Rozdział 4

Kostka

Otworzenie oczu przyszło mi z wielkim trudem, gdyż moje powieki były ciężkie jak kamienie. Ostre światło panujące w pokoju, zmusiło mnie do ponownego ich zamknięcia. Powtórzyłam cały cykl jeszcze raz, tym razem mniej gwałtownie. Moim oczom ukazał się sufit, który na pewno nie należał do tego w moim pokoju. Gdzie ja jestem?!

Gwałtownie podniosłam się do pozycji siedzącej, rozglądając się dookoła. Ubrana byłam we wczorajsza sukienkę, obok łóżka stały szpilki, a sama przykryta byłam kocem z bawiącymi się kłębkiem wełny kociakami. Nadal rozglądałam się, aby wywnioskować gdzie jestem.

Z powodu ogromnej migreny, myślenie mi nie służyło.

Dostrzegłam wiszącą na oparciu krzesła skórzaną kurtkę. Nie wyglądało to dobrze, ale chociaż byłam ubrana. Więcej nie piję publicznie i bez wyraźnego powodu!

Przestraszyłam się, kiedy dostrzegłam opartego o futrynę Simona.

Co on tu robi?!

Musiałam być obserwowana przez rozgrywającego od kilku chwil. Kiedy spostrzegł, że na niego patrzę, uśmiechnął się szeroko.

-Dzień dobry. - przywitał mnie.

-Nie taki dobry. - odburknęłam podenerwowana.

-Dlaczego?

-Bo widzę twoją gębę.

-Trochę grzeczniej co? - rzekł. Zapewne na moich policzkach pojawiły się rumieńce. Cholera. - Gdyby nie ja pewnie leżałabyś teraz Bóg wie gdzie.

-Dziękuję?

-Wisisz mi trzy randki. - powiedziawszy to, wziął krzesło stojące pod ścianą i postawił je naprzeciw mnie. Usiadł na nim, uważnie obserwując moją twarz. Miałam ochotę odwrócić wzrok, ale byłoby to oznaką słabości. Jeszcze tego mi brakowało.

-Niedoczekanie twoje. - burknęłam.

-Nadal czekam na mój czek. - po raz kolejny ukazał rząd białych zębów i ten typowy dla siebie błysk w oku.

-Traktuj to jako zapłatę. - zakomunikowałam, spoglądając w bok.

Położył dłoń na moim policzku. Oprócz szorstkości jego dłoni, poczułam przyjemne ciepło, które wcale mi nie przeszkadzało. Nasze spojrzenia spotkał się na o wiele za długo. Mimo to uwolniłam mój policzek, a on skomentował to ze śmiechem:

-Wczoraj ci się podobało.

-Jesteś dupkiem. - wysyczałam przez zęby. Tak naprawdę nie wiedziałam o czym mówi, gdyż nie pamiętałam niczego z poprzedniego wieczoru. Brawo Kostka.

-Jestem dupkiem, bo spałem w sąsiednim pokoju i nie wykorzystałem cię, jak pewnie zrobiłby to każdy inny facet na moim miejscu? - w jego głosie wyczuwałam tak często obecną u mnie nutę wyższości. Wiedział, że mnie ma.

-Nie. - zakomunikowałam z grobową miną.

-Jesteś słodka z tą twoją blokadą, wiesz?

-Jeszcze słowo, a za siebie nie ręczę. - ostrzegłam.

-Dlaczego nie chcesz się ze mną umówić? - wypytywał rozgrywający.

Czyżby założył się o coś z Matteo? Oni byli zdolni do takich rzeczy. Włoski przyjmujący i niemiecki rozgrywający byli siebie warci. Casanovy jedne.

-Lista powodów jest długa. - oznajmiłam wymijająco.

-Mamy dzień i noc a potem jeszcze następny dzień.

Poprawił pozycję na wygodniejszą, po czym oświadczył, że czeka na wyjaśnienia, bo chce wiedzieć co musi zmienić, żebym dała mu chodź godzinę.

-Lepiej powiedz mi gdzie masz łazienkę. - uparcie zmieniałam temat.

Rozgrywający niespodziewanie zerwał się na równe nogi, podając mi dłoń, niczym prawdziwy dżentelmen, abym mogła z łatwością wstać z łóżka.

Założyłam ręce na piersi, obserwując jak podszedł do szafy i wyciągnął jakiś ręcznik, po czym rzucił nim we mnie, a ja nieudolnie próbowałam go złapać. Nie ma to jak testowanie wielkości kaca, panie Tischer.

-Łazienka jest na końcu korytarza. Odśwież się, ja zrobię ci śniadanie, a potem podwiozę do pracy i odholuje samochód na Poznańską.

Nie miałam siły protestować z powodów znanych tylko sobie. Nie dość, że głowa mi pękała, upokorzyłam się na całego, to jeszcze zapomniałam akurat tych słówek, które miały wyrażać protest. Pierwszy i ostatni raz takie coś.

Pola

Gapiłam się na matematyczkę z otwartymi ustami i nadzieją, że ona tylko żartuje, że się ze mnie nabija i zaraz powie, iż dałam się nabrać, ale nie; minę miała śmiertelnie poważną, jakby co najmniej wygłaszała przemówienie dla ludzkości, z tym że nosem zaglądała w notatki, wręczając mi je uroczyście, z niemal nabożną czcią.

- Coś nie tak? – spytała, przyglądając mi się i poprawiając palcem wskazującym okulary. Gwałtownie (może nawet za bardzo) pokręciłam głową, z drugiej strony mając na końcu języka „oczywiście, że coś jest nie tak!”, którego rzecz jasna nie powiedziałam. Nie było odwrotu. – Nie bój się, Kuba cię przecież nie zje.

On może nie. W przeciwieństwie do mnie.

- Ależ ja się o to nie boję, pani profesor – odparłam, uśmiechając się sztucznie. – To będzie dla mnie czysta przyjemność.

Ironii w moim głosie, od której powstrzymać się nie mogłam, na szczęście nie wyczuła, bo tak się spieszyła, że o mały włos chwilę później skręciłaby kostkę na schodach. Westchnęłam głośno, wrzucając materiały do plecaka i ruszając w stronę klasy. „Dzień, który zaczął się marnie i marnie skończy się...” – zanuciłam w myślach. Wysłałam do siostry już dwie pełne wyrzutów i złości wiadomości, na które mi nie odpisywała, a Hanka przeraziła się na widok mojej miny, kiedy dotarłam pod salę gimnastyczną.

- Koszmary mi się śnią – zbyłam ją i usiadłam na ławce, wyjmując zawiniętą w folię aluminiową kanapkę z serem białym. Była akurat długa przerwa, ale straciłam ochotę na jedzenie. Prawdę mówiąc straciłam ochotę na wszystko, oprócz oczywiście siatkówki, a ona – jak się okazało dwadzieścia minut później – była moją odskocznią, bo zamiast myśleć o Kostce i moim nauczaniu matmy, skupiłam się na piłce. Dodatkowy plus był taki, że to lekcja wychowania fizycznego, a nie trening, więc nie musiałam grać na rozegraniu – mogłam atakować, przyjmować; mogłam robić wszystko.

Hanka patrzyła na mnie ze zdziwieniem, kiedy wbiłam niemal siatkarskiego gwoździa. Wzruszyłam ramionami, biorąc piłkę i kierując się w pole zagrywki, ale nie zdążyłam zaserwować, bo rozległ się dzwonek. Szybko się przebrałam, opuściłam szatnię i chciałam ruszyć w stronę klasy, ale dojrzałam na korytarzu zakapturzoną postać, rozglądającą się uważnie dookoła i udającą, że pisze do kogoś sms-a.

- Co ty tu robisz? – spytałam, podchodząc do Kubiaka, który na mój widok się uśmiechnął szeroko. Nie odwzajemniłam gestu, tylko skrzyżowałam ręce na piersiach, patrząc na niego wyczekująco.

- Nie jesteś uhahana na mój widok. Coś się stało? – Uniosłam brwi, zastanawiając się, czy zawsze muszę odczuwać euforię na jego widok, a gdy go o to spytałam, odpowiedział, że tak, owszem. Aha.

- Niedoczekanie twoje - mruknęłam. – Mam brzydki dzień, chyba rozumiesz, co nie?

Kubiak pokiwał głową, patrząc na mnie tak, jakby faktycznie rozumiał, choć ja nie postawiłabym na to nawet złamanego grosza.

- Monia ostatnio ciągle je miewa – odparł, zasłaniając się kapturem przed nadchodzącą grupką nastolatek, po czym zerknął na zegarek, który wskazywał dziesiątą. – Masz ochotę na wagary? - Czyli filmu z serii „Dobre wychowanie według Michała Kubiaka” część kolejna.

A że miałam ochotę na wagary niemal tak wielką, jak na truskawki, które kochałam całym sercem, to nie zastanawiałam się długo.

Kostka

Byłam skacowana i mocno spóźniona. Simon nucił pod nosem coś znanego tylko sobie, szczerząc się przy tym niemiłosiernie.

Spoglądał na mnie co chwila. Starałam się ignorować jego osobę, ale grzebanie w telefonie na długo nie wystarczało.

Sprawdzając ostatnie połączenia zauważałam, że coś jest nie tak. Odebrane połączenie od mojej siostry. Tylko, że ja nie rozmawiałam z nią od wczoraj.

- Grzebałeś mi w telefonie. - stwierdziłam, wrzucając wspomniany przedmiot do torebki.

- Wcale nie grzebałem. - bronił się Niemiec. - Odebrałem tylko, gdy twoja siostra dzwoniła już chyba po raz dziesiąty. Martwiła się o ciebie. - wyjaśniał. Prychnęłam cicho spoglądając w lusterko, które sobie otworzyłam. Wyglądałam trochę lepiej niż rano, ale wciąż jeszcze nie tak jak powinnam. Strój z wczoraj również nie poprawiał mojej sytuacji: już słyszałam w myślach komentarze chłopaków.

Zaparkował na parkingu jak dla mnie o wiele za szybko. Głupek mieszkał zdecydowanie za blisko hali.

Kiedy chciałam wysiadać chwycił mnie za rękę, co zmusiło mnie do spojrzenia na niego.

- Podziękowałabyś.

-Już ci dziękowałam. - odburknęłam, wyszarpując swoją dłoń.

-Wiem, że stać cię na trochę więcej. - wyszczerzył się, a w jego oczach pojawił się błysk.

-Wiem, że stać mnie na więcej, ale ty nie jesteś tym, który powinien tu być... - odarłam nieświadomie wypowiadając słowa piosenki happysadu. - Nie jesteś tym, który na to zasłużył. - poprawiłam się i wysiadłam z jego auta.

Pola

Kubiak zafundował mi kremówkę, herbatę z cytryną i siedzenie na zimnym murku Bóg wie gdzie, co mogło skutkować chorobą i wściekłością Kostki, ale że Kubiak zaczął mamrotać coś o tym, że się pokłócił z Monią, byłam skłonna mu całkowicie wybaczyć, bo... no bo to był Kubiak i niezależnie od tego, jak bardzo poronione miał pomysły, mimo wszystko go uwielbiałam. Ale ćśś, bo jak się dowie, to będzie się tym szczycił.

- To co ty jej zrobiłeś, hm? – spytałam, a Michał wzruszył ramionami.

- No się po prostu obraziła. Strajkuje w kuchni, nie sprząta domu, nie odzywa się do mnie, prania też nie robi, wywala mnie z NASZEJ sypialni i każe spać na kanapie. Co jest ze mną nie tak? – spytał, wyłamując palce.

- Zakładając, że jej nie zdradziłeś – tu Kubiak spojrzał na mnie jak na debilkę – nie powiedziałeś, że nie umie gotować, albo że jest, nie wiem, gruba, to pewnie ma okres.

Zamilkłam, wpatrując się w drzewa, które tworzyły niewielki lasek kilkadziesiąt metrów stąd. Kubiak chyba oczekiwał czegoś jeszcze, bo gdy przeniosłam wzrok z powrotem na niego, wpatrywał się we mnie pytająco.

- I co, i już?

- No a co myślałeś? Nie jestem specjalistką od związku, chłopa nie mam, ja się kieruję tylko tym, co przypuszczam. Albo palnąłeś coś głupiego, a ciebie na to stać, albo ma okres, albo... – umyślnie zrobiłam chwilę przerwy, a Kubiak ponaglił mnie szturchnięciem w ramię – albo jest w ciąży! – dokończyłam, wywołując na jego twarzy lekkie przerażenie. – No co? Też realne.

- Ja się nie nadaję na ojca!

- No racja. Twój sposób dobrego wychowywania pozostawia wiele do życzenia.

- Pola, kuźwa mać!

- Żartowałam przecież – powiedziałam. – Wrócisz do domu, porozmawiacie sobie na spokojnie, bez fochów i trzaskania drzwiami, ona ci wyjawi, o co chodzi, ty ją zrozumiesz, przeprosicie się nawzajem i pocałujecie. A tak serio, to jakby była w ciąży, co byś zrobił? – spytałam, unosząc brwi. – Zostawiłbyś ją?

- W życiu!

- No, to problemu nie ma! – klasnęłam w dłonie, o mały włos nie spadając z murku. Było mi bardzo zimno w tyłek, a herbata się skończyła, zachciało mi się wracać. – No, to teraz mnie odwieź i wymyśl jakiś skuteczny szantaż, żeby Kostka napisała mi usprawiedliwienie.

Kubiak uniósł brwi, przekrzywiając głowę i patrząc na mnie niemal z politowaniem.

- Ty do szkoły chcesz wracać?

- No! Matmę mam. – Zrobiłam rozmarzoną minę, a Michał złapał się za głowę.

- Nie ma mowy, nigdzie nie wracasz – powiedział. – Nienormalna jesteś. Jedziesz ze mną na trening, dzisiaj będzie luz, to sobie z nami pograsz. Masz strój? – Pokiwałam głową, a Michał pomógł mi zeskoczyć na ziemię.

Od razu po wejściu na halę rzuciłam Kostce wściekłe spojrzenie mówiące: „my sobie porozmawiamy”, a Popiwczaka starałam się ignorować jak najbardziej, a to się udawało, bo przenieśli mnie na pozycję libero i graliśmy w przeciwnych drużynach...

- Apollo, coś ty taka markotna?

- Bo cię nie lubię.

...a kiedy próbował nawiązać konwersację, zbywałam go tak umiejętnie, że sobie w końcu dał spokój.

blue: No wiem, że nadal mało Kuby. Ja nad tym też ubolewam :< Ale musi się rozkręcić, nie?

Iśka: Burdel w mej głowie jak w damskiej torebce -.- A to się rozkręci. Spokojnie. :D