Rozdział 16

Pola

Po rozmowie z Kostką czułam się jakoś tak lepiej.  Pomogło kakao, pomógł śmiech, pomógł nawet Kubiak, który po tym, jak brutalnie wtargnął do naszego mieszkania, wcisnął się na miejsce między nami, oznajmił, że on nas naprawdę bardzo kocha, a potem włączył się do rozmowy. Oczywiście ja i Kostka o naszych problemach nie wspominałyśmy już nic, ale i tak spędziłyśmy pół nocy z Kubiakiem (bez skojarzeń), a potem w trójkę zasnęliśmy na jednym łóżku.

Zakończyłam rehabilitację, wsiadłam w autobus i dojechałam pod szkołę. Według mojego zegarka za piętnaście minut powinna się zacząć matematyka, czyli przedmiot, który lubiłam. Prawie się potknęłam o dziurę w chodniku i wtedy usłyszałam, jak ktoś mnie woła.

- O, cześć Hache – powiedziałam i uśmiechnęłam się. Brunet dogonił mnie i na powitanie sprzedał mi całusa w policzek, co, nie powiem, trochę mnie zdziwiło, ale zarazem było bardzo, bardzo miłe i trochę się przez to zawstydziłam.

- Co tak późno? – zapytał. – O ile się dobrze orientuję, lekcje zaczynają się wcześniej. Czyżby wagary?

Zaśmiałam się i pokręciłam głową, opowiadając mu o rehabilitacji.

- Boli cię? – Westchnęłam cicho, kiedy uniósł mój podbródek i spojrzał mi w oczy.

- Nie... To znaczy... – Zagryzłam wargę. – Jeszcze trochę, ale niedługo nie będzie śladu i będę mogła spokojnie grać.

- Grać? – Hiszpan ściągnął brwi w konsternacji. – Grać w co?

- Och – mruknęłam, zerkając na zegarek. Ten czas jakoś za szybko płynął. – Jestem siatkarką w drugoligowym klubie – powiedziałam, a Hache zagwizdał z uznaniem.

- No no – rzucił. – A rozdajesz już autografy? – zapytał, otwierając przede mną drzwi szkoły. Zaśmiałam się i uderzyłam go lekko w ramię.

- Przestań – powiedziałam, przelotnie witając się z klubową atakującą – Pauliną.

- No co? – Rozłożył ręce, ukazując dwa rzędy białych, równych ząbków. – Mieć maziaka od tak pięknej siatkarki, to prawdziwy zaszczyt.

Zarumieniłam się i spuściłam głowę, żeby Hache tego nie dostrzegł.

- No już, nie wstydź się – powiedział, ściskając moją rękę. – Przecież prawdę mówię.

- No jasne – mruknęłam. Hache już na mnie nie patrzył – na horyzoncie pojawiła się piękna, brązowowłosa Hiszpanka, która była jego przyjaciółką i ją już zdążyłam poznać. Brunet uśmiechnął się do niej i od razu puścił moją dłoń. – To ja... Musze spadać na lekcję – powiedziałam i ruszyłam w kierunku schodów, zostawiając ich samych, choć z chęcią bym jeszcze z nimi tam posiedziała (a tak serio to tylko z nim, ale co tam).

Pierwszy raz od dłuższego czasu nie spóźniłam się na matematykę, za to byłam trochę nieprzytomna, bo zastanawiałam się, czy Hache mnie podrywa (o ile faktycznie to robi) dlatego, że może mu wpadłam w oko, czy tylko po to, by się trochę ponabijać, co też było prawdopodobne, a Hanka nie raz musiała mnie szturchać łokciem, żebym się obudziła i odpowiedziała na zadane mi pytanie. A ja uznałam, że jestem dziwna.

- Pola? – Hanka po raz kolejny wyrwała mnie z zamyślenia. – Idziesz dziś na tą imprezę? – spytała. Zmarszczyłam czoło.

- Jaką imprezę?

- Ty się z choinki urwałaś chyba – mruknęła, wywracając teatralnie oczami. – Impreza. U nas w szkole. Z obcokrajowcami. Integracja. O dwudziestej. Świta ci coś?

- Ach! – westchnęłam, uderzając się z otwartej dłoni w czoło, czym zwróciłam na siebie uwagę całej klasy. Parsknęłyśmy śmiechem, a profesorka musiała nas uciszać. – Zapomniałam o tym na śmierć. – Zamyśliłam się. Skoro mają być uczniowie z wymiany, to mam pewność, że Hache też tam będzie. Więc odpowiedź była prosta. Oznajmiłam przyjaciółce, że na pewno będę, i skupiłam się na zadaniu.

Kostka

Znów ledwo żyłam: spanie z Michałem i Polą na jednym łóżku nie było najlepszym pomysłem  zwłaszcza, że my, siostry Tomaszewskie, też jesteśmy dobrze zbudowane. Bolała mnie praktycznie każda część ciała. Najchętniej poszłabym do naszego masażysty, ale to nie wchodziło w grę.

Późnym po południem, Bogdan wysłał mnie po naszego atakującego. Z tego, co się domyślałam chodziło o rozmowę na temat zagrywki. Przez moje spóźnienia i ograniczone zaangażowanie szef nie miał czasu zrobić tego wcześniej. Michała znalazłam na korytarzu, kiedy rozmawiał z Mileną. Powiedziałam mu, co mi kazano i udałam się na poszukiwanie drugiego trenera, któremu jak zwykle trzeba było dostarczyć notatki. 

Goniec to ja! 

Jakieś czterdzieści minut przed meczem zajęłam swoje miejsce przy jednym ze stolików. Kibice już zaczynali się schodzić. Obserwowałam rozgrzewkę zawodników, którzy za dobrą chwilę będą ze sobą rywalizować. Rozgrywający często spoglądał w moim kierunku, uśmiechając się przy tym szeroko.

Mecz zakończył się szybkim zwycięstwem moich kolegów. Pracy było nie dużo, gdyż zostały rozegrane tylko trzy sety.  Wszystko wskazywało na to, że  odeśpię  trzy tragiczne nocki( poprzedniej w ogóle nie mogłam zasnąć). Zanim jednak to nastąpi czekało mnie zdanie sprawozdania.

Wstałam z krzesełka i chciałam iść w kierunku wyjścia, ale oczywiście mój plan się nie powiódł. Simon złapał mnie za rękę i pociągnął w swoim kierunku. Niemiec uśmiechał się radośnie, więc nie pozostałam mu dłużna.

-W takim wydaniu podobasz mi się jeszcze bardziej – powiedział, przyciągając mnie do siebie. Miał gdzieś tych wszystkich kibiców, fotografów, swoich kolegów i Bernardiego.

-W jakim? – zapytałam, próbując taktownie wyswobodzić się z uścisku aby nie urazić Tischera.

-Zero mordu i złości.

-Simon nie tutaj. – poprosiłam.

-Dlaczego?

-Jak przyjdzie czas będziesz się ze mną obściskiwał gdzie będziesz chciał. – rzekłam, ściągając jego ręce z mojej talii.  

-Ale ja chce już. – mruknął z miną obrażonego dziecka, co wywołało eksplozję mojego śmiechu. W nagrodę cmoknęłam go w policzek, co trochę poprawiło mu humor.

-Nie zadzwoniłaś. – wypomniał mi.

-Miałam dużo zajęć. – usprawiedliwiłam się. – W czwartek spędzałam czas z Polą, potem przyszedł Kubiak i się nie wyspałam, bo jest strasznie niewygodny. Ostatni raz z nim śpię… - urwałam, widząc minę mojego towarzysza: wytrzeszczył oczy i otworzył buzię tak szeroko, że mogła wlecieć mu tam mucha. Podniosłam mu podbródek, bo to wyglądało co najmniej dziwnie. Analizując swoje słowa, zdałam sobie sprawę co podziewałam. Ostatni raz z nim śpię wywarło na nim takie wrażenie.

-W sensie, że na jednym łóżku. – sprostowałam.

-Zabiję go.

-Za co?

-Za to, że leżał obok ciebie.

-Nie stresuj się, Szymciu. – powiedziałam radośnie i cmoknęłam go w policzek. – Wpadnę jutro wieczorem. – dorzuciłam i odeszłam szybkim krokiem.

Pola

Muzyka grała, ludzie tańczyli, a ja siedziałam z markotną miną na ławce, podpierając głowę rękami i obserwując Hiszpana wirującego na parkiecie z jego koleżanką ze szkoły. Co ja tak właściwie myślałam? Przecież on był zbyt piękny, żeby być singlem. Po prostu bajerował.

- Pola, chodź. - Podniosłam wzrok na osobnika, który wyciągał rękę w moją stronę i uśmiechał się ciepło. - Nie będziesz siedzieć.

- Ale ja nie umiem tańczyć do powolnych piosenek - powiedziałam, mimo wszystko pozwalając się poprowadzić w róg sali. Kuba stwierdził, że to przecież żadna filozofia i że nie trzeba od razu walców tańczyć, chwycił mnie za nadgarstki i przeniósł moje ręce na swoje ramiona, a dłonie oparł na moich biodrach.

- Ładnie dziś wyglądasz - powiedział. Uniosłam brwi. Miałam na sobie miętową bokserkę, niebieski sweterek w kwiaty, zwykłe rurki i ukochane, czerwone trampki. Szału nie było.

- Dziękuję - odparłam mimo wszystko. - Ty też.

- Serio?

- Nie - powiedziałam i parsknęłam śmiechem na widok jego miny. W rzeczywistości myślałam coś innego, bo w tej czarnej koszuli prezentował się naprawdę dobrze, ale już mniejsza o to.

- Wredota.

- Głupek.

- Jędza.

- Matoł.

- Jabłkomaniaczka.

Gwałtownie podniosłam wzrok, mrużąc oczy.

- Pola, dyrektorka was wzywa - wtrąciła niechętnie Hanka, która nagle wyrosła obok nas. Kuba westchnął i pociągnął mnie za rękę w stronę drzwi. Szliśmy pustym korytarzem, wymyślając na siebie wyzwiska, a kiedy wbiegliśmy po schodach i skręciliśmy w lewo, naszym oczom ukazał się, uhm, wspaniały obrazek. Hache całował się z tą samą dziewczyną, z którą przedtem tańczył, co potwierdzało moje teorie dotyczące jego osoby. Stałam nieruchomo, nie mogąc zrobić ani kroku i bez przerwy wpatrując się w parę, która jeszcze mnie nie zdążyła dostrzec, do czasu aż Kuba szarpnął mnie za rękę i wciągnął do małego schowka na miotły oraz inne artykuły potrzebne do sprzątania szkoły.

- Tylko nie krzycz - powiedział, trzymając dłoń na moich ustach. Pokiwałam głową i wtedy pozwolił mi mówić.

- Co za dupek - szepnęłam, próbując wyłowić wzrokiem w ciemności włącznik światła, ale nie mogłam go dostrzec. Z pewnością był na zewnątrz.

- Chcesz coś na pocieszenie po fałszywym Hiszpanie? - zapytał Kuba, odrywając się od drewnianej półki, o którą się opierał.

- Co takiego? - spytałam.

- Na przykład - zaczął, przybliżając się do mnie - przystojnego i kochanego Polaka.

- Co? - sapnęłam, ale po chwili dostałam odpowiedź. Bardzo miłą odpowiedź swoją drogą.

Musnął swoimi wargami moje, przypierając mnie do drzwi. Zamknęłam oczy i stanęłam na palcach, ale przy tym przez przypadek nacisnęłam klamkę, czego żadne z nas się nie spodziewało. Pisnęłam głośno, gdy drzwi się otworzyły i runęliśmy na ziemię. Kuba zaczął się śmiać i pomógł mi wstać, a gdy ja to zrobiłam, ujrzałam stojącego obok nas Hiszpana i jego blondynkę.

- Pola? - wydusił z siebie brunet, patrząc to na mnie, to na Kubę.

- Spadaj, Hache - rzuciłam, wciąż chichocząc i rumieniąc się lekko. Chwyciłam Kubę za rękę i ruszyłam z nim w stronę schodów.

Kostka

Kiedy ostatnio tyle się uśmiechałam? Nie pamiętam. W myślach odliczałam minuty do wyjścia z mieszkania, co nie uszło uwadze Poli, która obserwowała mnie uważnie od samego rana, ale potem jednak zniknęła i zostałam sama. Mieszkanie opuściłam tuż po osiemnastej z butelką wina w ręce. U Simona wylądowałam po dwudziestu minutach. Otworzył mi z czarującym uśmiechem jakby wiedział, że to ja choć wcale nie powiedziałam o której przyjadę. Pocałowałam go w usta, co wymagało wspięcia się na palce, po czym wręczyłam mu wino. Udałam się do jego wielkiej kuchni i oparłam się o ceglany blat. Chwilę później dołączył do mnie właściciel tego mieszkania. Postawił wino na stole, po czym zbliżył się do mnie. Położył ręce na moich biodrach, opierając swoje czoło o moje.

-Co robimy ? – zapytałam, wpatrując się w jego usta. Simon wywrócił oczami, odsuwając się ode mnie.

-Możemy obejrzeć jakiś film. – zaproponował, łapiąc mnie za rękę. Chwilę później wylądowaliśmy w pokoju, w którym spałam kilkadziesiąt godzin temu. Z minami  myślicieli wpatrywaliśmy się w regał z płytami. W końcu sięgnęłam po opakowanie zatytułowane ,,Dear John” i podałam ją  Niemcowi. Usiadłam na kanapie i czekałam na Simona. Dołączył do mnie kilka minut później, ponieważ uznał, że zrobi nam popcorn i przyniesie wino.

Naprawdę starałam się oglądać ten film, ale nie bardzo mi szło. Wszystko przez to, że co chwila rzucaliśmy sobie z Simonem ukradkowe spojrzenia. Długo siedzieliśmy w milczeniu, aż w końcu zdecydował się odezwać:

-Przysuniesz się wreszcie?

Z nieznacznym uśmiechem na twarzy, przybliżyłam się do rozgrywającego. Położyłam głowę na jego klatce piersiowej i zajęłam się dalszą  próba oglądania.  

-Nie odchodź zanim to, co jest między nami tak naprawdę się zacznie. – powiedział, kiedy główny bohater wylatywał na misję do Iraku. Spojrzałam uważnie na Simona, ale nie mogłam zobaczyć jego miny, ponieważ patrzył w sufit. Westchnęłam, dotykając dłonią jego policzka. W taki sposób zmusiłam go do spojrzenia na mnie. W jego, zazwyczaj radosnych, oczach dostrzegałam smutek.

-Masz jakąś manię z tym odchodzeniem. – stwierdziłam.

-Zostawiły mnie. – rzekł, ale ja na początku nie wiedziałam o co chodzi. – Jedna kazała mi wybierać między siatkówką a nią. Nie znosiła kiedy wyjeżdżałem. Druga była ze mną dla kasy. – mówił, ukrywając twarz w moich włosach. – Zmarnowałem 8 lat.

-Skąd wiesz, że ja taka nie jestem?

-Nie wiem. – wyznał. – Ale to nie zmienia faktu, że ciągnie mnie do ciebie.

Usiadłam na nim okrakiem, kładąc dłonie na jego twarzy. Zdawało mi się, że całowałam go z taką pasją jak jeszcze nikogo.

-Na razie nie musimy martwić się o to jaka jestem. – szepnęłam między pocałunkami. Simon położył mnie na kanapie, podwijając moją bluzkę. Znaczył pocałunkami każdy odkryty skrawek mojego ciała, a ja wędrowałam palcami po jego torsie, który jeszcze ukryty był pod szarą koszulką. Z każda chwilą posuwaliśmy się coraz dalej. Ogarniało nas istne szaleństwo.

 Iśka: Gratulacje dla Soviaków! Jeśli przegrywać to tylko z mistrzami! Biedni bydgoszczanie moi. Nie potrafię przestać myśleć o tym, co będzie z nimi dalej mimo, że sezon dopiero się skończył... 

Blue: RESOVIA MISTRZEM POLSKI! Jarajmy się tym ♥