Rozdział 9

Kostka

Kiedy skończyliśmy grać, byłam padnięta. Zrobiło się późno. Stałam w korytarzu, próbując zadzwonić po taksówkę, ale mój telefon po prostu się zaciął. Nie żebym kupiła go trzy miesiące temu z umową na cztery lata...

- Jakiś problem? - zapytał Czech, który właśnie przechodził obok.

-Telefon odmawia posłuszeństwa.

-Podwieźć?

-W sumie czemu nie. - powiedziałam. Lukas po raz kolejny wyszczerzył się w moim kierunku.

Udałam się wraz z nim do jego samochodu.

Piętnaście minut później byliśmy już w hotelu Blue Diamond. Mężczyzna uparł się, że odprowadzi mnie do środka. Przez całą droga rozmawialiśmy o różnych głupotach, co było odskocznią od szarej rzeczywistości.. Dawno nie czułam się tak swobodnie. Praktycznie na każdym kroku rzucałyśmy sobie z Polą coś wrednego a z Kubiakiem często się kłóciłam. Był jeszcze Kacper, ale on nie traktował życia poważnie.

Przystanęliśmy w holu rozprawiając o ostatnim wyścigu Formuły1, kiedy podszedł do nas Simon. Koniec fajnej rozmowy. Dzięki Szwabie.

-Masz specyficzny kolor włosów. - wypalił Czech, a moje policzki pokryły się rumieńcem.

-Próbowałem. - stwierdził Simon z dziwną miną; jakby był na mnie zły. Ktoś mi powie o co mu chodzi? Co ja mu zrobiłam? - Nie działa. - dorzucił.

-Co mu? - zapytał rzeszowski zawodnik zbity z tropu.

-Soczek od Kubiaka mu zaszkodził. - stwierdziłam, znów posyłając Niemcowi wrogie spojrzenie. Już myślałam, że źle rozpoczęty dzień, dobrze się skończy.

-Wy jesteście razem? - dociekał mój towarzysz. Tym razem to Czech mrużył oczy.

-Nie! - zaprzeczyłam szybko. Ja i ten Szwab? Dziś nie Prima Aprilis. Na pewno nie!

Cholera.

-Wydaje mi się, że Simon jest ewidentnie o ciebie zazdrosny. - Rozgrywający reprezentacji Czech kontynuował swoje rozważania, a ja próbowałam się nie denerwować.

-Dostał wczoraj z zagrywki od Kubiaka i tak mu zostało...

-Będę leciał. - stwierdził Tichacek. - Na razie.

-Do zobaczenia. - mruknęłam smutno. Byłam wściekła na Szwaba, który wszystko zepsuł. Lukas był świetnym partnerem do rozmowy, a ja właśnie tego potrzebowałam. Fajnie było się pogadać z kimś normalnym. 

-Widziałeś Polę? - zapytałam, starając się ukryć złość, ale nie bardzo mi wychodziło. Byłam kiepska w tych sprawach, ot co.

-Ostatnio popołudniu. - odparł, siadając na pobliskiej sofie.

-Cholera. - mruknęłam, wyciągając swojego Samsunga. Chciałam wybrać numer siostry, ale telefon znów odmawiał posłuszeństwa.

-Pożyczysz komórkę na chwilę? - zwróciłam się do Simona- Moja odmawia posłuszeństwa.

-Jasne. - odparł z uśmiechem rozgrywający, szukając w kieszeni dresów swojej własności. Wykorzystał sytuację; o wiele za długo trzymał swoją dłoń na mojej. Wystukałam numer Poli, ale włączyła się poczta głosowa.

-Fuck. - mruknęłam, oddając mu telefon i siadając obok niego. Zbliżała się dwudziesta, a Pole ostatni raz widziano koło czternastej.

Ukryłam twarz w dłoniach, a nieposłuszne włosy opadły mi na twarz. Niemiec założył kosmyk niesfornych włosów za ucho, uśmiechając się przy tym nieznacznie. Zmrużyłam oczy, ale nie powiedziałam nic. Milczeliśmy przez dłuższą chwilę.

-Musiało się coś stać! Nigdy tak nie znikała! Rodzice mnie zabiją, ja się zabiję! Niech tylko mi wróci! - wykrzyczałam. Nerwowo podniosłam się z zajmowanego miejsca i zaczęłam chodzić w te i we wte. Simon spokojnie wodził za mną wzorkiem, a ja denerwowałam się dalej.

-Spokojnie. - pocieszał mnie rozgrywający.

-Ale jeśli coś jej się stało?! - przystanęłam, świdrując go wzorkiem. - To wszystko moja wina! Nie powinnam była jej zabierać! Ma szesnaście lat, powinna się uczyć, a nie latać ze mną po Polsce! - kontynuowałam. Gdy byłam zdenerwowana, miałam w zwyczaju nadmiernie gestykulować.

Simon wstał z sofy i z dużą siłą chwycił moje nadgarstki. Zaczęłam się z szamotać, ale powodowało to silny ból. W końcu przestałam, a wtedy on oparł swoje czoło na moim. Nasze usta znalazły się niebezpiecznie blisko. Cały on był za blisko.

-Wszystko jest dobrze. Pola stoi za tobą. - szepnął, patrząc w moje zielone oczy. Na całej twarzy czułam jego ciepły oddech: moim ciałem wstrząsnął delikatny dreszcz. Przez to wszystko nie zrozumiałam sensu jego słów.

-Przeszkadzam? - dopiero głos siostry doprowadził mnie do porządku. Natychmiast wyswobodziłam się z jego objęć, odwracając się do Poli. Słyszałam tylko jak westchnął zawiedziony.

-Gdzie byłaś?! - ryknęłam na nastolatkę. Widziałam jak patrzy błagalnie na Simona; chciała, żeby załagodził sytuacje, ale jakoś nie interweniował. I chwała mu za to.

-U Igły. - odparła spokojnie. No to zaraz dam jej szlaban, który zniosę pewnie za dwa dni, bo jakoś nigdy nie byłam wytrwała w swych postanowieniach.

-Nic ci nie zrobił?!

Pola

Stojąc ze skrzyżowanymi na piersiach rękami, wywróciłam oczami, bo Kostka wygadywała totalne głupoty. Ale tak było często, kiedy panikowała.

- Dobry Boże, Kostka, wpadasz w paranoję. Pewnie, zgwałcił mnie – prychnęłam, zerkając kątem oka na Simona.

- Co?! Naprawdę?! – Zaśmiałam się na widok jej przerażonej miny.

- No chyba ocipiałaś! – powiedziałam. - Przecież to Igła! On muchy by nie skrzywdził.

Kostka najwyraźniej miała dość mojego ignoranckiego tonu, bo zmrużyła groźnie oczy, oznajmiła mi, że mam szlaban, i ruszyła w stronę swojego pokoju. Westchnęłam głośno, zwracając się do Simona:

- Czego się nawąchała?

- Martwiła się o ciebie – odparł, klepiąc mnie po ramieniu. Uniosłam brwi, kiedy popchnął mnie w ślad za Konstancją.

- A ty tu czekałeś z nią, bo...?

- Bo Kubiak i Zibi wspominają sobie stare czasy – odparł, ale zrobił to tak mało przekonująco, że nawet głuchy by mu nie uwierzył.

- Taaaa, tak to sobie tłumacz – rzuciłam i parsknęłam śmiechem, za co zgromił mnie wzrokiem. Hej. Oni w zasadzie mają bardzo podobne charaktery.

- Masz bardzo dobry humor jak na osobę, która przed chwilą dostała szlaban – stwierdził, na co wzruszyłam ramionami i wyjawiłam mu stary sekret Kostki dotyczący szlabanów wszelkiego rodzaju – nigdy nie potrafiła dotrzymać słowa w tej kwestii. Ale nie narzekałam.

- No, Młoda, ty nie bądź taka pewna! – oburzyła się moja siostrzyczka, która wyrosła nagle przed nami jak grzyb po deszczu. - Póki co, do pokoju marsz! Nie wychodzisz z niego bez mojej zgody do końca pobytu tutaj!

Jako że nie miałam siły ani ochoty się z nią sprzeczać, spuściłam głowę (żeby nie było) i zniknęłam za drzwiami. Ale że Kostusia nie wracała przez długi czas, a Kubiak, który miał ochotę na nocny spacerek, dał mi znać, że ona gra z chłopakami w karty i mam drogę wolną, to nawet się nie wahałam. Założyłam swoją ciepłą kurteczkę i wyszłam z pokoju, skradając się korytarzem w stronę wyjścia. Nagle drzwi od pokoju, w którym było dziwnie gwarno (i wywnioskowałam, że tam odbywa się impreza), otworzyły się i stanęła w nich Kostka, a ja – stojąca jak słup na pseudo-skrzyżowaniu korytarzy – zostałam odciągnięta za róg przez jakiegoś osobnika, zanim siostra zdążyła mnie zauważyć w tym półmroku.

- Ała – mruknęłam, wychylając się lekko. Kostka zniknęła w łazience i zanosiło się na to, że zaraz wróci do chłopaków, więc odetchnęłam z ulgą, dopiero wtedy podnosząc głowę na wybawiciela, który trzymał mnie za ramiona i przypierał do ściany, pachniał bardzo ładnymi perfumami i był dziwnie podobny do Popiwczaka. Bo, cholera, w zasadzie to był on.

- Nie ma za co – powiedział, uśmiechając się, a ja zmarszczyłam brwi.

- Co ty jesteś wszechwiedzący? – spytałam, na co odparł, że być może i tak jest. – No to możesz mnie już puścić.

- Ale mi tak dobrze. - Zgromiłam go wzrokiem, w czym zauważyłam podobieństwo do Kostki. I Simona. O matko i córko. – Gdzie się wybierasz?

- Na spacer z Kubiakiem – szepnęłam, wychylając się za róg ściany. Kostka opuściła ubikację, a Kuba przyparł mnie mocniej do ściany, żebym się nie ruszała, a gdy drzwi do pokoju siatkarzy się zamknęły, odsunął się, mierzwiąc sobie ręką blond włosy. Na twarzy z pewnością widniał mi rumieniec, bo policzki mnie paliły, a z braku lepszego pomysłu wbiłam wzrok w trampki.

- Ale Kubiak jest tam. I nie zamierza chyba wychodzić.

Zadzwoniłam do Michała, potem napisałam jeszcze sms-a, ale pozostało bez odpowiedzi. Zirytowana zmarszczyłam czoło.

- A dalej masz ochotę na spacer?

- No.

- To chodź.

Kostka

Ten dzień nie układał się najlepiej: rano zaspałam, potem rozsypałam notatki po całej szatni i zbierałam je chyba z pół godziny. Po treningu miałam nadzieję, że wrócę do hotelu i doczekam spokojnie jutra. Niestety nie było mi to dane.

-Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia. - zaczął Michał, który rozsiadł się obok mnie. Michał i te jego wspaniałe pomysły.

Pola nadal była na mnie zła, więc nie miał mnie kto uratować.

-Co tam znów wymyśliłeś? - udałam zaciekawioną, zamykając teczkę z dokumentami.

-Gadałem z chłopakami. - zaczął – Namówiłem Kubę i Simona na partyjkę podróby plażówki. - oznajmił z błyskiem w oku. Kostka i spółka przedstawia:Wspaniałe plany Michała Kubiaka odcinek 1234539.

-No chyba nie. - burknęłam, spoglądając na niego spode byka.

-Noooo weeeeeź. - przekonywał Michał z miną kota ze Shreka.

-Ja mogę za nią! - rozochociła się Pola. Michał pokręcił przecząco głową, stwierdzając, że chce mnie. Co to za różnica czy ja czy ona? Byłyśmy przecież z jednej krwi...

-W takim razie idę w cholerę! - oświadczyła szesnastolatka. Podniosła się z ławki i opuściła halę.

-Kosteczko proszę cię.

-Dobra. - burknęłam i również podniosłam się z zajmowanego miejsca. Rzuciłam teczkę pod ławkę i powędrowałam z przyjmującym na płytę boiska. Miałam na sobie jastrzębski T-shirt oraz leginsy, więc nie musiałam się przebierać.

Na płycie boiska, po drugiej stronie siatki siedzieli nasi przeciwnicy i zawzięcie o czymś dyskutowali.

-To nie jest dobry pomysł. - stwierdził młody libero, kiedy zaczęłam się rozciągać.

-Amatorka. - szepnął jakby sam do siebie niemiecki rozgrywający. Chyba nie zdawał sobie sprawy, że go słyszę. Podeszłam do siatki, spoglądając mu głęboko w oczy. Mogłabym zabić. Nikt, zwłaszcza on, nie będzie nazywał mnie amatorką. Simon praktycznie nic o mnie nie wiedział. Nie miał prawa mnie oceniać.

-Nie jestem amatorką. - wysyczałam i odeszłam.

Irytowało mnie, że Simon znów śledzi każdy mój ruch. Robił tak nieprzerwanie od prawie dwóch tygodni.

Rozciągałam się w samotności, ponieważ chłopaki ucinali sobie pogawędkę.

Po piętnastu minutach byłam gotowa do gry. Sędziować miał Łasko, więc byłam pewna, że ataków w aut nie będzie: Reprezentant Włoch zawsze nabierał się na moje aktorstwo.

-Mogę grać w parze z Kostką? - zapytał Simon z szerokim uśmiechem.

-Już nie jestem amatorką? - zdziwiłam się, łapiąc swojego przyjaciela za rękę. Byłam pewna, że Michał opowiedział mu co nieco o mnie i Niemiec zdecydował się to odszczekać.

-Przepraszam. - jego słowa utwierdziły mnie w moich przypuszczeniach.

-Nikt się nie zamienia. - stwierdził Kuba. - Grajmy już.

Kiwnęliśmy głową, więc zajęłam miejsce przeznaczone na wykonanie zagrywki. Chłopcy kompletnie sobie nie radzili, piłka wpadała im jakieś pół metra w boisko, a oni za każdym razem kłócili się kogo to wina. Śmiesznie to wyglądało.

Ostatecznie pomoc sędziego nie była nam potrzebna i wygraliśmy potyczkę 21:7 i 21:16.

No bo w końcu to my graliśmy kiedyś w parze(piękne czasy gimnazjum i liceum) i coś tam z tego w pamięci zostało. Innego wyniku niż nasze zwycięstwo nie przyjmowałam do wiadomości.

Ta pycha mnie kiedyś zgubi.

Pola

Jakby nie patrzeć, spacer z Kubą nie był aż taki zły (matko, ja bredzę) – zły za to był Kubiak po przegranym starciu z Resovią. Tak naprawdę to przez większą część setów Jastrzębski Węgiel narzucał swoją grę – zawiodły końcówki.

Siedziałam obok Kostki, a niedaleko nas siatkarzom przyglądał się Andrea Anastasi. Mimowolnie zaczęłam się zastanawiać, jak w jego oczach wypadł zawodnik z numerem trzecim na koszulce, który zaliczał tu swój debiut. Chyba najlepsze miejsce, jakie można sobie wymarzyć – wspaniali kibice, cudowny doping, trybuny wypełnione do ostatniego krzesełka... Z chęcią bym tu zamieszkała. Przemknęło mi przez głowę, że wtedy Igła by mnie chyba na stałe zatrudnił jako niańkę.

O Wilku mowa – Krzysiek zaraz po meczu wypatrzył mnie w tłumie i pomógł wejść na płytę boiska, gdzie hasali już sobie Sebastian i Dominika, ale istniał pewien osobnik, który nie zezwolił mi na spotkanie z nimi – ów człowiek był wysoki, silny, miał miśkowatą twarz i śliczny uśmiech.

- Kubiak, cholero – warknęłam, kiedy przewiesił mnie sobie przez ramię i zaczął iść w stronę kółka utworzonego przez zawodników z Jastrzębia.

- Pola, cholero.

- Co?

- Nie będziesz nas zdradzać – powiedział, stawiając mnie na parkiecie. Już widziałam komentarze pod galeriami zdjęć z meczu, niezbyt przychylnie odnoszące się do mojej osoby. Usiadłam obok Łasko i Kostki, którzy zawzięcie o czymś dyskutowali. Nie miałam ochoty włączać się do ich dyskusji, a z udręki wybawił mnie Igła Junior.

- Polka, choooodź – objął mnie za szyję i ucałował w policzek, na co w naszym kółku wzajemnej adoracji rozległo się głośne „uuuu”. Co za matoły.

Wstałam, zasalutowałam Kubiakowi i poszłam sobie w cholerę z młodym Ignaczakiem. A co! Charakter po ojcu musi mieć, no nie?

Iśka: Caroline, Szymek tak ma. Rozśmiesza samym byciem <3 Tak naprawdę, to wszystko wina Kubiaka! Blue  może wam to potwierdzić :D 

Blue: TAK! Tak, tak, tak! Wszystko wina Kubiaka! ♥