Rozdział 21

Pola

Była połowa grudnia. Siedzieliśmy na dywanie obok gorącego kaloryfera, wpierdzielaliśmy jabłka i rozwiązywaliśmy zadania z matematyki, śmiejąc się w zasadzie z samych siebie. Czekolady ostatnio stały się rzadkością, bo oboje stwierdziliśmy, że już za dużo nam w szerokości przybyło, a przecież pasowało się jako tako prezentować na boisku.

- Nie lubię tych pierwiastków i potęg - jęknął Kuba, zmieniając pozycję. Rozwalił się na podłodze, głowę układając na moich kolanach i marszcząc wzrok na widok kolejnego długiego działania. - Beznadzieja.

Prychnęłam i wywróciłam teatralnie oczami, kładąc na jego twarzy zeszyt i przepisując do niego cyferki.

- A co ty w ogóle lubisz? – spytałam. Kuba odsunął ręką zeszyt i wyszczerzył się przeraźliwie szeroko. Lubiłam, kiedy się uśmiechał, bo robił to tak ślicznie, że od razu pozytywne emocje przelewały się na mnie.

- Noo... – Tutaj poruszył wymownie brwiami. – Ciebie?

Potarmosiłam go za policzki i nakazałam, żeby mnie nie rozpraszał, a że on uwielbiał mi robić na przekór, to się gwałtownie podniósł i pocałował mnie w usta. Zaśmiałabym się głośno, kiedy do tego zaczął mnie łaskotać, ale nie mogłam wydobyć z siebie dźwięku, więc moje chichoty można było rejestrować tylko przed trzęsącą się klatkę piersiową.

- Ała, no debilu - warknęłam, kiedy ze śmiechem zaczął całować moją szyję. Tutaj zawsze znajdował się mój słaby punkt. Z tego co wiedziałam, Kostka podzielała moją niedolę. Ach te więzi rodzinne.

Popiwczak napierał na mnie tak, że wylądowałam na podłodze, a on nadal mnie łaskotał, przez co nie mogłam złapać tchu.

- Jeśli mnie kochasz, to puść! - krzyknęłam resztkami sił. Brzuch mnie już bolał jak jasna cholera, a ta małpa tylko się uśmiechała niewinnie, aż do czasu moich słów.

- To nie fair - stwierdził, powracając do pozycji siedzącej i krzyżując ręce na klatce piersiowej. Odsunęłam się od niego na bezpieczną odległość, posyłając mu ciskające gromami spojrzenia, którymi, kurde, on się nawet nie przejmował.

- Wiesz, co jest nie fair? To, że mam tak mało siły! - krzyknęłam oburzona, ale na widok jego miny nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem.

Kubiak wparował do mieszkania całkiem niespodziewanie (menda miała zapasowe klucze), zastając nas w nieco dziwnej sytuacji - tym razem to ja łaskotałam Kubę, prawie na nim leżąc, a on udawał, że go to rusza. Mina Michała wyrażała więcej niż tysiąc słów - serio. Stał z rozchylonymi ustami przez kilkanaście sekund, a kiedy wreszcie się otrząsnął, zapytał, czy nam czasem w czymś nie daj Boże nie przeszkodził. Prychnęłam, wywracając oczami i siadając przy kaloryferze. Na twarzy miałam rumieniec i w duchu mi się chciało śmiać.

- Oj nie czepiaj się - mruknął Kuba, rzucając w jego stronę jabłkiem. Kubiak zręcznie je złapał i klapnął obok nas, zaglądając w podręcznik. Chwilę żuł owoc, a następnie podniósł na mnie wzrok, który bynajmniej przychylny nie był.

- Ty jesteś dziwna - powiedział, odsuwając od siebie książkę na bezpieczną odległość.

- Bo pomagam matołkowi? - spytałam i odsunęłam się od Popiwczaka w obawie przed kolejnym atakiem jego rąk.

- Nie. Bo lubisz to... - zawahał się na chwilę. - To coś. Głupia jesteś.

Dobrze wiedziałam, że w głębi duszy i tak mnie kocha, ale dla pozorów zerwałam się z miejsca i starając się zachować powagę, chwyciłam długą parasolkę, wycelowałam nią w Michała i zacytowałam tekst z Kevina.

- Bierz dupę w troki i zjeżdżaj stąd!

Kostka

Jak ten czas szybko leciał. Nim się obejrzeliśmy  zastała nas połowa grudnia.

Było późne popołudnie. Trening skończył się jakiś czas temu, ale nie wszyscy jeszcze opuścili halę. Siedziałam na simonowych kolanach, przeglądając dokumenty od Bernardiego. Rozgrywający, wyraźnie znudzony, bawił się moimi rudymi włosami.

-Mogę buzi, kochanie? – zapytał w końcu. Zajęta rozważaniem ataków Łasko, nie spojrzałam na Simona. Burknęłam tylko krótkie ,,No” a on odgarnął moje włosy i pocałował mnie w policzek. Wydałam z siebie ciche westchnienie, które usatysfakcjonowało Niemca.

-W końcu jesteście razem czy nie? – zapytał Kubiak, marszcząc brwi. Spojrzałam na niego, posyłając mu spojrzenie mówiące: Już nie żyjesz.

-Tak. – odparł Simon, w tym samym momencie, w którym odpowiadałam ,,Nie” Spojrzałam na niego znacząco. Uśmiechał się nieznacznie, po czym cmoknął mnie w usta. Nie odwróciłam głowy, gdyż było to dla mnie niemałym zaskoczeniem.

-Jak kobieta mówi ,,nie” to znaczy ,,tak”. – zauważył mój przyjaciel.

-Biedna Monika. – zaśmiał się Tischer, a Kubiak uśmiechnął się krzywo.

-Kostka też.

-Kostka zawsze mówi nie.

-Nie będę was słuchać. – warknęłam zirytowana, wstając.

-Powiedziała nie będę, więc będzie. – wyszczerzył się Michał, przybijając piątkę koledze. Ciekawe od kiedy oni się tak kumplują? Jakiś czas temu Simon pewnie by go zabił.

-Wcale NIE jesteście idiotami. – mruknęłam i udałam się w kierunku wyjścia. Po drodze włożyłam papiery do kolorowej teczki.

Nasz ,,związek” zapowiadał się dość poważnie, skoro zaczęli o to pytać, a on nie zamierzał się wypierać. Jakiś czas temu powiedział, że mnie kocha, ale od czasu mojego roztrzęsienia sytuacją z Krystianem nie wracaliśmy do tego.

Weszłam do biura i rzuciłam teczkę na biurko. Zaparzyłam sobie kawę i siedziałam tam przez kilkadziesiąt minut, zastanawiając się nad tym, co będzie. Nie doszłam do żadnego wniosku. Opuściłam halę, w zamyśleniu. Zbliżała się godzina szesnasta, więc czas było odwiedzić swoje mieszkanie. Na parkingu zobaczyłam Simona, który całował jakąś kobietę w policzek. Czyżby Tischer mi się wymykał? Czyżby kłamał, że mnie kocha? Mówił, że wiecznie czekać nie będzie, ale to już? Już chciał mnie zamienić na inną? Przecież oficjalnie razem nie byliśmy: czasem się kochaliśmy, dostawaliśmy razem pokój na wyjazdach (inicjatywa Szymcia) i całował mnie po meczach, w szatni, gdyż nie chciałam, żeby to się rozniosło. A teraz mógł mi się wymknąć. Może inna była lepsza ode mnie? Potrafiła wyrażać uczucia, doceniać to, co ma a nie wiecznie być niezadowoloną jak ja. Musze coś z tym zrobić. Nie wyobrażam sobie, żeby go zabrakło. Kocham go.  Szkoda, że łatwiej to pomyśleć niż powiedzieć.

Pola

Próbowałam się skupić na tej cholernej chemii, ale Kubiak za wszelką cenę mi to utrudniał. Co chwilę obrywałam od niego piłką i nie pomagało mordowanie go wzrokiem. Wiedziałam, że w każdej chwili mogę wyjść z hali, ale nie chciałam dać mu tej satysfakcji. Poza tym po ich treningu miałam iść prosto do Kuby i zdecydowałam się jednak przetrzymać szarże Michała i zaczekać na Popiwczaka. Westchnęłam z irytacją.

Na chwilę jego starania się urwały i nie byłam ostrzeliwana ze wszystkich stron, więc spokojnie zabrałam się do zadania z angielskiego, zostawiając chemię daleko. Tutaj jednak również nie mogłam się skupić, myliły mi się nawet czasy Present Perfect i Past Simple, które przecież od dawna miałam w małym paluszku. Nie wiedziałam, co jest przyczyną mojego roztargnienia, ale zadowolona z niego nie byłam. Wyciągnęłam z tyłu książki ściągawkę z czasami i przeczytałam ją raz jeszcze.

Trening dobiegł końca. Z ulgą wstałam, schowałam książki do plecaka i ruszyłam w stronę Kuby, który uśmiechał się wesoło – jak prawie zawsze zresztą. Ktoś mógłby pomyśleć, że nauka w takim miejscu nie jest dobrym pomysłem, bo przecież hałas, bo tamto, bo siamto (bo Kubiak). Ja jednak nigdy nie lubiłam uczyć się w całkowitej ciszy, a poza tym ten charakterystyczny odgłos szurania sportowych butów o parkiet zawsze mnie jakoś, hm, rozluźniał.

- Coś ty taka zniesmaczona, Apollo?

- Nie mów do mnie Apollo! – krzyknęłam zbulwersowana. – Bo nigdzie z tobą nie pójdę!

- No – mruknął, przejeżdżając dłonią po swoich blond włoskach. – Już ci uwierzę.

Reszta drużyny praktycznie w całości zniknęła w szatni. Na hali zostaliśmy tylko my, przedrzeźniając się i kłócąc. W końcu Kuba się odwrócił z zamiarem odejścia, a ja rzuciłam go piłką w głowę, krzycząc, jaka to z niego jest wredna małpa i menda.

Kiedy się odwrócił, w jego oczach dostrzegłam ten znajomy figlarny błysk. Nie namyślając się długo, zaczęłam uciekać – najpierw szybko przemknęłam po trybunach, potem zaczęłam się wspinać po schodach, zastanawiając się, jakim cudem jeszcze mnie nie dogonił. Zdecydowałam się zrzucić to na zmęczenie po treningu.

Wbiegłam w jakiś korytarz i podążyłam przed siebie, ale po chwili się inteligentnie skapnęłam, że nie wiem, gdzie jestem. Zawahałam się, stojąc przed stromymi schodami, i pisnęłam, gdy Popiwczak mnie dorwał.

- Mam cię! – wykrzyknął wesoło, obejmując mnie od tyłu w talii. Pocałował mnie w szyję i zaczął prowadzić z powrotem w kierunku drzwi na halę. – Plecak zostawiłaś.

Szczerze? Było mi z nim dobrze. Nie spędzałam popołudni sama, miałam się komu wyżalić po meczu, pośmiać z czyjejś nieumiejętności gry na gitarze, powpierdzielać z kimś jabłka i podokuczać komuś, a oprócz tego miałam jeszcze po prostu jego samego. Nie wiedzieć czemu jednak odniosłam wrażenie, że taka sielanka długo nie potrwa. Prawda, że miałam nadzieję, iż moje przeczucia okażą się mylne, ale na to nic nie mogłam poradzić. Jedynie próbować zapobiegać czemuś, czego w zasadzie jeszcze nie było.

Kostka

Pola od razu po treningu poszła do Kuby, więc siedziała sama w naszym mieszkaniu. Cały dzień jak ognia unikałam Simona, gdyż nie wiedziałam, co wyniknie z naszej konfrontacji. On nie wiedział, że ja wiedziałam…

Od kilku chwil ktoś dobijał się do drzwi. Podejrzewałam kto, dlatego zwlekałam z otworzeniem drzwi. Simon od razu przyciągnął mnie do siebie i odgarnął włosy opadające na czoło.

-Dobry wieczór. – powiedział, całując mnie namiętnie.

-Cześć. – burknęłam, wyswobadzając się z jego uścisku. Wywołało to ciche westchnięcie Niemca.

-Nie widziałem cię dziś. – zaczął. – W sumie widziałem, ale tylko przez szybę.

-Nie miałam czasu… - starałam się wytłumaczyć. Rozgrywający pokręcił głową z dezaprobatą, po czym zaczął mówić:

-To głupie, ale tęskniłem. Nie przyszłaś do nas, do mnie, nie dałaś mi całusa, nie przytuliłaś, nawet nie porozmawialiśmy…

-Co za dużo to nie zdrowo. – mruknęłam, odwracając głowę, żeby nie widzieć jego smutnego wzroku. Pokręcił z politowaniem głową, sięgając mój płaszczyk z wieszaka. Chciałam zapytać, co robi, ale raczej odpowiedzi bym się nie doczekała. Miał tą tajemnicza minę, która widziałam u niego przed pierwsza randką, jeśli mogę się tak wyrazić.

Kilka chwil później spacerowaliśmy parkiem. Nie wiem co go naszło: było kilka stopni na minusie i padał śnieg, którego taniec widać było w świetle ulicznych lamp. W pewnym momencie przystanął i przyciągnął mnie do siebie.

-Simon, nie udawaj… - powiedziałam łamiącym się głosem. Mój towarzysz patrzył na mnie pytająco.

-Widziałam cię wczoraj… - Simon zamyślił się na chwilę, po czym na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech. Nie rozumiałam tego.

-Jesteś zazdrosna. – cmoknął mnie w czubek nosa. Pozostałam nie wzruszona. – Widziałaś mnie wczoraj z kobietą, prawda? Z Anną, dziewczyną Damiana. Chciała mu zrobić niespodziankę, ale pomyliły jej się godziny treningów…

-Ja…

-Kostka, ja chce być tylko z tobą. Nie tylko dla, swoją drogą dobrego, seksu. Nie chce żebyś odpowiadała, że nie jesteśmy razem, kiedy jest inaczej, chociaż nieoficjalnie. Przecież wszyscy wiedzą, że coś jest między nami. Nie wypieraj się tego. Ranisz mnie tym, wiesz? Oficjalnie zostań, moją dziewczyną. Proszę. – zakończył i patrzył na mnie pytająco. W jego oczach tliła się nadzieja. Zszokowana nie wiedziałam co odpowiedzieć. Wczoraj zastanawiałam się jak go zatrzymać, a wcale nie musiałam. Wszystko było jak w bajce.

-Czy zostaniesz moją dziewczyną, Konstancjo? – ponowił pytanie wyraźnie zniecierpliwiony.

-A pada śnieg? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie, nie panując nad słowami.

-Tak? – Simon dla pewności spojrzał w niebo.

-To masz odpowiedź. – wspięłam się na palce i pocałowałam go. Chwilę później tkwiłam w jego szczelnym uścisku.

-Jestem najszczęśliwszy na świecie, wiesz?

-Kocham cię. – szepnęłam, wtulając się w jego tors.

-Nie lubię, gdy mówisz przy mnie po polsku.

-Dobra, dobra. – mruknęłam.

To jednak było trudne. Byłam tchórzem.

,,Ała” mruknął Simon i odwrócił się. Dostał ze śnieżki i teraz sprawdzał kto to zrobił. Pola szczerzyła się niemiłosiernie. Wracała od Kuby.

–Nie miziać mi się tam! – zaśmiała się moja siostra.

-Zazdrosna? – mruknęłam, marszcząc brwi.

-Skądże – pokazała nam język. – Wiecie jak chcecie pobyć sami to ja mogę wrócić do Kuby…

-Nadmiar powietrza ci szkodzi. – stwierdziłam a Pola wzruszyła ramionami.

-Kochanie, możemy wracać? – zwróciłam się do Simona. Pola wytrzeszczyła oczy, ale nie powiedziała nic. Nie wiem czemu była zaskoczona. – Zimno mi. – wyjaśniłam.

-Jasne, skarbie.

-Mogę jednak iść do Kuby? – zapytała z nadzieją Pola, poruszając charakterystycznie brwiami.

Blue: Taką mam prośbę małą - głosujcie TUTAJ! Zarówno na zdjęcie, jak i na tekst. Proszę Was, usiłuję się pozbyć siostry z domu na pewien piękny, jesienny weekend. Wspomóżcie mnie :D
Iśka: Natura romantyczki, której raczej nie posiadam dała o sobie znać :P Wybaczcie mi to. Wybaczcie  też opóźnienie, ale jesteśmy tylko ludźmi, więc wiecie. Z moje strony pragnę was zaprosić tu :)
Kielce ♥ Hamburg ♥ Jaram się Tomasem ♥
Ktoś pytał, więc udzielamy odpowiedzi. Wyświetleń na chwilę obecną mamy 45 543. :) Dziękujemy :)