa zmieści się w naszych żołądkach.

Pięć minut później Hanka ruszyła w stronę lady, by odebrać nasze zamówienie, a gdy się odwróciła... Cóż, spotkała ją niemiła niespodzianka.

- Cholera jasna... – burknęła, po czym podniosła wzrok na bruneta, który stał przed nią z miną, jakby nie wiedział, co się dzieje. Bluzka Hani była cała w sosie, kebaby na podłodze, a twarz mojej przyjaciółki... wyrażała więcej niż tysiąc słów.

- Przepra...

Hanka była wkurzona jak nigdy. Posłała jeszcze brunetowi mordercze spojrzenie i  zamaszystym krokiem ruszyła w kierunku toalet. Niewiele myśląc, zerwałam się z miejsca i pobiegłam za nią.

- Hanka, przestań no – rzuciłam, wchodząc do łazienki. Stała przy umywalce, czyszcząc koszulkę z elementów jedzenia i przeklinając pod nosem. – Przecież nie chciał...

- No jasne, kuźwa! – warknęła, rozpaczliwie pocierając tkaninę.

- Hania...

- Można?

W jednej chwili spojrzałyśmy w kierunku drzwi. Do pomieszczenia zaglądał ów brunet, który Hanię tak brutalnie skazał na usmarowanie sosem. Spostrzegłszy, że nie odpowiadamy, wszedł do środka i stanął przed moją przyjaciółką z wielce zakłopotaną miną. Dziewczyna groźnie zmrużyła oczy.

- Ja nie chciałem – powiedział. – To było przypadkiem, nie gniewaj się na mnie.

- Ale... – zaczęła Hanka, jednak chłopak nie dopuścił jej do głosu.

- Odkupię wam te kebaby – zaoferował. – Albo możemy pójść na kawę bądź ciastko...

- Nigdzie z tobą nie idę! – krzyknęła Hania, ostatni raz mocząc bluzkę ciepłą wodą. Po chwili skierowała się w stronę drzwi. – Pola, chodź. Zmywamy się stąd.

Nie pomogły moje przekonywania, że ten chłopak chciałby się zrehabilitować, że przecież dla niej wszedł do damskiej toalety... Hanka ubrała się i wyszła prosto w zimę. Westchnęłam głośno, a obok mnie pojawił się brunet, odprowadzając moją przyjaciółkę smutnym wzrokiem. Nagle poczułam, ze mi do żal, więc zrobiłam coś niekonwencjonalnego, za co Hanka by mnie zamordowała – wyjęłam długopis, chwyciłam nadgarstek bruneta i nabazgrałam na nim „Hania Mazurek” oraz jej numer telefonu. Spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- Nie pytaj. Wystarczy, że ona mnie zabije – powiedziałam, wymownie zerkając w kierunku, w którym blondynka odeszła blondynka. – Pola jestem.

- Dominik.

Kostka

Miałam dość. Było mi cholernie smutno, gdyż było już popołudnie a nikt z moich bliskich nie pamiętał o moich urodzinach. Simon zniknął nim się obudziłam, a Pola pojechała z Hanią do Katowic. Żadnych życzeń. Kompletna ignorancja.  Kubiak postępował podobnie i unikał mnie odkąd tylko przyszłam do pracy. Chociaż Bogdan wykazał się pamięciom i złożył życzenia oraz podarował pomarańczową różyczkę. Nie spodziewałam się, że  najmilsza rzecz spotka mnie od szefa a nie od siostry czy chłopaka.

Opuściłam biuro przed szesnastą. W mieszkaniu zjawiłam się kilkanaście minut później. Byłam wściekła, bo kiszki grały mi marsza. Nałożyłam sobie sałatki, którą podarowała nam mama.

Siedziałam przy stole, grzebiąc widelcem w talerzu. Jakoś nie miałam na nią ochoty. Zjadłabym sobie bigos. Babciny bigos, którym byłam futrowana za dzieciaka.

-Kostka, wróciłam! – rozległ się radosny głos mojej siostry. Nie odezwałam się do niej. Siostra wpadła po chwili z pakunkiem w rękach. Za nią wkroczył Kuba. Zmarszczyłam brwi, patrząc na przybyłą parę.

-Wszystkiego najlepszego, siostrzyczko! – krzyknęła radośnie, idąc w moim kierunku. Wstałam i pozwoliłam objąć się Apolonii.

-Nie musiałaś. – westchnęłam, patrząc na pakunek.

-Wszystkiego najlepszego. – rzucił Kuba i chyba niechętnie cmoknął mnie w policzek. Zrozumiałe było, że wolał całować moją młodszą siostrę.

-Brakuje tylko tego szwaba. – westchnęłam, z powrotem opadając na krzesło.

-Przyjdzie. – Pola wyszczerzyła się w moim kierunku. Na potwierdzenie jej słów rozległ się dzwonek do drzwi.

-Idź. – powiedziała. –Pewnie on.

Westchnęłam i poszłam otworzyć drzwi. Starałam się nie uśmiechać, żeby Simon nie poczuł się zbyt pewnie. O moich urodzinach się nie zapomina.

Kiedy otworzyłam drzwi, zobaczyłam Niemca, który trzymał na rękach małego, brązowego szczeniaczka, który miał na obroży czerwoną kokardkę.

-Wszystkiego najlepszego! – uśmiechnął się od ucha do ucha, wchodząc do środka. Stałam oniemiała, a on mnie pocałował.

-Co to ma być?! – uniosłam się, patrząc na pieska. Zaalarmowałam tym przebywających w kuchni młodych.

-No piesek. – Simon zmarszczył brwi. Wcale nie widziałam, ze to piesek. Wcale. –Spełniam twoje marzenie.

-Jak ty sobie to wyobrażasz? – patrzyłam na niego przenikliwie.- Kto będzie się nim zajmował?     -Jaki śliczny! – pisnęła Pola i porwała przestraszonego psiaka w swoje ręce.

-Coś wymyślimy. – wzruszył ramionami.

-Wiecie… - wtrącił Kuba. – Mój wujek lubi psy. Może mógłby się nim zająć.

-Jesteś kochany. – stwierdziła Pola, cmokając go w policzek.

   -Dziękuję wam. – powiedziałam i pozwoliłam objąć się Simonowi

Iśka: Dawno się tak świetnie nie bawiłam jak ostatnio, pisząc fragmenty ;3 kocham to <3 Dzięki Spiridonow (?) za rozrywkę :P 
Blue: Joł, uwaga! Od pewnego czasu jestem IROmaniaczką, wiecie?