Rozdział 17

Kostka

-Zawsze tak wcześnie znikasz. – mruknął Simon, przeciągając się na wszelki możliwy sposób.

-Może jeszcze złapię moją siostrę. – powiedziałam, wciągając buty na nogi. Niemiec mruknął coś niezrozumiałego i przewrócił się na drugi bok. Wstałam z krzesła i podeszłam do łóżka. Musnęłam jego policzek a on chytrze odwrócił głowę i pocałował mnie w usta.  

-Cwaniak. – stwierdziłam. – Widzimy się na treningu.

-Ostatni raz pozwalam ci znikać tak wcześnie. – rzekł, nakrywając się kołdrą. – Przecież dopiero co zasnęliśmy, a tobie już się gdzieś spieszy. – marudził.

-Do zobaczenia. – rzuciłam i wyszłam.

Świeże powietrze ukoiło ból brzucha, towarzyszący mi odkąd się obudziłam. Do swojego mieszkania wpadłam tuż po siódmej, ale Poli już nie zastałam. Nie pomyślałabym, że taki z niej ranny ptaszek. Brzuch rozbolał mnie jeszcze bardziej, więc odpuściłam sobie śniadanie. Kiedy wyszłam z łazienki już wiedziałam czym to jest spowodowane. Rzuciłam się na tabletki przeciwbólowe, włączyłam muzykę i położyłam się na łóżku. Wysłałam Bogdanowi wiadomość, że chyba znów się spóźnię. W odpowiedzi stwierdził, że i tak musze się zjawić, ale dopiero wieczorem. Uwielbiałam go za to, że nie potrafił mi odmawiać. Miałam cały dzień na dojście do siebie.

Nie wiem ile czasu minęło, ale wiem jedno: moje leki są do dupy. Zjadłam ich już tyle, a nic nie pomogły. I jak ja mam niby cokolwiek robić?!

Simon, który właśnie pojawił się w pokoju, albo nie pukał albo nie słyszałam jak to robił. Patrzył na mnie pytająco, a ja wzruszyłam ramionami, poczym ściszyłam muzykę, która rozchodziła się po całym mieszkaniu. Usiadł obok, obejmując mnie ramieniem.

-Nie było cię.

-Źle się czuję.

-Co jest?

-Babskie sprawy. – westchnęłam, opierając głowę na jego ramieniu. – Umieram.

-Skoro nie ma szans na ewentualny seks to ja spadam. – powiedział i zamierzył się do wstania. Po moich policzkach zaczęły spływać łzy, co nie uszło uwadze mojego towarzysza, który uniósł mój podbródek i powiedział, że żartował.

-Boli. – jęknęłam, wtulając się w jego szyje.

-Brałaś coś?

-Chyba z pół apteczki.

-Kochanie tak nie wolno! – uniósł się Simon. – Pod odchodzenie podciągam również próby samobójcze. – dorzucił, podnosząc się z zajmowanego miejsca. Zmrużyłam oczy a on zniknął w łazience. Usłyszałam szum wody puszczanej w łazience. Niemiec wrócił z miską wody i niewielkim ręcznikiem.

-Kładź się i podwiń bluzkę. – nakazał, mocząc materiał w wodzie,

-Co ty robisz? – zdziwiłam się.

-To pomaga na takie rzeczy.

-Jesteś głupi. – westchnęłam, stosując się do jego słów. Ciepły materiał prawie natychmiast ukoił ból towarzyszący mi od kilku godzin.

-Jestem głupim Niemcem, który się o ciebie martwi. Takiego na allegro nie kupisz. – zaśmiał się, a ja zmrużyłam oczy. On serio jest głupi.

Trzaśnięcie drzwiami zwiastowało przybycie mojej siostry. Pola stanęła w drzwiach, przekrzywiając lekko głowę.

-O! Jesteście ubrani! – stwierdziła z rozczarowaniem.

Pola

Siedziałam na ławce i odpisywałam Kubiakowi na sms-a, wystukując butem rytm jednej z piosenek Dżemu. Lekcje się już skończyły, a obok mnie leżała kurtka czekająca, aż ją ubiorę, ale byłam zajęta pisaniem, a Hanka, która przyszła przybić mi żółwika na pożegnanie, zapytała, czemu się tak szczerzę do telefonu.

- No bo... – zaczęłam. – Bo to Kubiak jest, nie?

Ot, cała filozofia.

- Cześć, Pola. – Kuba usiadł obok mnie na ławce, zaszczycając mnie swym uśmiechem, kiedy Hanka już zniknęła za drzwiami. W sumie nie widziałam się z nim od pamiętnego piątku (dla ciekawskich – po sytuacji w schowku już do niczego między nami nie doszło), bo już w sobotę rano wyjechałam z drużyną na mały turniej, który rozgrywany był w Częstochowie. Niby nie mogłam grać, ale mój, uhm, głośny doping był dziewczynom potrzebny. Wygrały, a mnie po ostatnim, niedzielnym meczu gardło bolało i musiałam się faszerować Cholinexem.

- No cześć – odpowiedziałam, wsuwając telefon do kieszeni. – Przychodzisz dziś na korki? - spytałam, zakładając kurtkę i patrząc na niego. Jakoś gorąco mi się zrobiło od tego jego uśmiechu i aż się z tym dziwnie poczułam. Bardzo dziwnie. Kuba pokiwał głową. – A co dziś będziemy przerabiać?

Pożałowałam zadanego pytania, bo Popiwczak z figlarnym uśmiechem poruszył brwiami.

- Mam kilka ciekawych propozycji – mruknął. – A tak właściwie to jedną.

- Cicho – syknęłam, dźgając go palcem między żebra. Śliczny uśmiech na jego twarzy się poszerzył, pewnie za sprawą mojego doskonale widocznego rumieńca. Wrr. Jak ja nienawidzę się rumienić. Nawet jeśli taki Kubiak twierdzi, że to jest słodkie.

- Będę o piątej. Pasuje?

- Pasuje.

W mieszkaniu zastałam równie dziwną sytuację. I nie, mi wcale nie chodziło o obrazek przedstawiający Kostkę i Simona żyjących sobie w symbiozie. Bardziej zdziwiło mnie to, że jeszcze się nie wyrozbierali, i oczywiście musiałam im to uświadomić.

Zaparzyłam sobie herbatę i szybko zrobiłam zadanie z angielskiego, a potem z polskiego i matmy. Jako że do przyjścia Popiwczaka zostało jakieś pół godziny, z kolejnym kubkiem herbaty i gitarą usiadłam na dywanie tuż przy ciepłym kaloryferze. Tym razem nie miałam problemów z grą - wszystko wychodziło poprawnie, a „W piwnicy u dziadka” roznosiło się po mieszkaniu. Zaczęłam nawet śpiewać pod nosem, a kiedy podniosłam głowę, ujrzałam Kubę opierającego się o ścianę i natychmiast przestałam grać.

- Oj Apollo, nie przerywaj sobie. Ładnie ci szło – powiedział, siadając obok mnie. To było pewne, że poznał tą piosenkę.

- Nie mów do mnie tak - burknęłam.

- Ale to fajne! Zagrasz mi jeszcze coś? – zapytał. Zauważyłam, że to chyba powinno być na odwrót (a przynajmniej w filmach tak jest), ale blondyn wywrócił oczami. – Ja się specjalizuję w innych rzeczach niż gra na gitarze.

- No, ciekawe w czym – prychnęłam. Kuba przysunął się do mnie jeszcze bliżej.

- W całowaniu na przykład – szepnął mi do ucha, ujął mój podbródek i przekręcił moją głowę w swoją stronę, po czym musnął wargami moje usta.

- Hej, chcecie jabłka? – Kostka stanęła w drzwiach, patrząc na nas z uśmiechem, a ja spuściłam wzrok, trochę zawstydzona. Rzuciła w nas owocami – Kubie udało się złapać, ja zaś dostałam w głowę, za co posłałam jej mordercze spojrzenie, ale ona zniknęła, a ja zerknęłam na Popiwczaka.

- Jabłek zabraknąć nie mogło – powiedział wesoło i przyciągnął mnie do siebie, kontynuując to, co wcześniej zaczął.

Kostka

Weszłam na sale. Lorenzo był zajęty rozmową z drugim trenerem, a Simon odbijał piłkę z Matteo. Kubiak, rozmawiający z Kubą, wyszczerzył się w moim kierunku, machając ręką, ale gestem kazałam mu siedzieć cicho. Szybkim krokiem pośpieszyłam w kierunku rozgrywającego. Chłopcy zaczaili co chce zrobić, więc byli cicho. Simon jak gdyby nigdy nic odbijał sposobem górnym piłkę, a Matt usiadł na podłodze, uśmiechając się jak głupek.  

-Co ci? – zapytał Simon, łapiąc piłkę w dłonie.

-Mi? – zdziwił się Włoch – Nic.

Stanęłam za Niemcem i uszczypnęłam go w plecy. Podskoczył gwałtownie, obracając się w moją stronę.

-Co jest kurr… - zaczął, ale gdy uświadomił sobie, że to ja powiedział tylko ,,Cześć Kostka”.

-Cześć. – odparłam, odwracając się do niego tyłem. Miałam zamiar usiąść na ławeczkach, ale nie pozwolił mi. Objął mnie w pasie, odgarnął włosy i ukrył twarz w zagłębieniu szyi. Uśmiechnęłam się pod nosem, nie protestując.

-Tęskniłem. – mruknął.

-Nie przesadzaj. – odwróciłam twarz w jego kierunku i cmoknął mnie w usta,

-Widzę, że wszystko dobrze się układa. – zauważył Łasko, któremu jakiś czas temu zniszczyłam koszulkę.

-Bardzo dobrze. – zgodził się mój towarzysz.

-Ona temu winna, ona temu winna, pocałować go powinna. – zaczął śpiewać Kubiak za, co został obdarowany morderczym spojrzeniem. Simon patrzył na mnie pytająco, a Łasko to zauważył, więc zaczął śpiewać po angielsku, żeby mój partner zrozumiał. Głupki. Nasze, że się tak wyrażę, wymienianie zarazków trwało z pięć minut, gdyż chłopcy odśpiewali wszystkim znane sobie piosenki o całowaniu. Michał nawet jakaś Włoską wytrzasną. To przedszkole ogarnął dopiero Bernardi, który ukarał ich dodatkową siłownią a mnie wysłał do pana Leszka Dejewskiego po zaległe statystyki dotyczące młodego libero. Kiedy wróciłam do gabinetu Bogdan zaczął śmiać się głośno.

-No co? – warknęłam zirytowana.

-Nic, nic. – oparł ze śmiechem. – Cieszę się waszym szczęściem.

-Nienawidzę was.

-To weź statystyki zagrywki i idź nienawidzić Łasko. – Szczepak rzucił mi żółta teczkę, którą zręcznie złapałam. Poszłam w kierunku szatni. Byłam święcie przekonana, że już się przebrali, więc bez pukania weszłam do pomieszczenia, gdzie przebywali siatkarze. Pomyliłam się…

Większość z nich paradowała w bokserkach a dwa Michały tylko w ręcznikach

-Oślepnę przez was! – krzyknęłam, zasłaniając oczy teczką i wycofując się do tyłu.

-Wiem. – rzucił Simon ze śmiechem. – Ohydni są.

-Oj Kostka. – usłyszałam Kubiaka. – Ja ci chyba w ręczniku czy bez różnicy nie robię…

-Ej! – warknął Simon, poczym usłyszałam ciche ała Kubiaka. Ciekawe, co mu zrobił?

-Ja przyjdę później. – mruknęłam, zamykając drzwi.

Pola

- Kiedy wracasz do treningów? – zapytała Hanka, gdy podążałyśmy w stronę sali gimnastycznej. Wzruszyłam ramionami, zakładając włosy za ucho.

- Może pojutrze. W sumie nie jest już tak źle – odparłam, siadając na ławce przed drzwiami.

- To świetnie – rzuciła entuzjastycznie blondynka. – Brakuje nam ciebie.

- Ale na turnieju radziłyście sobie beze mnie doskonale – zaśmiałam się i dostrzegłam powoli zbliżającego się do nas brązowowłosego Hiszpana, który wyraźnie miał zamiar dołączyć do nas.

- Uhm, zaraz wracam – mruknęła Hania i zanim zdążyłam coś powiedzieć, ruszyła do łazienki.

Hache przywitał się ze mną jak to on miał w zwyczaju i usiadł obok, pytając, co tam u mnie słychać. W sumie działo się dużo ciekawego i w większości miało to związek z Kubą. Zadziwiające, nieprawdaż?

- A nic takiego – burknęłam mimo wszystko. – A u ciebie? – Brunet zaśmiał się pod nosem.

- Zdecydowanie piątkowa impreza była bardzo ciekawa – powiedział, posyłając mi znaczące spojrzenie. Uniosłam brwi, krzyżując ręce na klatce piersiowej. – To znaczy... Nie żeby coś, ale nie wiedziałem, że ten Kuba to twój chłopak.

- Serio? Ja też. Piąteczka! – Hache na początku mnie nie rozumiał, ale potem zrobił minę, jakby coś go olśniło, a z jego ust wypłynęło przeciągłe „aaaa”.

- To ja wam wszystkiego dobrego życzę, bo już raczej się nie spotkamy. Jutro rano wylatujemy do Hiszpanii. - Pokiwałam głową, dziękując mu, życząc szczęścia z niejaką Chloe (tą dziewczyną, z którą się całował) i próbując się nie roześmiać, bo w rzeczywistości nie byłam pewna, czy ja i Kuba jesteśmy parą.

- Siema, Pola! – Popiwczak pojawił się jakoś znikąd, nagle zajmując miejsce obok mnie i sprzedając mi buziaka w policzek. Ręką objął mnie w pasie i przywitał się z Hiszpanem, jednocześnie posyłając mu znaczące spojrzenie, za co skarciłam go, gdy tylko Hache uznał, że nie będzie nam przeszkadzał, pożegnał się i odszedł. No co wszystkich dziś wzięło na ulatnianie się?

- Jesteś zazdrosny?

- A czy to coś złego? – odpowiedział pytaniem na pytanie, trzepocząc rzęsami. Westchnęłam ciężko. – Pomożesz mi z matmą?

- A wymasujesz mi bioderko? – zapytałam słodko. Stwierdził, że może coś innego, ale pokręciłam głową, więc się zgodził, na co parsknęłam śmiechem. – Żartowałam przecież.

- A ja nie – powiedział, wymownie poruszając brwiami. – To co? Pomożesz?

Pokiwałam głową. Kuba wyciągnął podręcznik, a tym, czego nie umiał ogarnąć, były potęgi o wykładniku ujemnym, czyli zło wcielone tego świata. Nie lubiłam tego. Zdecydowanie tego nie lubiłam i dodatkowo średnio mi szło skupianie się, bo Kuba cały czas smyrał oddechem moją szyję i uśmiechał się, jakby świadomy tego, że mnie tym rozprasza.

- No weź przestań – powiedziałam, odsuwając się od niego. Spojrzał na mnie ze śmiechem, chwycił mnie za ramię i przyciągnął z powrotem do siebie, po czym stwierdził, że jeszcze uzna, że go nie lubię.

- A tak właściwie to czemu wcześniej byłaś taka trochę wredna? – zapytał nagle. Gwałtownie obróciłam głowę w jego stronę i przez chwilę wpatrywałam się w jego tęczówki.

- No boo... – zaczęłam. – Daj spokój. Już zgadłeś.

Może i był trochę zaskoczony, kiedy zrozumiał, co mam na myśli, a ja z cichym westchnieniem oparłam głowę na jego ramieniu i pozwoliłam mu się objąć. Wtedy to właśnie rozległ się głośny, upierdliwy dźwięk dzwonka.

Iśka: Miałam nic nie pisać, ale mi się tak przypomniało. Dokładnie rok temu rezygnując z pisania nie myślałam, że wrócę. Minął rok a ja wróciłam już dawno o.o Nie myślała, że tak to będzie...
Nie martwcie się. Niedługo znów zacznie się dziać :D