Rozdział 19

Pola

Przez chwilę stałam nieruchomo, nie bardzo wiedząc, jak mam się zachować. Kostka z tym durnym Krystianem poszła Bóg wie gdzie, wyraźnie dając mi do zrozumienia, że mam zadzwonić po pomoc. A to wszystko przez to, że się bała o mnie. Wyciągałam telefon, kiedy rozległ się dźwięk oznajmiający nadejście wiadomości. Z bijącym sercem ją otworzyłam. Była od Kostki i zawierała tylko jedno słowo: „Park”. I tak dobrze, że choć tyle jej się udało napisać.

Przestępując w miejscu z nogi na nogę, drżącymi rękami wybrałam numer Simona, który w tej chwili miał być w drodze do naszego mieszkania, bo on i Kuba mieli wpaść do nas na kolację. Kiedy odebrał, zastanawiałam się, jak mam mu to wszystko powiedzieć, bo słowa ugrzęzły mi w gardle. Przywołało mnie do porządku dopiero jego „Pola, jesteś tam?” spowodowane brakiem odzewu z mojej strony.

- Simon... – zaczęłam słabym głosem. – Rusz dupę, bo ci kobietę uprowadzają.

Przez moment się zawahał, jakby nie wiedział, o czym ja mówię. Dopiero potem zapytał, o co mi, „kuźwa”, chodzi.

- No Krystian – rzuciłam szybko, irytując się. Czas był teraz na wagę złota. Kto wie, co temu kretynowi strzeli do głowy. – Idą do parku.

Simon zaklął pod nosem, a ja usłyszałam głos Kuby, który pytał, co się dzieje. Niemiec warknął coś do niego niezbyt przyjemnym głosem. Łzy napłynęły mi do oczu, bo przez myśl mi przeszło, jakie niebezpieczeństwo może grozić Kostce, ale zacisnęłam zęby i powstrzymałam je. Zamrugałam kilkakrotnie oczami, biorąc głęboki wdech.

- Jedźcie tam. Widzimy się za chwilę przy bramie – powiedziałam szybko i zanim zdążył mi rozkazać, żebym została w domu, rozłączyłam się i pobiegłam w stronę tego parku. Zdyszana i zdenerwowana dotarłam na miejsce, a serce niemal podchodziło mi do gardła, ale że byłam niecierpliwa, to, nie czekając na posiłki, zaczęłam skradać się parkową alejką, wypatrując wzrokiem w ciemności jasnej kurtki mojej siostry.

- Pola! – usłyszałam za sobą po kilku minutach. Simon i Kuba biegli w moją stronę. Zacisnęłam dłonie w pięści, postanawiając, że będę twarda. – Miałaś czekać.

- Cicho bądź – burknęłam, mrużąc oczy, bo kilkadziesiąt metrów dalej dostrzegłam – tak mi się wydawało – nasze zguby. – Simon... – zaczęłam, wskazując palcem w tamtą stronę. Drżała mi dolna warga, a głos się trochę załamał i nie potrafiłam dokończyć zdania, ale Niemiec był dość bystry, domyślił się, o co mi chodzi i puścił się pędem w kierunku Kostki i Krystiana, uprzednio jeszcze nakazując, byśmy zadzwonili po policję. Chciałam biec za nim, ale nie mogłam zrobić kroku. Sparaliżował mnie strach.

- Pola, chodź. – Kuba po zaalarmowaniu władz rozłączył się, chwycił mnie za rękę i pociągnął za sobą, bo mi nogi jakby na chwilę przykleiły się do podłoża.

Tischer był wściekły – serio, takiego zdenerwowanego to ja go jeszcze nigdy w życiu nie widziałam. Rzucił się na Krystiana, odciągnął go od Kostki, która oparła się drzewo i chyba odetchnęła z ulgą. Jej twarz była blada – pewnie z przerażenia. Coś do mnie mówiła, ale ja jej nie słyszałam. Skupiałam się na tym, żeby nie wybuchnąć płaczem i jakoś zachować równowagę, choć wiedziałam doskonale, że prędzej czy później i tak mi puszczą nerwy, serducho zaś biło mi w dalszym ciągu nienaturalnie szybko. A Simon? Simon szamotał się z Krystianem na ziemi, wyzywając go na wszelakie sposoby i powtarzając w kółko, żeby się odpierdolił od jego Konstancji, aż w końcu ona z płaczem rzuciła się, by go odciągnąć. W myślach próbowałam się zmusić do tego, żeby jej pomóc, ale nie mogłam się ruszyć – jedynie trzęsłam się z nerwów, domyślając się, że granica mojej wytrzymałości psychicznej jest blisko.

Rudowłosa pewnie by sobie sama nie poradziła, ale na szczęście był Kuba. Pomógł jej, szarpiąc Simona za kurtkę i podnosząc go do góry, a ten zaszczycił Krystiana kolejnym iście morderczym spojrzeniem.

Kostka

Po raz kolejny oparłam się o pień drzewa. Nogi uginały się pode mną, po policzkach spływały łzy a w głowie do głosu chciało dojść milion myśli. Simon, przytrzymywany przez Kubę, stał kilka metrów ode mnie. Patrzył wrogo na wstającego z ziemi Krystiana. Chciałam rzucić się w silne ramiona Niemca, ale nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Ja się po prostu bałam. Nie wiele widziałam przez łzy, ale Simon wyrwał się młodemu i znów rzucił się na psychopatę.

-Simon! – jęknęłam, próbując wyrwać się do przodu, żeby go powstrzymać. Chyba zadziałało, bo rozgrywający cofnął się gwałtownie, z rękami uniesionymi w geście kapitulacji. Szedł tyłem w moim kierunku, jakby chciał mnie przed czymś osłonić. Wtedy mnie olśniło. Przecież on miał nóż! Przymknęłam na chwilę oczy, próbując się uspokoić. Zawsze działało, ale nie w tej sytuacji.

-Kostka! – cała trójka krzyknęła w tym samym momencie. Otworzyłam oczy i ujrzałam Krystiana niebezpiecznie blisko, z nożem przy moim gardle. Chciałam się cofnąć, ale nie miałam jak. Przeszkadzał mi ten cholerne drzewo, które sprawiało, że jeszcze nie upadłam. Przez myśl przeszło mi, że facet zaraz mnie zabije.

-Zostaw ją! – warknął Simon. Krystian, z chytrym uśmieszkiem na twarzy, obrócił się w jego kierunku a ja zastanawiałam się co zrobić, żeby wyjść z tego cało. Płacz raczej nie był dobrym rozwiązaniem, ale nie mogłam się powstrzymać. Zachłysnęłam się powietrzem, po czym wypuściłam je głośno.

-Da się zrobić. – odparł Krystian. – Wystarczy, że zostawicie nas w spokoju.

On mnie zabije, przemknęło mi przez głowę. Zaczęłam żałować, że jakiś czas temu nie pojechałam z Kubiakiem do rodziców. Chciałabym móc się z nimi pożegnać.

Łzy spływały bez kontroli, zagryzłam dolną wargę przygotowując się na najgorsze. Byłam pewna, że oni mnie nie zostawią, a Krystian był nieprzewidywalny. Wystarczył jeden ruch i było po mnie.

-Rzuć nóż na ziemię, załóż ręce za głowę a nikomu nie stanie się krzywda! – usłyszałam obcy głos. Krystian rozejrzał się gwałtownie. Poszłam w jego ślady. Jakiś dobrze zbudowany mężczyzna trzymał nas na celowniku. Na całe szczęście wezwali policję. Krystian odskoczył ode mnie, rzucając się do ucieczki. Bezwładnie osunęłam się na ziemię. Dosłownie sekundę potem, doskoczył do mnie Simon i otoczył swym silnym ramieniem. Cała się trzęsłam. Wtuliłam twarz w klatkę piersiową Tischera, próbując uspokoić oddech. Nie mogłam dojść do siebie. Nie pomagało nawet simonowe wszystko jest dobrze i gładzenie po włosach.

-Nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś ci się stało. Chyba bym go zabił. Co za psychopata! Kostka, z kim ty się zadawałaś, co? Nie płacz już, jestem przy tobie. Wszystko będzie dobrze, już go więcej nie zobaczysz. Obiecuję ci to. Gdyby ci się coś stało… Dlaczego w ogóle z nim poszłaś?! Trzeba było uciekać..- mówił bez ładu i składu. Trzymał mnie mocno, jakby bał się, że zaraz znów coś się stanie. – Jesteś głupia, ale wiesz, co? I tak cię kocham. Nawet nie wiesz jak bardzo. Gdyby coś ci się stało… Ale się nie stało. Już nie będę gdybał. Wszystko jest dobrze. Na całe szczęście.

-Simon… - szepnęłam, spoglądając na niego zapłakanymi oczami.

-Cicho. – powiedział, biorąc mnie na ręce. – Wszystko załatwimy i będzie dobrze. Nie płacz już... – powiedział, ale ja nie potrafiłam zastosować się do jego słów. Oparta o tors, płakałam jak opętana. Simon nie wypuszczał mnie z swych objęć, z policją dogadać się nie mogłam.

-Bądź ze mną. – powiedziałam przez łzy. – Zabierz mnie do mieszkania… Proszę

Pola

W dalszym ciągu się trzęsłam, siedząc z nogami podciągniętymi pod brodę na środku łóżka w swoim pokoju. Tępo wpatrywałam się w ścianę, a przez głowę przewijały mi się czarne scenariusze dotyczące tego, jak się to wszystko mogło potoczyć. Przynajmniej już nie płakałam - ten stan miałam już za sobą, bo nerwy puściły mi jeszcze w parku. Widziałam, jak Krystian przykłada Kostce nóż do gardła, ale jeszcze wtedy się jako tako trzymałam. Dopiero kiedy przybyła policja, a ten kretyn momentalnie puścił moją siostrę, nogi w kolanach mi zmiękły i niespodziewanie runęłam na ziemię. Kuba i starszy policjant przykucnęli obok mnie, pytając, co się dzieje, a ja wybuchłam niemal histerycznym płaczem, tłumacząc zupełnie nieskładnie, że on przecież mógł Konstancję zamordować. Jeszcze przez długi czas nie mogłam się uspokoić.

- Pola? - Zamrugałam oczami i podniosłam wzrok. Kuba wszedł do pokoju z dwoma kubkami herbaty w dłoniach i usiadłszy obok mnie, wręczył mi jeden z nich. - Spokojnie. Już wszystko w porządku - zapewnił po raz kolejny. - Bardzo się bałaś?

- A jak myślisz? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie, naciągając rękawy bordowego dresu. - On mógł... - zaczęłam, ale Popiwczak zakrył mi usta dłonią.

- Cicho - rzucił. – Mógł, ale tego nie zrobił. Kostka jest bezpieczna, ty również, a Krystian pójdzie siedzieć - dodał i objął mnie ramieniem, przyciągając do siebie. Pacnął się z otwartej ręki w czoło i szybko wstał, nakazując, bym czekała, a sam podążył do przedpokoju, by po chwili wrócić stamtąd z – jakżeby inaczej! – truskawkową od Wedla.

- Co ty, magazyn masz? – spytałam, kiedy usiadł obok i zaczął otwierać czekoladę. Pokiwał głową, prezentując swoje uzębienie. Gość wiedział, jak mi poprawić humor, bo oprócz wedlowskiej i uśmiechu, zafundował mi jeszcze pokaz swoich umiejętności gry na gitarze, a że takowych zdecydowanie (!) nie miał, chciało mi się z niego śmiać. – Bezcześcisz tą piosenkę! Cokolwiek to jest.

- No nie poznajesz? – spytał niby to urażony. Kiedy oznajmił mi, że gra „Nothing Else Matters”, uniosłam brwi, opadłam na poduszkę i zakryłam twarz dłońmi. W życiu bym na to nie wpadła. – Jaka znawczyni – burknął. – Prawdziwy Apollo z ciebie.

- Udam, że tego nie słyszałam.

- Bo za bardo mnie uwielbiasz, żeby próbować mnie zamordować?

- No – mruknęłam. – Tak se tłumacz. – Otwierał usta, żeby coś powiedzieć, ale ja go uprzedziłam. – Zadzwonisz do wujka?

- Po co? – zdziwił się, marszcząc czoło. Speszyłam się i wbiłam wzrok w bransoletkę, którą dostałam kiedyś od Kostki na urodziny.

- No bo... Może ci pozwoli... – Zagryzłam policzki od środka. – No wiesz przecież, no...

- A po co ja ci tu jestem potrzebny? – zapytał, unosząc mój podbródek. Wstydliwie uciekłam wzrokiem w bok i wymamrotałam, że się boję. Simon i Kostka byli w jej pokoju i nie chciałam im przeszkadzać, a z drugiej strony nie miałam najmniejszej ochoty na samotność. Popiwczak uśmiechnął się ze zrozumieniem, biorąc do ust kolejną kostkę czekolady. – Okej, zadzwonię – powiedział, mierzwiąc mi włosy i całując mnie w czoło. – Już się nie martw, Młoda.

- Jestem starsza od ciebie – zauważyłam, wdychając jego przyjemny zapach. Niemal widziałam, jak wywraca oczami.

- Będziesz mi to wypominać, Apollo?

- Nie. Ale nie mów tak do mnie.

- A mi się to podoba.

I wtedy to we wiadomy sposób uniemożliwił mi protestowanie. Cwana bestia.

Kostka

Okryta kocem siedziałam na łóżku. Tępym wzrokiem wpatrywałam się w sufit. Przeniosłam wzrok na krzątającego się po pokoju Simona. Niemiec zaczął przeglądać moje szafy. Z jednej z nich wyciągnął zielony ręcznik i rzucił nim we mnie. Liczył, że go złapie, ale tak nie było. Rzucona rzecz wylądowała na mojej głowie, co wywołało cichy śmiech Niemca.

-Miałaś złapać. – zauważył błyskotliwie.

-Nie mam ochoty. – powiedziałam łamiącym się głosem, rzucając ręcznik w bok.

-Weź prysznic. – poradził mi. – Odprężysz się trochę.

-Nie chce.

-Mam iść z tobą? – wyszczerzył się za wszelką cenę próbując poprawić mi humor. Uśmiechnęłam się do niego krzywo, mówiąc:

-Poradzę sobie sama.

Z westchnieniem zwlokłam się z łóżka, uprzednio biorąc ręcznik oraz wyciągając piżamę z pod poduszki. Simon stwierdził, że jest całkiem sexy, ale ja go nie słuchałam. Nadal byłam oszołomiona tym wszystkim. Chciało mi się płakać. Chciałam wyjechać, gdzieś daleko i już nie wracać, chociaż wiedziałam, że tu też jestem bezpieczna. Krystiana złapali, dostanie ładnych kilka lat. Mimo to było mi źle. Przystawił nóż do mojego gardła, jeden ruch i już by mnie nie było…

Ciepła woda oblała moje ciało. Namydliłam gąbkę, układając sobie w głowie wszystko co się dziś wydarzyło: atak Poli na Krystiana, park, bójka Simona, nóż i moją rozpacz. Kocham cię zabrzmiało w mojej głowie. Powiedział, że mnie kocha. Cholera. To za szybko. Wszystko działo się zbyt szybko.

Chwiejnym krokiem wróciłam do pokoju. O moją siostrę się nie martwiłam. Tak jak i ja była w kiepskim stanie, ale miała dobrą opiekę.

Simon leżał na moim łóżku. Kiedy mnie zobaczył, poklepał miejsce obok siebie z nikłym uśmiechem. Na moich policzkach pojawiły się krople łez. Szybko rzuciłam się w kierunku miejsca, które wskazywał Niemiec. Przytuliłam się do jego klatki piersiowej, a on objął mnie ramieniem.

-Nie płacz już. – poprosił. Nie odpowiedziałam, gdyż nie mogłam zastosować się do jego prośby.

-Dlaczego z nim poszłaś? – drążył.

-Pola. – szepnęłam, ocierając łzy. – Nie wybaczyłabym sobie, gdyby coś jej się stało.

-Myślisz, że ja bym sobie wybaczył, gdyby tobie coś się stało?

Znów nie udzieliłam mu odpowiedzi.

-Unikasz trudnych tematów. – zauważył.

-Nie jestem w stanie o tym rozmawiać. – wydusiłam z siebie.

-Wszystko jest dobrze. – rzekł po raz kolejny tego wieczora.

-Zostaniesz ze mną? – uniosłam głowę, żeby zobaczyć jego wyraz twarzy. Położył dłoń na moim policzku, kiwając głową.

-Będę z tobą tak długo dopóki nie powiesz mi, że mnie nie chcesz a nawet i dłużej.

-Dziękuję.

-To śmieszne ile razy cię ratuje. – ciągnął. – Chyba jesteśmy sobie przeznaczeni.

-Może.

-Kocham cię, Konstancjo. – czyli jednak wtedy też to powiedział. Teraz nie było odwrotu: coś odpowiedzieć musiałam. To, że byłam w nim zakochana było raczej pewne, ale kochać to raczej jeszcze go nie kochałam. Nie wiem. Wydawało mi się, że to było zauroczenie. Tylko to. 

-Simon…

-Wiem, wiem. – mruknął, głaskając moje ramię. – Nie musisz mnie kochać od razu. Będę czekał, ale też nie wiecznie. Póki co wystarczy nam mojej miłości. – cmoknął mnie w policzek.

-Cieszę się, że jesteś. – wydukałam, znów zanosząc się płaczem. Przytuliłam głowę do jego torsu i płakałam jeszcze długi czas.