Rozdział 13

Kostka

-Słońce, ty się nie denerwuj.

-To weź im wpierdol.

-Więcej cię na mecz nie zabiorę.

-Więcej nigdzie mnie nie zabierzesz. – prychnęłam podnosząc się z krzesełka. Delecta przegrała 3:0, nawiązując walkę jedynie w pierwszym i trzecim secie. Byłam naprawdę wkurzona na bydgoszczan (bardzo ich polubiłam podczas roku studiów w Bydgoszczy i od tego czasu kibicowałam im zawzięcie).  

-Konstancja, poczekaj no. – krzyknął Simon podczas całego tego szumu. Mecz skończył się kilka chwil temu, większość kibiców zeszło do barierek, aby poczekać na swych ulubieńców. Za to ja udałam się w kierunku wyjścia. Niemiec biegł za mną, uparcie ignorując fanki, które prosiły o autograf czy zdjęcie. W pewnym momencie usłyszałam jak nie wytrzymuje i krzyczy:

-Chociaż na randce, dajcie mi spokój!

Wyszłam przed bełchatowską halę Energia i natychmiast podążyłam przed siebie. Wcale nie do samochodu Tischera, tylko gdzieś indziej. Byle  daleko. Byłam trochę zła, ale nie przez przegraną, bo to się zdarza.  Przez cały mecz, który starałam się uparcie obserwować, dziewczyna siedząca obok nas podrywała Simona i on godził się na to mimo, że był ze mną. Cwaniak jeden…

Obcasy, które zbyt głośno stukały o chodnik, irytowały mnie bardziej niż zwykle. Szłam przed siebie, nie wiedząc gdzie. Nie bardzo znałam Bełchatów, bo niby skąd? Zgubię i się będzie święty spokój.

-Tomasewska, no! – krzyknął Simon, co wywołało uśmiech na mojej twarzy. Brzmiało to komicznie, ale i słodko. Uległam mu i zwolniłam kroku, co spowodowało, że zrównał się ze mną.

-Czemu się denerwujesz?

-Spadaj.

-Miało być miło i w ogóle, a ty co odstawiasz? – zdenerwował się rozgrywający.

Zmarszczyłam brwi, wydając z siebie cichy jęk gdy poczułam pierwsze krople deszczu na włosach. Z sekundy na sekundę z nieba spadały coraz większe krople.

-Do samochodu czy hotelu? – zapytał Simon, ściągając swoją kurtkę, robiąc z niej parasol. Była tak duża, że wystarczyłaby dla nas obojga, ale on martwił się tylko o mnie. Miłe.

-Gdzie bliżej. – odburknęłam.

Kilkanaście minut później siedzieliśmy już w hotelowym pokoju. Niemiec uparcie próbował ściągnąć mokrą podkoszulkę, ale marnie mu szło. Zaśmiałam się z niego, za co oberwałam poduszką.

-I tak ja śpię na łóżku. – pokazałam mu język. Chwilę później mój towarzysz uporał się z częścią garderoby, która stawiała mu opór.

-Weź załóż szlafrok, bo mnie denerwujesz. – mruknęłam, wskazując palcem na jego nagi tors i podeszłam do okna. – Niech sama nie będę idiotką w tym głupim różowiutkim szlafroczku. – dodałam.

Przez kilka chwil, jak dla mnie trwających tyle co wieczność, obserwowałam jak krople deszczu uderzają o szybę i spływają w dół. Ich odgłos był jedynym przerywającym ciszę.

Objął mnie w pasie, opierając brodę o ramię. Zaskoczona, jakoś odwróciłam się twarzą do niego, ale przez ten czas nie wypuścił mnie z swoich ramion. Staliśmy blisko siebie, jak jeszcze nigdy, a jego oczy patrzyły na mnie jakbym była jedyną kobietą na ziemi. Nie ubrał tego pieruńskiego szlafroka, co spowodowało, że nabrałam ochoty do kreślenia jakiś skomplikowanych figur na jego torsie. Miałam taką ochotę od ostatniego razu. Robiłam tak przez kilka minut, a on mruczał do mojego ucha z zadowoleniem. Spojrzałam na niego znacząco, a on u odpowiedzi uniósł brew.

-Długo będę czekać, aż mnie pocałujesz?  

Zdziwił się trochę, pewnie myślał, że zaraz zacznę krzyczeć i wyjdę z pokoju, ale dwa razy powtarzać nie trzeba było. Pocałował mnie najpierw delikatnie jakby chciał poznać strukturę moich ust czy nauczyć się ich na pamięć, jakby bał się, że już więcej nie będzie miał ku temu okazji. Potem jednak obudziła się w nim brutalność: całował praktycznie nie pozwalając mi oddychać, a ja złapałam za jego włosy. Tischer nie należał do patyczkujących się facetów, więc wziął mnie na ręce i przeniósł na łóżko, między czasie zasypując pocałunkami. Ułożył mnie na środku, po czym sam się na nie wdrapał. Będąc nade mną, kontynuował swoją zabawę w postaci doprowadzania mnie do szału pieszczotami szyi. Zabrał się za odwiązywanie paska szlafroka. Przestał jednak, starając się dojrzeć wyraz mojej twarzy. Zapewne nie udało mu się, bo światło z łazienki, oświetlające pokój nie pozwalało na to, więc zapytał:

-Jesteś pewna?

Uśmiechnęłam się nieznacznie, zachłannie wpijając się w jego usta. To była najlepsza odpowiedź.

Pola

Michał przysiadł się do mnie, gdy z ponurą miną oglądałam naszą porażkę. Do stopy miałam przyłożony zimny okład z żelu, a trener nawet nie protestował, gdy zobaczył Kubiaka przechodzącego przez barierki, bo znał go aż za dobrze – nie dziwne.

- Podobno to nie pierwszy raz – rzucił, a ja posłałam Popiwczakowi wściekłe spojrzenie, po czym westchnęłam cicho. – Dzwoniłem do Kostki, ale nie odbiera.

- Zwariowałeś?! – krzyknęłam, a trener odwrócił się w moją stronę. Ściszyłam głos i zaczęłam mówić dalej. – Jeśli do ciebie zadzwoni, masz powiedzieć, że to fałszywy alarm. Jesteś aż takim egoistą, że chcesz spieprzyć im randkę? – Michał zamrugał oczami, zdając sobie sprawę z tego, że mam rację. – Przecież ona od razu tu będzie chciała wrócić!

- No dobra, nie drzyj się – warknął Kubiak, a ja spojrzałam na niego zaciętym wzrokiem. Nie odzywałam się do niego aż do końca meczu, który przegraliśmy, tak samo jak w drodze do lekarza, który stwierdził, że przeciążyłam stopę i zalecił rehabilitację, oraz do kubiakowego domu, gdzie od razu porwałam jedną z książek leżących na biurku Moni, zamknęłam się w „swoim” pokoju i zaczęłam czytać, żeby nie myśleć o tym całym bagnie. Ała.

- Apollo? – Popiwczak ledwo się uchronił przed poduszką, którą rzuciłam w jego stronę, gdy tylko ośmielił się wejść do pokoju.

- Nie mów do mnie Apollo! Nie nazywaj mnie tak! – wydarłam się na niego.

- Ale to fajne - odparł, na co zmroziłam go wzrokiem.

- Dlaczego powiedziałeś Kubiakowi, co?

- Przez przypadek...

- Spadaj z takimi przypadkami – warknęłam, przenosząc wzrok z powrotem na książkę. – Wyjdź.

Kiedy oznajmił, że ma czekoladę, zagryzłam wargę, przypominając sobie pomeczową akcję w Kędzierzynie-Koźlu, po czym rzuciłam, że i tak ma wyjść, ale on zdążył wyczuć wahanie w moim głosie. Podetknął mi wedlowską truskawkową pod nos, a ja nieoczekiwanie się rozpłakałam. Kuba usiadł obok, otoczył mnie ramieniem i rozpieczętował czekoladę.

- No już, nie wyj – powiedział ciepłym głosem, kiedy jojczałam w jego ciemną bluzę, że ja nie wytrzymam tak długo (lekarz Jastrzębskiego Węgla powiedział, że pewnie dwa tygodnie, zakładając, że od poniedziałku zacznę rehabilitację, a potem jeszcze trzeba być trochę ostrożnym) bez siatkówki, że ja tak nie chcę. – Masz, poczęstuj się.

Wzięłam kostkę czekolady i poczułam, jak rozpływa mi się w ustach.

- Przecież to tylko trzy tygodnie. Lepsze to, niż gdybyś miała kuleć. Przeżyjesz.

Otwierałam usta, żeby coś powiedzieć, ale nie dałam rady tego zrobić, bo rozległ się dzwonek do drzwi i usłyszeliśmy głośne śmiechy. Śmiechy siatkarzy.

- Pola, Kuba, impreza! – krzyknął Kubiak, wchodząc do pokoju. Próbowałam zamordować go wzrokiem, bo byłam na niego wściekła (o tak, zdecydowanie), ale zniknął za drzwiami tak szybo, jak się pojawił.

- Okeeej – mruknęłam, biorąc do ust kolejną kostkę. – Już mnie głowa boli.

- Z czego? – spytał blondyn, unosząc brwi.

- Imprezy z Kubiakiem. Ja i mój brak asertywności. Hektolitry alkoholu – wymieniłam powoli. – Nic ci nie świta?

- Nie musisz pić – zauważył, marszcząc czoło. Spuściłam wzrok pod naporem jego spojrzenia. – Tak ci zależy na sporcie? Przed chwilą narzekałaś na to, że nie będziesz mogła grać, a przecież wódką czy innym gównem sobie nie pomożesz. Pewnie mnie nie posłuchasz i zrobisz wszystko na przekór, ale...

- Tak, masz rację – burknęłam. – Nie zamierzam ciebie słuchać – dodałam i wyszłam z pokoju, od razu przyłączając się do siatkarzy. Nie będzie mi mówił, co mam robić. Nie mam ochoty na słuchanie czyichś rad.

Kostka

Ciężki oddech Simona przerywał nocną ciszę. Z niewiadomych powodów nie mogłam zasnąć. Byłam na siebie zła. Nie wiedziałam jakim cudem do tego doszło. W jednej chwili zapragnęłam być jego i to wystarczyło...

Podniosłam się do pozycji siedzącej, przykrywając skrawki nagiego ciała. Rozglądałam się po pokoju, próbując dostrzec szlafrok, ale ta sztuka niestety się nie udała: było za ciemno. Czerwone cyfry na zegarku stojącym na szafce wskazywały piętnaście po trzeciej.

-Chyba nie zamierzasz uciekać, prawda? – głos leżącego obok Simona o mały włos nie przyprawił mnie o zawał.

-Nie. – rzekłam, opadając na łóżko. Simon wsparł się na łokciu i zaczął mnie obserwować, chociaż zapewne  nic nie mógł dostrzec.

-Dlaczego nie śpisz?

-Boję się, że znikniesz gdy ja zasnę. – odparłam nim zdążyłam ugryźć się w język. Nawet nie wiem dlaczego to powiedziałam. Czy miałam go za sukinsyna, który chciał mnie wykorzystać? Być może. To jednak nie zmieniało faktu, że ciągnęło mnie do niego. Niemiec odgarnął włosy z mojego czoła, poczym złożył na nich przelotny pocałunek.

-Nigdzie się nie wybieram. – powiedział. – Tak łatwo nie zniknę z twojego życia.

Po tych słowach jakby kamień spadł mi z serca. Przymknęłam oczy z nadzieją na sen, ale siatkarz położył głowę na moich piersiach. Chciałam ją zepchnąć, ale nie udało mi się.

-Zboczeniec! – krzyknęłam, co rozgrywający skwitował śmiechem.

-Wiesz, powinnaś się do mnie przytulić. – mruknął. – Uznałem, że ja to zrobię, bo pewnie nie doczekam się inicjatywy z twojej strony.

Jakiś czas temu spodobało mi się przeczesywanie jego włosów, więc wróciłam do tego zajęcia. Simon co chwila przejeżdżał palcami po moim podbrzuszu, które odnalazł gdzieś po kołdrą.

-Całkiem tu wygodnie.

-No a co myślałeś?!

-No w sumie... - zapewne szczerzył się niemiłosiernie, ale nie mogłam tego sprawdzić. – Fajne masz cycki.

-Idiota.

-Inne rzeczy też masz fajne. – dodał.

-Jesteś zboczony.

-Skąd wiesz, że nie mówię o twoich oczach, uśmiechu czy włosach? – pewnie na moich policzkach pojawił się rumieniec, ale na szczęście nikt nie mógł tego dostrzec.

– Możesz się normalnie położyć? Chce spać.

-Nie. – stwierdził ze śmiechem. – Wygodnie mi tu.

Simon zasnął pięć minut później mimo, że wyzywałam go od baranów i pacanów. Udałam się w objęcia Morfeusza dopiero, gdy Simon ścierpł i położył się na własną poduszkę.

Z samego rana obojgu nam dopisywał humor, jednak Niemiec musiał wszystko zepsuć.

-Jedna rzecz nie daje mi spokoju. – powiedział, obejmując mnie w talii.

-Jaka?

-No wiesz, co. – mruknął lekko zmieszany. Uwolniłam się z jego objęć, obdarzając go spojrzeniem mordercy.

-Jeśli ci to nie pasowało, trzeba było spadać. – warknęłam, biorąc torebkę.

-Mnie to po prostu zdziwiło! – bronił się. – Taka kobieta jak ty... - zmierzył mnie wzorkiem od stop do głów. – Przepraszam! Mogłem  się nie odzywać.

Wyszłam, trzaskając hotelowymi drzwiami. Oczywiście musiałam z nim wrócić, ale nie reagowałam na przeprosiny czy próbę rozmowy. Kompletnie na nic. Jak mógł mnie o to zapytać?! Bycie dziewicą było takie dziwne?

-Zaliczyłeś to możesz spadać – stwierdziłam, kiedy znaleźliśmy się pod moim blokiem. Z nieciekawą miną wysiadłam z jego auta i popędziłam do mieszkania.

Pola

- Ała – jęknęłam, leżąc na podłodze obok łóżka, z którego właśnie spadłam. Podniosłam się powoli i spojrzałam na Popiwczaka i Holmesa, zastanawiając się, jakim cudem spaliśmy na jednym łóżku, a potem sobie przypomniałam, że przecież była impreza u Kubiaka. I wszystko jasne.

Zeszłam na dół, głowa napieprzała mi jak nigdy (oczywiście przez Kubiaka, choć i ja się sporo przyczyniłam), a w salonie zastałam ciekawy widok – Łasko przytulony do Malinowskiego, Czarnowski trzymający głowę na nogach chrapiącego Violasa, no i ogólnie istny burdel na kółkach. Wkroczyłam do kuchni i dopadłam butelki z wodą mineralną. Przytknęłam ją do ust, a czerpanie z wodopoju przerwał mi dopiero Kubiak, na którego swoją drogą wciąż byłam obrażona. Wszedł do pomieszczenia, oparł się o blat kuchenny i spojrzał na mnie. Odnosiłam wrażenie, że on wcale kaca nie ma. Franca wredna.

- Pamiętasz coś? – zapytał, patrząc na mnie znacząco.

- A co miałabym pamiętać? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Wiesz... – Kubiak się zawahał. Zmroziłam go wzrokiem. – Jak stopa? Boli cię jeszcze?

- Tak, Kubiak. Boli. Ale nie zmieniaj tematu! – zbulwersowałam się. – Ja niewiele pamiętam. I to przez ciebie.

- Ale i tak mnie kochasz – powiedział, biorąc ode mnie butelkę z wodą. Uniosłam brwi, patrząc na niego, jakby powiedział coś bardzo głupiego. Oznajmiłam mu z radością, że po wczorajszym wybryku już nie. – A jak ci powiem, że uratowałem cię od pocałunku z Matteo?

W sumie dobrze dla niego, że oddałam butelkę pod jego opiekę, bo gdybym dalej piła tą cholerną wodę, pewnie bym Michała opluła, ale w tym przypadku pozostało mi wytrzeszczyć oczy i spojrzeć na niego zszokowanym wzrokiem.

- Co? – wychrypiałam.

- No to, co słyszysz – rzucił. Gestem ręki nakazałam mu kontynuować. – Prawie się pocałowaliście.

- Chyba go znielubię – burknęłam, trzymając się za głowę i nie wierząc, że do czegoś takiego doszło.

- Spokojnie. – Kubiak poklepał mnie po ramieniu i uśmiechnął się pokrzepiająco. – W porę was od siebie odciągnąłem. Ale wybacz mu! Pół godziny temu, tuż przed jego wyjściem, rozmawiałem z nim – chyba nie muszę dodawać, że również nic nie pamiętał? Ale, wiesz, biedak się załamał prawie. – Michał zrobił smutną minę. – Stwierdził, że uznasz go za pedofila i nie będziesz go chciała znać.

Musiałam się uśmiechnąć, po części przez to, że Kubiak doskonale to przedstawił, więc mogłam sobie wyobrazić, jak wyglądał Matteo, kiedy to mówił. I było to komiczne.

- Przekaż, że mu wybaczam – powiedziałam i wyjęłam z szafki drugą butelkę wody.

- Ciekawe, czy Kuba...

- Co ja? – Wspomniany wkroczył do kuchni z nietęgą miną. Spojrzał na mnie niechętnie, aż się trochę źle poczułam, a Kubiak wyszedł z kuchni, oznajmiając, że musi iść do ubikacji. Jasne.

- O co mu chodziło? – spytałam ze zdziwieniem. Kuba wzruszył ramionami. – No co ty taki ponury jesteś? Kac cię męczy? – Spojrzał na mnie spod byka.

- Jestem abstynentem. – Tutaj po jego słowach parsknęłam śmiechem.

- No co ty nie powiesz, panie Piwko – rzuciłam.

- Nie mów do mnie „Piwko”.

- Nie mów do mnie „Apollo”.

Westchnął, mierząc mnie chłodnym spojrzeniem. Usiadłam obok niego i szturchnęłam go w ramię, pytając, o co mu chodzi.

- O nic – powiedział, wstał i ruszył w stronę drzwi. W połowie drogi odwrócił się jeszcze w moją stronę. – Weź nie pij tyle. Zniszczysz się.

I wyszedł.

KONIEC
 Taka tam pechowa trzynasteczka była... Mamy nadzieję, że Wam się podobało nasze opowiadanie :)

blue: Kochany Anonimie! Ja doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że trzynastka powinna się pojawić wczoraj, i jest mi przykro, że tak się zawiodłaś, wchodząc tu, ale wczoraj było święto Zmartwychwstania. My nie jesteśmy bezdusznymi no-life'ami, które tylko przy komputerze siedzą. W taki dzień jak ta niedziela ja uznałam, że wchodzenie na komputer to jest profanacja. Święta spędza się z rodziną, a komputer jej członkiem nie jest. Przynajmniej u mnie.
A tak poza tym, Słońca, dziś są urodziny Poli! ^^ Szkoda tylko, że Jastrzębie nie sprawiło jej prezentu i nie weszło do finału, żeby grać w nim z moją ukochaną, najcudowniejszą Resovią... No, to ja teraz zapraszam na uwiezione-slowa :)
Iśka: Zgadzam się z powyższym w 100%. Tak ogólnie to był brzydki tydzień. (oprócz świąt):( Ale nadal wierzę w moje Galaretki <3 Droga Kaś! Obiecałam wyjaśnić dlaczego Bełchatów  :D Może już wywnioskowałaś, ale jak nie to już mówię. Bo mecz Delecty był tam<3 Musiałam ich jakoś wcisnąć :D Dziś informuje ja także pewnie kiepsko pójdzie, ale się postaram. Ja ogarnęłam, że zapomniałam o urodzinach Kostki jakiś czas temu -.- Ale dziś świętujemy Apoloniowe. Zaliczymy z Blue nasz wyimaginowany toast. :D  No i jeszcze zapraszam na nadpobudliwie :)