Rozdział 20

Kostka

Od tamtego zdarzenia minęły trzy dni, a właściwie to trzy noce. Nie wiem kiedy zasnęłam, ale wiem, że nie miałam przyjemnych snów. Śnił mi się park i Krystian, który zrobił użytek ze swojego noża. Byłam przywiązana do drzewa, a ten psychopata dźgnął Simona w brzuch.

Zaczęłam krzyczeć, podnosząc się do pozycji siedzącej. Zamrugałam gwałtownie, uświadamiając sobie, że nic nie było prawdą. Otaczała mnie szarość, w której dostrzegłam wspartego na ramieniu i obserwującego mnie Simona. Musiały obudzić go moje krzyki(żeby było jasne: on tylko ze mną został już po raz kolejny, gdyż się bałam).

-Przepraszam. – mruknęłam, opadając na łóżko.

-Zły sen?

-Tak.

-Obudziłam cię prawda?

-Nie do końca. – wyznał. – Śniło mi się, że cię zabił.

-Mi się śniło, że zabił ciebie. – uśmiechnęłam się krzywo, nakrywając nas kołdrą.

-Martwisz się o mnie.

-Nie zaczynaj znowu. – poprosiłam, opierając głowę na jego ramieniu.

-To nie zmienia faktu, że się w tobie zakochałem. Dobrze żebyś o tym wiedziała. – powiedział, po czym cmoknął mnie w policzek.

-A ja nie wiem, co ci mam odpowiedzieć. – szepnęłam. – No bo ja nie wiem, co czuję. Coś na pewno, ale ja nie wiem, co. Musisz mnie zrozumieć. - na całe szczęście było ciemno, więc nie mógł spojrzeć w moje oczy. 

-Rozumiem, rozumiem. – mruknął. – Mogę cię o coś zapytać?

-Jasne.

-Co cię łączy z Kubiakiem? – spojrzałam na niego, próbując zobaczyć jaką ma miną. Nie śmiał się ani nic w tym stylu. Mówił śmiertelnie poważnie.

-Zazdrosny?

-Kostka..

-Znam go od urodzenia, mieszkaliśmy obok siebie. – powiedziałam a na jego ustach zagościł uśmiech. – Byliśmy parą w liceum. Nie wyszło nam, ale pozytywnie wpłynęło na naszą przyjaźń.- znów jego dobry humor zniknął. Zmrużył oczy. Tym razem ja cmoknęłam go w policzek.

-Bez fochów mi tu.

-Ja się mogę obrazić, a potem będziemy się godzić. – wyszczerzył się, głaszcząc moje udo.

-A co jeśli kiedyś się nie pogodzimy?

-Fakt. – stwierdził, wsuwając rękę pod górną część piżamy. -  Ale godzić się możemy, bez kłótni. 

Pola

Miałam serdecznie po dziurki w nosie tego wszystkiego. Nie dość, że to był dla mnie trudny okres czasu, to jeszcze przegrałyśmy mecz (w dużym stopniu przeze mnie, dlatego szybko zeszłam z boiska), za co byłam na siebie wściekła. Moja gra wyglądała tak tragicznie, że miałam ochotę się rozpłakać.

Wyszłam z szatni, trzaskając drzwiami, i ruszyłam w stronę wyjścia z liceum sportowego, na którego hali rozgrywałyśmy niektóre mecze. Z oddali dostrzegłam sylwetkę Kuby i zmrużyłam oczy. Wolałabym, żeby go tu nie było.

- Nie zbliżaj się – zarządziłam, kiedy uśmiechnął się do mnie pokrzepiająco. – Od rana mówię ludziom rzeczy, których później żałuję.

Kuba parsknął śmiechem, a ja wsparłam się rękami pod boki, bo mi nie było do śmiechu.

- A ja mam sposób, żebyś nic nie mówiła. Łyso ci?

Wzięłam głęboki wdech, po czym wypuściłam powietrze ze świstem, a Popiwczak uniósł pytająco brwi. Otwierałam usta, żeby coś powiedzieć, ale powstrzymał mnie gestem ręki.

- Cichaj! – mruknął śmiertelnie poważnie. – Ja tu mam coś na pocieszenie.

- Czekoladę? – Pokręcił głową. – Jabłka? – Ponowił gest. Rozłożyłam ręce w geście bezradności. – Poddaję się.

Oczy najprawdopodobniej zmieniły mi się w dwa błyszczące diamenciki, kiedy pokazał mi dwa bilety na dzisiejszy koncert happysadu. Starałam się oddychać normalnie, a on na widok mojej miny po raz kolejny się zaśmiał.

- No co?

- Skąd ty to masz? – spytałam podejrzliwie, patrząc prosto w jego rozchichotane tęczówki.

- Kumpel zrezygnował i odsprzedał – rzucił, wzruszając ramionami. – A co? Jakiś problem?

- Ależ skąd! – krzyknęłam, obejmując go za szyję i ściskając tak mocno, że aż się przestraszył, iż go mogę udusić. Jako rekompensatę pocałowałam go jeszcze w policzek. – Kocham ciebie! – krzyknęłam i się zmieszałam. Kuźwa, kuźwa, kuźwa. Za późno ugryzłam się w język. Niby to było powiedziane ot tak, mimochodem, ale raczej powinnam się hamować. Kuba być może uznał tak samo, bo nagle znieruchomiał, a ja się odsunęłam od niego i ze spuszczoną głową otworzyłam drzwi wyjściowe.

Piętnaście minut później byliśmy już w moim i Kostki mieszkaniu. Kuba konwersował sobie z moją siostrą w kuchni, a ja stałam przed szafą i ze zmarszczonym noskiem zastanawiałam się, co wybrać. Raczej nie preferowałam jakichś wybitnie błyskotkowych stylizacji, więc ubrałam się całkowicie na luzie – wciągnęłam na siebie ukochane rurki, kremowy t-shirt, na którym widniał Pepe Pan Dziobak i czerwoną bluzę. O tak. Wygodnie.

- Idziemy? – spytałam, zakładając w pośpiechu wysłużone, ale w dalszym ciągu dobrze się prezentujące, czerwone trampki. – Kuba potaknął i porywając jeszcze jedno ciasteczko z talerza, który przed nim postawiła Kostka, dołączył do mnie.

- Masz mi ją odstawić do domu całą i zdrową od razu po koncercie, zrozumiano? – Kostka nadal się martwiła, gdy gdzieś wychodziłam (zwłaszcza o takiej porze), czemu nie można było się dziwić.

- Oczywiście! – odparł blondyn i zasalutował.

- Poszłabym z wami... – westchnęła rudowłosa, a ja prychnęłam, powoli zbliżając się do wyjścia.

- Do ciebie przyjdzie Simon i wy tutaj będziecie koncert urządzać! Biedni sąsiedzi...

Najpewniej moja ukochana siostrzyczka wbijała mi wzrokiem noże w plecy, ale – właśnie! – w plecy, bo nie czekając na jej wybuch, wypadłam z mieszkania, uprzednio porwawszy jeszcze jakieś drobne, które leżały na półce.

No ale co? Toć ja prawdę powiedziałam, co nie?

Kostka

Młodzi poszli na koncert happysadu, zostawiając mnie samą. Z jednej strony to dobrze a z drugiej źle. Nie chciałam być sama, ale nie poprosiłam Poli, żeby została. O nie. Nie mogła się mną przejmować. Byłam na nią trochę zła za komentarz dotyczący mnie i Simona, ale co miałam zrobić… Zwiała cwaniara. Simonowi w końcu pozwoliłam wrócić do siebie. Zostawał ze mną, bo po prostu się bałam. Chciałam mieć go przy sobie… Żeby nie było: on tylko leżał(no może raz doszło do czegoś więcej).

Siedziałam na kanapie, zamknięta na cztery spusty i oglądałam mecz Polska-Włochy, który odbył się na pamiętnym Pucharze Świata w Japonii. Kilka razy trzymałam w ręku telefon, żeby do niego zadzwonić, ale jakoś się powstrzymywałam. Co za dużo to nie zdrowo. Chyba.

Ocucił mnie dzwonek do drzwi. Wstałam z zajmowanego miejsca i ruszyłam do drzwi. Na wszelki wypadek spojrzałam w judasza. Zobaczyłam uśmiechającego się od ucha do ucha Simona. Westchnąwszy, otworzyłam drzwi i wpuściłam go do środka. Przez głowę przemknęło mi, że Pola mogła mieć rację. Szybko jednak odgoniłam od siebie te myśli. Nie miałam ochoty na żadne figle…

Niemiec powitał mnie namiętnym pocałunkiem. Facet całował za dobrze. Praktycznie za każdym razem brakowało mi tchu. Nasze powitanie trwało trochę za długo. Mój towarzysz już zaczynał dobierać się do mojej bluzki. Delikatnie odepchnęłam go od siebie. Simon pokręcił z dezaprobatą głową, pociągając mnie za rękę w kierunku pokoju w którym siedziałam przed jego przybyciem. Usiadłam na jego kolanach, przytulając głowę do jego klatki piersiowej.

-O meczyk. – zainteresował się, kiedy zobaczył swojego kolegę z drużyny, który właśnie pojawił się na ekranie czterdziestocalowego telewizora. Wziął z talerzyka jedno z ostatnich ciastek, które w większości przedtem zjadł Kuba.

-Dobre te ciastka. – zachwycił się. – Sama zjadłaś wszystkie?

-Nie. – powiedziałam uważnie obserwując jego twarz. Niemiec uśmiechnął się, całując mnie w czubek nosa.

-Jasne, jasne. – rzekł, obejmując mnie w talii. –Przytyło ci się trochę, co?

-Jesteś głupi! – warknęłam, ale nie zeszłam z jego kolan.

-Ja tam to lubię. – szepnął do mojego ucha. – Kobieta musi mieć na czym siedzieć i czym oddychać…

-Jesteś zboczony. – stwierdziłam, uparcie ignorując jego ciepły oddech na mojej szyi.

-Wiem. – przyznał. – Co robimy?

Spojrzałam na niego spode łba, a on poruszył charakterystycznie brwiami.

-Za takie coś na pewno seksu nie będzie. – burknęłam wstając. – Obejrzymy sobie jakiś mecz.

-Albo pójdziemy do Kubiaka i Moni. – powiedział, krzywiąc się lekko. – Michał z Mileną ma jeszcze wpaść…

-Potrójna randka?

-Skoro nie seks.

-Jesteś zboczony.

-Powtarzasz się, kochanie. – w odpowiedzi westchnęłam, udając się na poszukiwania odpowiednich ubrań.

Spotkanie z ludźmi powinno mi pomóc. Wieczne ukrywanie nie miało sensu, prawda? Krystian nie wyjdzie z więzienia przez długi czas, a ja mogłam, na dobrą sprawę, zacząć wszystko z kimś kto niby mnie kocha i chciałby się bzykać na każdym kroku.

W Michała i Moniki wylądowaliśmy po godzinie, gdyż Simon nie mógł przetrawić, że przebierałam się przy nim. Cóż, mógł nie wchodzić.

Chłopcy w miarę dobrze spędzili czas: napili się trochę wina i grali w karty a ja i partnerki Michałów plotkowałyśmy o różnych sprawach. To było coś, czego mi było trzeba.

-Dołączyłaś do grona partnerek? – dopytywała się Milena. Pokręciłam przecząco głową, zastanawiając się czy jednak nie skłamałam.

-Jasne, jasne. – Monia dała mi sójkę w bok. - Inaczej by cię tu nie było.

-Wiesz… - mówiła Włoszka, upijając łyk soku. – Nie znam go dobrze, bo raczej Michał i ty bylibyście źli, ale on się zmienił. Widać to z daleka. Promieniuje od niego pozytywna energia. Jest z tobą szczęśliwy, choć to długo nie trwa. Myślę, że się w tobie zakochał.

-Może. – wzruszyłam ramionami. – Lepiej powiedz, czy dogadaliście się w końcu co do ślubu… - zmieniłam temat.

-No bo… - zaczęła środkowa, ale jej nie słuchałam. Kątem oka obserwowałam śmiejącego się Simona, który siłował się na rękę z Michałem Łasko i najwyraźniej wygrywał.

Pola

- Tu miłość trzyma się na ślinę, a szczęście o włos! – zanuciłam, prawie potykając się o dziurę w chodniku. Kuba dołączył do mnie, śpiewając o tym, że wszystkie drogi stąd prowadzą na tory, po czym chwycił moją dłoń i obrócił mnie tak jak w tańcu. – Ale fajnie było.

- A dzięki komu...? – Blondyn uniósł brwi i wypiął dumnie pierś. Dźgnęłam go palcem w brzuch.

- Dzięki twojemu kumplowi – odparłam, na co wywrócił oczami.

- Okrutnaś – westchnął, objął mnie w talii, przyciągnął do siebie, spojrzał mi w oczy i bez ogródek zapytał, czy naprawdę go kocham.

Niby było ciemno, bo dochodziła dwunasta w nocy, ale w świetle latarni musiał, po prostu musiał dostrzec mój rumieniec, który był, hm, pokaźnych rozmiarów. Ja pieprzę. To się wpakowałam.

- No ale... – wyjąkałam, zastanawiając się, jak z tego wybrnąć. – Bo ja...

- Bo ty...?

- Oj spadaj – burknęłam. Chciałam się mu wyrwać, skrzyżować ręce na klatce piersiowej, jak to miałam w zwyczaju, i powiedzieć jeszcze raz, żeby się odczepił, ale, kurde, silny był. Lorek chyba im za dużo siłowni daje. – Ała, no!

- Tak mocno, jak sprawdziany z historii? – zapytał, szczypiąc mnie w bok, żebym się przestała ruszać, ale przez to wierciłam się jeszcze bardziej.

- Nie. Kuba, cholera...

- Czyli jest poprawa. A możesz określić...

- Nie! – krzyknęłam zbulwersowana. Nie miałam ochoty mówić o swoich uczuciach. Popiwczak otworzył buzię, żeby coś powiedzieć, więc wspięłam się na palce i zamknęłam mu usta swoimi, splatając ręce na jego szyi.

- Czyli bardzo – ciągnął, gdy się od siebie oderwaliśmy. – A możesz...

- Kurwa mać – zaklęłam, łapiąc się za głowę. Blondyn zwrócił mi uwagę, żebym nie przeklinała, a ja odburknęłam mu, że to przez niego, czym się raczej nie zmartwił. – Jak herbatę malinową, tosty z dżemem i lato. Pasuje?

- Zdecydowanie – powiedział i objął mnie ramieniem. Co za typ. Spojrzałam na niego kątem oka, a do głowy przyszła mi pewna myśl.

- A ty?

- Co ja? – zdziwił się, a ja zmrużyłam oczy, mówiąc, że przecież wie, o co mi chodzi. – Ach... – Zamyślił się, tworząc z ust śmieszny dzióbek. – A czy jest coś, do czego mógłbym to porównać? Po  prostu – jak moją kochaną Polę, którą musiałem aż do piwnicy zaciągnąć, żeby się poderwać dała.

To były tego typu słowa, przez które się robi ciepło na serduchu, a na policzki wstępuje rumieniec i nie da się nad tym zapanować. Nie spodziewałam się usłyszeć czegoś takiego, ale cóż – w zasadzie wszystko się zaczęło od mojej zbyt radosnej reakcji, do której Kuba powrócił przed chwilą. I choć było to miłe, zaczęłam się zastanawiać, czy ta cała sytuacja mi się czasem nie śni. Syknęłam cicho, gdy się po kryjomu uszczypnęłam w rękę, a rozejrzawszy się dookoła, uznałam, że dalej jestem w tym samym miejscu i czasie.

- Chodź, Pola – powiedział Popiwczak, uśmiechając się wesoło. – Kostka pewnie się martwi i zaraz dzwonić będzie.