Rozdział 25

Pola

- Co Szymek odwalił? – zapytałam, robiąc Kostce miejsce obok siebie. Objęła rękami poduszkę. Zmrużyłam oczy i przeczytałam wiadomość od Niemca widniejącą na ekranie telefonu, który siostra podstawiła mi pod nos. „Zawiodłem się na tobie. Myślałem, że naprawdę coś dla ciebie znaczę”. Spojrzałam na Kostkę pytająco.

- Zobaczył zdjęcie moje i Jarka na facebooku – jęknęła, a ja zaniosłam się śmiechem ku jej niezadowoleniu. Jarek był naszym kuzynem, który przyjechał do nas na wigilię. Zrobiłam jemu i Kostce fajne zdjęcie, gdy siedzą na łóżku i przedrzeźniają się ze sobą, a ruda wrzuciła je na fejsa. Takich skutków żadna z nas się nie spodziewała.

- Uhuuu – zawyłam i otarłam łezki z policzków, drugą ręką trzymając się za brzuch. – Co za debil – skwitowałam.

- Przestań – mruknęła obrażona.

- Zależy ci na nim – uznałam, wyszczerzając się do niej serdecznie. Niechętnie pokiwała głową. Nareszcie się do tego przyznała! – Wytłumaczycie sobie wszystko w Jastrzębiu, Szymuś zrozumie, jakim jest głupkiem, wyciągając pochopne wnioski. – Westchnęłam głośno i zerknęłam na Kostkę. Siedziała zdołowana, obgryzając paznokcie. Rzuciłam w nią poduszką. – Hej, Kostucha, przecież to on tu jest idiotą, nie ty. Z kuzynem? Toć to jak kazirodztwo!

Kostka mruknęła coś pod nosem, ale nie dosłyszałam tego, bo z przedpokoju dobiegł do nas męski głos. Nasza mama witała przybysza bardzo radośnie, a po chwili wesoła twarz ukazała się w drzwiach.

- Kubiak! – krzyknęłam, zrywając się z łóżka i wpadając mu w ramiona. Przytulił mnie mocno i klapnął na łóżko obok Kostki. Wgramoliłam się mu na kolana i uśmiechnęłam się szeroko.

- A tej co? – zapytał, wskazując ruchem głowy na moją siostrę. Bezgłośnie powiedziałam „Simon”. – Aaa... – westchnął ze zrozumieniem.

- Wy, faceci, czasami zapominacie o używaniu mózgu – warknęła Kostka niezbyt przyjemnie. Michał uniósł brwi, a po jego minie widziałam, że ma ochotę wybuchnąć śmiechem. Dałam mu „delikatnie” do zrozumienia, żeby nie próbował.

- Kiedy chcecie wracać do Jastrzębia? – spytał siatkarz, dźgając mnie w bok. Pisnęłam i odsunęłam się od niego gwałtownie.

- Jutro! – odpowiedziałam. Tak naprawdę mimo że nie nudziło mi się w Wałczu, chciałam już spotkać się z Kubą i go opieprzyć, ewentualnie pocieszyć. – Kostka pokręciła jednak głową, mówiąc, że jeszcze chwilkę zostanie. Jęknęłam, a ręce mi opadły. – Czemu?

- Bo tak – burknęła. Michał zamyślił się, po czym spojrzał na mnie.

- Monia już wróciła od rodziców i ja też już jutro wracam. Możesz zabrać się ze mną – powiedział.

Okej, Kubiak bywał wredny, czasem mnie wkurzał (zwłaszcza wtedy, gdy mnie dźgał), ale okazał się przydatny – nawet bardzo. Spojrzałam błagalnie na Kostkę, a ona rozłożyła bezradnie ręce.

- Pytaj rodziców.

Westchnęłam i zagryzłam wargę. Kubiak milczał, Kostka wpatrywała się we mnie dziwnym wzrokiem.

- I co niby mam im powiedzieć? – spytałam cicho.

- Prawdę. – Siostra uśmiechnęła się. – Wszyscy dobrze wiemy, czemu chcesz to zrobić. Oni też powinni się dowiedzieć.

Zarumieniłam się i już miałam powiedzieć, że ona mi kazała milczeć na temat Szymka, ale przerwała mi piosenka wydobywająca się z głośnika telefonu Kubiaka. Michał zmarszczył brwi i szybko opuścił pokój. A to, że pół godziny później mieliśmy totalnie niespodziewanego gościa, na widok którego obie z Kostką wytrzeszczyłyśmy oczy, było zdecydowanie winą Kubiaka.

Kostka

 Miałam dość. Nie zamierzałam pierwsza prostować sytuacji zaistniałej między mną a Niemcem. Zdobył się na durnego sms’a. Nie zadzwonił. Nie zamierzał nic wyjaśnić. Pewnie uważał, że to moja działka. O nie. To on był nieinteligentny.

-Cześć, imbecylu! – usłyszałam Polę. Czyżby Kuba przyjechał? Czy ja o czymś nie wiem? Nikt już w nic mnie nie wtajemnicza..Chociaż… Może to jednak nie młody. Przecież nie witałaby go tak. Może Jarek znów wpadł.

Zrezygnowana wstałam z kanapy i powędrowałam do drzwi wejściowych.Za tą ciekawość to skończę w piekle. Z wrażenia oparłam się o framugę. Apolonia konwersowała z moim chłopakiem, który był idiotą i ani razu w czasie naszej znajomości się tego nie wyparł.

-Simon? – wymruczałam sama do siebie, jakby nie wierząc w to co widzę.

-Chciałem… - zaczął, ale mu przerwałam mówiąc, że nie będziemy tutaj rozmawiać. Wzięłam siostrę na stronę i kazałam nie odpowiadać na pytania rodziców. Chwyciłam płaszcz i opuściłam dom.

Dziarskim krokiem zmierzałam w tylko znanym sobie kierunku. Niemiec podążał za mną, rzucając wiązanki niecenzuralnych słów. W końcu nie wytrzymał i brutalnie chwycił mnie za nadgarstek, zmuszając abym odwróciła się do niego i zaszczyciła go spojrzeniem.

-Myślałem, że jesteś inna. – wyrzucił z siebie, wlepiając we mnie ciemne patrzałki.

-Myślałam, że masz mózg. – odgryzłam się, walcząc z sobą, żeby się do niego przytulić. Jaki to ma sens skoro on mi nie ufa? 

-Ściągnęłaś łańcuszek. – zauważył, puszczając moją rękę. –Bawiłaś się mną? Wstydziłaś się mnie? Coś jest ze mną nie tak? Czy to ma jakiś sens? – Niemiec czytał w moich myśląc. Byłam podobnego zdania. Jedną z podstaw związku powinno być zaufanie, a on co…
Patrzyłam jak ściąga obrączkę, którą założył sobie kilka dni temu. Położył ją na mojej otwartej dłoni, którą wcześniej ujął.

-Nie ma sensu. – powiedział smutno i odwrócił się. On właśnie mnie zostawił. Rzucił mnie przez głupie zdjęcie na facebook’u. Nic mu nie wyjaśniłam. Facet, który twierdził, że mnie kocha właśnie odchodził, a ja głupia stałam jak słup soli. Poczułam pieczenie w oczach. Po policzkach spływał strumień łez.. Zaczęłam biec przed siebie. Nie potrzebowałam dużo czasu, aby go dogonić. Złapałam go za rękaw, co zmusiło go do spojrzenia na mnie. Zaczęłam okładać pięściami jego tors.

-Nie możesz mnie zostawić! – krzyczałam rozpaczliwie. Nie wiedziała, co we mnie wstąpiło. Nie mogłam pojąć, że jego już nie będzie. Zbyt długo byłam sama i musiałam zawalczyć o nas, o miłość. –To był tylko kuzyn… - zachłysnęłam się powietrzem. –Kocham cię. – wyszeptałam, wtulając się w jego tors. –Kocham cię. – powtórzyłam dla pewności.

Poczułam jak mnie obejmuje.

-Musiałem użyć tak radykalnych środków, żebyś się do tego przyznała? – odetchnęłam z ulgą, nadal przyciskając twarz do jego kurtki. Nic się nie zmieniło, no prawie nic.

-Jesteś podły. – mruknęłam, pociągając nosem.

-I tak mnie kochasz. – niemal widziałam jak się wyszczerza.

-A ty mnie. – spojrzałam na niego.

-Nie płacz, bo będziesz chora. – Starł kciukiem łzy z policzków. Jakby to była moja wina, że płakałam, ale postanowiłam to pominąć. Cały czas trzymałam jego obrączkę, którą postanowiłam mu oddać.

-Może sama mi ją nasuniesz? – zmarszczył brwi, uśmiechając się nie znacznie. Wsunęłam srebrny pierścień na palec serdeczny rozgrywającego, poczym uśmiechnęłam się zadziornie.

-Mój łańcuszek jest w tylnej kieszeni spodni. – Tischer przyciągnął mnie do siebie, po czym zaczął szukać wisiorka, szczypiąc mnie przy tym w cztery litery. Po krótkiej chwili go odnalazł i znów zagościł na mojej szyi.

-Chodźmy do domu. – zarządziłam, pociągając go za rękę.

-Już się mnie nie wstydzisz? – droczył się ze mną. Miałam ochotę zdzielić go po głowie, ale jakoś się powstrzymałam. Były w końcu święta, nie?

Parę minut później otworzyłam drzwi wejściowe domu rodzinnego. Ściągnęliśmy nasze kurtki i buty, które wrzuciłam do szaf. Simon wziął głęboki oddech, co skitowałam śmiechem i pociągnęłam go do salonu gdzie siedzieli moi rodzice oraz Pola i może Michał, który nieźle sobie nagrabił.

-Mamo, tato. – zaczęłam, gdy weszliśmy. Poczułam przenikliwe spojrzenie Janusza i Joanny( bo takie imiona nosili rodzice)Dawno się tak nie denerwowałam jak teraz. –Chciałabym przedstawić wam mojego chłopaka, Simona.- ścisnęłam mocniej jego dłoń. -  Pewnie go kojarzycie… - dodałam. Mama wypuściła głośno powietrze. Chyba spodziewała się czegoś gorszego.

Pola

Kostka i Simon byli na spacerze, a ja nerwowo krążyłam po całym domu, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia mamy. Bacznie mi się przyglądała, więc gdy przyszłam do jej sypialni i usiadłam na łóżku obok niej, już wiedziała, że mam do niej jakąś sprawę. W spokoju czekała, aż zbiorę się w sobie i zacznę mówić.

- Mamooo... – Przygryzłam wargę, niepewnie podnosząc wzrok. – Mogę wracać jutro z Michałem do Jastrzębia?

Zdziwiła się jeszcze bardziej i ściągnęła brwi w konsternacji. Odłożyła na bok książkę i spojrzała na mnie.

- A z jakiego to powodu? – zapytała. Zarumieniłam się, co nie uszło uwadze mojej rodzicielki. – Pola, czy ty coś przede mną ukrywasz?

Schowałam twarz w dłoniach i chichocząc cicho, oparłam głowę na ramieniu mamy. Nie wiedziałam, jak się zabrać do wyjaśnień. Liczyłam, że to ona, jak to często bywało, odgadnie, co mi na serduchu siedzi, no i w sumie się nie pomyliłam.

- Chłopak?

- Mamo!

- No co?

- Tak.

Odciągnęła mi ręce od twarzy i spojrzała na mnie z uśmiechem.

- Zadziwiające. W przeciągu godziny dowiaduję się, że moje dwie córki mają chłopaków. Tylko nie mów, że twój też jest siatkarzem – westchnęła, a ja uciekłam wzrokiem, czym dałam jej do zrozumienia, że tak właśnie jest. – No proszę. My to jednak siatkarską rodzinkę mamy, bo Michał też jak rodzina.

Nie powiedziała nic więcej, ale wiedziałam, że oczekuje jakichś wyjaśnień z mojej strony. Objęła mnie ramieniem, przez co poczułam się jak za dawnych czasów.

- Ma na imię Kuba i jest w moim wieku. Może go kojarzysz... Niedawno w Rzeszowie miał swój debiut – wyjaśniłam. Mama rozpromieniła się i pokiwała głową.

- Ten blondyn?

- Uhm – mruknęłam, spuszczając wzrok. Przypomniałam sobie uśmiech Kuby i zatęskniłam za nim jeszcze bardziej. – Mam dziwne wrażenie, że coś się stało, no i chciałabym się z nim wreszcie spotkać...

Mama westchnęła ponownie, kręcąc głową z uśmiechem.

- Możesz jechać, ale przekaż Michałowi, że ma być ostrożny, bo inaczej... On wie, co mu grozi. – Roześmiałam się, bo w mojej głowie pojawił się obraz kary, jaką moja rodzicielka daje Kubiakowi. – A no i wiesz, że chciałabym poznać osobiście swojego zięcia...

- Mamo! – przerwałam jej z oburzeniem. – Weź przestań.

Wzruszyła ramionami, poprawiając okulary na nosie i uśmiechając się jeszcze szerzej na widok mojej obrażonej miny. Przytuliła mnie do siebie mocno i pogłaskała czule po głowie.

- Ależ wy szybko dorastacie – powiedziała cicho.

- Pewne sprawy się nigdy nie zmienią, mamo. Zawsze będziemy o was pamiętać – odparłam i spostrzegłam, że w maminych oczach zaszkliły łzy. Pocałowałam ją w policzek i dodałam, żeby się nie smuciła.

- No to teraz mi opowiadaj, póki jeszcze mamy czas.

- Ale co, mamo?

- No jak to co? – spojrzała na mnie zaskoczona, że nie wiem, o co jej chodzi. – Chcę się czegoś dowiedzieć o swoim przyszłym zięciu.

- Mamo!

Kostka

Nie spodziewałam się, że moi rodzice znajda sposób na to, żeby dogadać się z Simonem. Mój luby grał wcześniej w rosyjskim zespole i opanował tamtejszy język dość dobrze. Mama z tatą również znali rosyjski z odległych czasów szkolnych. Tylko czasem potrzebowali drobnej pomocy.

-Planujecie wspólną przyszłość? – dopytywał tata, siedzący w swoim fotelu.

-Tato! – wywróciłam oczami. To, że chciałam uniknąć odpowiedzi było jasne jak słońce. Wszyscy to wiedzieli.

-No co? – zmarszczył brwi. – Chyba mam prawo wiedzieć, nie?

-Póki co nie zamierzamy wychodzić z sypialni bez potrzeby. – wtrącił Simon. Był w temacie, gdyż wszystko tłumaczyła mu moja siostra. Cwaniak jeden. Ciekawe co zrobi jak jej nie będzie.

Zapytałam tatę, co powiedział Tischer. Kiedy usłyszałam odpowiedź, spłonęłam rumieńcem. Posłałam ukochanemu mordercze spojrzenie, myśląc jak mam to wytłumaczyć.

-Nie zamierzamy się spieszyć. – mruknęłam. – Na wszystko przyjdzie czas.

-Odnoszę wrażenie, że integrację macie już za sobą. – wtrąciła mama. Simon nie bardzo wiedział, co ma zrobić, więc zajął się piciem swojej herbaty, która jakiś czas temu zaparzyłam. To była nowość.

-Mamo!

-Są dorośli. – stwierdził tata, uśmiechając się nieznacznie. -Pamiętaj Kosteczko, że masz już swoje lata. – ciągnął tata, kiedy nie doczekał się odpowiedzi od mamy. Spojrzałam na niego, ściągając brwi. Simon twierdził, że jestem gruba a ojciec, że stara. Nie ma to jak mieć wsparcie w mężczyznach. Ciekawe co sądzi o mnie Kubiak. – W twoim wieku to my już intensywnie pracowaliśmy nad potomkiem. – dodał. Spojrzałam na mamę, której policzki pokryły się czerwienią. Udawała, że czyści okulary. Kątem oka widziała jak Apolonia kręci głowa z niesmakiem.

-Nie stresujcie się. – odezwała się, szczerząc się niemiłosiernie. –Nad potomkiem pracują intensywnie. Niedługo będziecie bawić wnuczątko

-Żebyś ty czasem nie uczyniła im tego zaszczytu. – rodzice spojrzeli po sobie, ale nie powiedzieli nic. Wiedziałam, że przegięłam, bo Pola to mądra dziewczyna i nigdy by się w nic takiego nie wpakowała. Jeszcze nie teraz.

-O mnie się nie martw. – Siostrunia na szczęście nie poczuła się urażona.

Wstałam z kanapy, patrząc znacząco na rozgrywającego.

-Idziesz? – bez słowa podniósł się z zajmowanego miejsca, mknąc za mną. Widział, że mam zły humor, więc nie ryzykował wszelkich rozmów. Przez dłuższy czas siedzieliśmy w moim pokoju, delektując się swoją bliskością.

Simon spał w salonie, żeby rodzice czasem nie osiwieli. Niby nie mieli nic przeciwko niemu, ale kto ich tam wiedział jak zareagują na wspólne spanie. Jak na złość nie mogłam udać się do krainy Morfeusza. Świadomość, że Simon był na wyciągnięcie ręki nie dawała mi spokoju. Zdecydowanie wolałam być przy nim.

Usłyszałam, że drzwi mojego pokoju się otwierają. Jakiś osobnik wolnym krokiem- zapewne starał się nie przewrócić -  zmierzał ku mnie.  

-Śpisz? – zapytał tak głośno, że  gdybym spała to i tak bym się obudziła. Mądrala.

-Co ty robisz? – wymamrotałam, obracając się do niego.

-Niewygodnie mi tam.

-Serio?

-Zimno jakoś.

-Serio? - powtórzyłam

-Odzwyczaiłem się od spania bez ciebie. – wyznał. Szkoda, że nie mogłam zobaczyć jego wyrazu twarzy.

Przesunęłam się trochę i Simon zajął miejsce obok mnie. Położyłam głowę na jego klatce piersiowej i od razu zasnęłam.

Obudził mnie śmiech siostry. Podniosłam się do pozycji siedzącej i zobaczyłam ją oraz moją rodzicielkę w drzwiach. Mój towarzysz spał jeszcze w najlepsze i nie przejmował się niczym.

-Byli niegrzeczni. – stwierdziła siostrzyczka. –Mieli spać osobno.

-Nie dostaną deseru.

-A tata wisi mi dychę, bo wygrałam. – wyszczerzyła się Polcia, znikając w głębi domu.

-Spijcie dalej, dzieci. – uśmiechnęła się mama i również nas zostawiła. Pochyliłam się i na ,,dzień dobry” cmoknęłam Szymka w policzek, ale cwaniak spał dalej, więc postanowiłam dać mu spokój. 



Iśka: Poślizg nam wybaczycie, bo nas bardzo kochacie :D Z ogłoszeń parafialnych powiem wam, że lepiej w przyszłości nie chorujcie, bo Iśka uczyniła jeden z milionów kroków do spełnienia swych marzeń o byciu lekarzem :P 
blue: A jeśli nie chcecie poślizgów, to ja mam dla was propozycję :D Bo w zasadzie poślizgi biorą się z tego, że nie chce nam się trzydziestu osób co tydzień informować, bo jest to męczące. Za to jeśli byśmy nie musiały powiadamiać i cały proces dodawania rozdziału nie trwałby tak długo, to byśmy dodawały regularnie co tydzień. Więc zastanówcie się, którą opcję wolicie, i dajcie znać w komentarzach. Zawsze pozostaje powiadamiarka blogspotowa :)