Rozdział 3

Kostka

Po raz kolejny w tym tygodniu obserwowałam trening. Po części taka jest moja praca. Pola odrabiała lekcje na ławeczkach, chichocząc z Popiwczaka, którego ciągle ostrzeliwali zagrywką. Odnosiłam dziwne wrażenie, że dziś jest jeszcze gorzej niż zawsze (albo do tej pory tego nie zauważałam), gdyż czułam na sobie wzrok chyba każdego siatkarza obecnego w sali.

Wyjście Bernardiego do toalety zwiastowało dzicz. Dobrze, że chociaż nie byłam sama jak ostatnio. Michał znów celował we mnie zagrywką, ale nie trafił, gdyż uchyliłam się w pore. Simon usiadł na ławce obok Poli i zaczął przeglądać jej zeszyty. Ku mojej rozpaczy, Matteo poszedł w ślady Kubiaka. Powiem jedno: bolało.

Zdenerwowana na siatkarzy usiadłam pod ścianą, modląc się szybki powrót Lorenzo. Mam nadzieję, że nie dostał rozwolnienia.

Oczywiście nie mogłam pobyć sobie sama, bo miejsce obok zajął Simon. Udałam, że go w ogóle nie zauważyłam, ale nie dał się nabrać. Westchnęłam cicho, spoglądając na Tischera.

- Czemu tak za mną łazisz ? - zapytałam unosząc brew.

- Bo czek nie przyszedł. - odparł z cwaniackim uśmiechem.

- Och, jak mi przykro. – ironię, z jaką to powiedziałam, dało wyczuć się z kilometra. Niestety Niemca to nie zrażało. Głupi Szwab.

Lorenzo, który w końcu wrócił, zarządził koniec treningu.

- Pola idziemy! - krzyknęłam do siostry, która ucinała sobie pogawędkę z Matteo.

- Pa Szwabie. - rzuciłam na odchodne Simonowi, który nie zrozumiał nic a nic z powodu nieznajomości polskiego.

Pola patrzyła na mnie z niedowierzaniem. Szesnastolatka nie rozumiała mojego zachowania wobec Tischera. Rozgrywający uraził moją dumę, a nim zapomnę o tym, minie dużo czasu. Takich rzeczy łatwo nie zapominam.

- Muszę iść po zeszyt z chemii.

- Sklerotyczka. - mruknęłam z uśmiechem, mając w pamięci sytuację sprzed kilku dni. Pola wróciła do środka, a ja postanowiłam zaczekać, aż wróci.

Zaczekanie okazało się złym pomysłem.

- Kogo moje piękne oczy widzą? - z hali wyszedł Krystian. Dlaczego nie zauważyłam go w środku? Jak zwykle ubrany był w skórę. Z odległości kilku metrów czułam od niego alkohol.

Bez zastanowienia zaczęłam się oddalać. Nie miałam ochoty na użeranie się z tym dupkiem. Przyspieszyłam kroku, ale to nic nie dało. Złapał mnie za dłoń i przyciągnął do siebie. Kopnęłabym go w czułe miejsce, ale nie miałam jak, bo facet trzymał mnie na dystans. Trzeba było mu przyznać, że uczył się na błędach.

- Dupek! - krzyknęłam.

Jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej.

Pola, siostrzyczko kochana, nie zostawiaj mnie więcej samej.

- Może w końcu się spotkamy, kochanie? - zapytał, całując mnie w szyję.

Żarty się skończyły.

Odepchnęłam go od siebie, ale to go nie zniechęciło. Jego ręka, tak jak kilka dni temu, powędrowała tam gdzie nie trzeba. Musiałam zacząć krzyczeć, bo sama sobie nie dam rady.

Co raz częściej sama nie dawałam sobie rady. To było bolesne dla kogoś takiego jak ja.

- Pomocy! - krzyknęłam. Facet ciągnął mnie w stronę swojego samochodu. Pola rusz ten tyłek i zobacz, że ci siostrę porywają! Znowu. - Pomocy! - krzyczałam dalej.

Zamknęłam oczy, aby nie oglądać jego ohydnej twarzy. Czekałam z nadzieją, aż ktoś zlituje się nade mną i mi pomoże.

- Powiedziałem, koleś, że jak kobieta mówi „nie” to znaczy „nie”. - usłyszałam spokojny głos Simona. Krystian pchnął mnie na ziemię. Zabolało.

Spojrzałam na przybyłego Niemca. W jego błyszczących oczach malowała się furia.

- Powiedziałem ci, że masz się nie wtrącać. - mruknął Krystian, podwijając rękawy czarnej, skórzanej kurtki.

Krystian, niczym bokser chciał uderzyć Simona. Rozgrywający jednak się nie dał: wykręcił mu rękę i przycisnął do ściany. Podejrzewałam, że brak jako takiej reakcji Krystiana spowodowany był stanem upojenia alkoholowego.

- Teraz cię puszczę, a ty grzecznie sobie pójdziesz i już nigdy nie będziesz mieszał w życie Kostki, rozumiesz? - mówił Simon. Krystian pokiwał głową, a Simon go puścił.

Trafił swój na swego.

Krystian klnąc siarczyście, oddalał się od nas. Obserwowałam jak wsiada do czarnego BMW i odjeżdża z piskiem opon.

Simon podbiegł do mnie, o mało nie potykając się o krawężnik i pomógł mi wstać.

- Wszystko w porządku? - zapytał. W jego głosie słyszałam troskę.

- Chyba tak. - odparłam, otrzepując brud ze spodni.

- Teraz to musisz się ze mną umówić. - wyszczerzył się Tischer.

- Zapomnij. - rzekłam sucho.

- Co mnie ominęło? - zapytała Pola przez którą o mało nie padłam na zawał. Obróciłam się do siostry, która marszczyła brwi, nie bardzo wiedząc o co chodzi.

- Znów uratowałem twoją siostrę, a ona nadal nie chce się umówić. - wyjaśnił Simon.

- Zostawić cię na chwilę, a ty już wywijasz. - rzekła Pola z radosnym uśmiechem.

- To nie jest śmieszne. - burknęłam, po czym udałam się w kierunku auta.

Pola

Tak. Niby niedawno śmiałam się z Kostki i jej potężnej sklerozy, ale to było u nas rodzinne. Zeszyt do chemii odpoczywał gdzieś na hali po tym, jak go molestowałam swoimi łapkami, ucząc się na sprawdzian, przy czym to „gdzieś” nie okazało się krzesełkiem, na którym podejrzewałam, że go zostawiłam, bo tam zamiast mojej zguby znalazłam tylko wyrwaną z niej karteczkę, na której widniało znane mi, kubiakowe pismo głoszące: „Polcia, pobawimy się w ciepło-zimno. Ale bez podpowiedzi!”. Zabiję go. Nie, nie wzrokiem, który w tej chwili chyba tylko do tego by się nadawał. Ja go gołymi rękami uduszę!

Lorenzo, śpiewając pod nosem coś, co znane mi bynajmniej nie było, wszedł na salę, a na mój widok na jego twarzy wymalowało się zaskoczenie.

- Oh, hi Pola! What are you doing here? Training has ended.

- I’m looking for Kubiak. Do you know, where he is?

- Boys have gone to cloakroom.

Pacnęłam się ręką w czoło, bo odpowiedź była oczywista, a Lorek patrzył na mnie z uniesionymi brwiami, więc tylko machnęłam ręką i ruszyłam w kierunku szatni. Stanęłam pod drzwiami i zaczęłam się zastanawiać, cóż ze sobą począć, bo nie uśmiechało mi się pakować tam bez uprzedzenia ze względu na moje zdrowie psychiczne, któro i tak było lekko zachwiane przez osobnika winnego temu zajściu. Kubiak mnie gorszył, ja gorszyłam Kubiaka i tak oto gorszyliśmy się nawzajem, podczas gdy Kostka się na niego wydzierała, że przez niego staję się jeszcze bardziej zboczona, a ona przecież myślała, że to niemożliwe. Wniosek: Kubiak potrafi wszystko.

Z braku lepszego pomysłu uderzyłam dwukrotnie pięścią w białe drzwi i krzyknęłam do Michała, że jeśli w tej chwili mi nie odda zeszytu, to Monia się będzie na czarno ubierać, a potem uderzyłam jeszcze raz, słysząc dźwięczny śmiech Michała i mrużąc oczy ze złości. Zacisnęłam powieki, stając prosto i oddychając głęboko, a następnie zamachnęłam się po raz kolejny, ale nie trafiłam w drzwi. Oj nie.

- Mój Boże!

- No ja wiem, że przystojny jestem, ale już mówiłem - wystarczy „Kuba” – powiedział Popiwczak, siedząc na podłodze i trzymając się za nos. – Ała. - Okej, może i nie byłam z nim w jakichś przyjaznych stosunkach, ale mój cios do lekkich nie należał (bo przecież był wymierzony w drzwi), więc było mi go trochę szkoda.

Kucnęłam obok niego i odciągnęłam jego rękę od lekko czerwonego nosa, z którego na szczęście nie lała się krew.

- Przecież przeżyję – mruknął, wstając z płytek i mimo wszystko się uśmiechając. Przyjrzałam mu się uważnie.

- Przepraszam – powiedziałam i odwróciłam się z zamiarem wyjścia z szatni, ale usłyszałam głos Kubiaka.

- Pola, a nie szukałaś czegoś czasem? – Gwałtownie obróciłam głowę i to chyba był mój błąd, bo oberwałam w czoło zeszytem, który mój kochany, matołowaty „wujek” rzucił w moją stronę, i który zaraz po uderzeniu we mnie wpadł prosto w moje ręce. Zacisnęłam zęby, biorąc głęboki wdech.

- Dziękuję – syknęłam, rozmasowując czoło. Ktoś w tle (podejrzewam, że Łasko) parsknął śmiechem, a ja wściekła ruszyłam w stronę wyjścia. Gdy dołączyłam do siostry, akurat ucinała sobie pogawędkę z Simonem po jego kolejnej interwencji w starciu mojej siostry z Krystianem, któremu przydałoby się zrobić to samo, co Popiwczakowi, tylko z dziesięć razy mocniej.

Kostka

Dałabyś mu jakąś szansę. Nie wygląda na złego. Jesteś beznadziejna. - bez przerwy brzmiało w mojej głowie. Pola była kochana, ale zawsze mówiła co myślała. Może miała rację, ale w życiu nie przyznałabym jej tego.

Wieczorem, ubrawszy czarną sukienkę do połowy uda oraz pięciocentymetrowe szpilki i napisawszy Poli kartkę informującą, że wrócę późno, wyszłam z zamiarem pójścia do jakiegoś klubu i topienia smutków.

Nie wiem, co mi strzeliło do głupiego łba. Jakiś czas temu w życiu nie pomyślałabym o wyjściu do klubu tylko po to, aby się upić. Jak widać ludzie się zmieniają.

Koniec końców wylądowałam w klubie „Nerw” na drugim końcu miasta.

Usiadłam przy barze i zamówiłam u kelnera sex on the beach. Piłam to zawsze, gdy bywałam w takich miejscach.

Czas mijał, kelner z uśmiechem na ustach podawał kolejne drinki. Powoli zaczynałam wysiadać. Zapomniałam, że mam bardzo słabą głowę. Po prostu świetnie.

Nie zauważyłam nawet, kiedy dosiadł się do mnie jakiś facet. Przyjrzałam mu się dokładnie, po czym stwierdziłam, że było to Zbawienie. Zaczęłam mamrotać do niego po polsku. Spojrzał na mnie marszcząc czoło. Zabrał mi szklankę, której nie zdążyłam opróżnić.

- Tej pani na dziś wystarczy. - powiedział kelnerowi, który jakoś nie protestował, gdyż dostał duży napiwek. - Idziemy stąd. - zarządził, pomagając mi wstać. Założył sobie moją rękę na szyję i objął mnie w pasie. Na nic zdawały się moje protesty. Nie wiem jak długo szliśmy. Straciłam rachubę czasu. Dotarliśmy do jakiegoś bloku. Pokonanie schodów okazało się dla mnie dużym wyczynem. Zirytowany Simon wziął mnie na ręce, a ja o dziwo nie protestowałam.

- Znów mnie zbawiasz. - wymruczałam ledwo słyszalnie.

Zaplotłam ręce na jego szyi i położyłam głowę na jego torsie. Pachniał niesamowicie intensywnie: jakby owocami połączonymi z woda morską. Chyba, że zmysły płatały mi figle, co było całkiem możliwe.

Położył mnie na łóżku, które okazało się całkiem wygodne.

- Odwiózłbym cię do domu, ale sam wypiłem nim cię zauważyłem. - wyjaśnił, choć go nie rozumiałam. - Mimo takiego stanu wyglądasz ślicznie. - mówił właściwie do siebie, bo nic z tego nie rozumiałam. Przykrył mnie czymś, a ja zasnęłam.

Pola

Niepewnie uchyliłam powieki. Zazwyczaj o godzinie siódmej budziła mnie Kostka, która krzątała się w kuchni, robiąc mi śniadanie, ale dzisiaj panowała cisza, której prawdę mówiąc nawet się trochę przestraszyłam. Nie byłam przyzwyczajona do takich poranków, a że Kostki nie było ani w kuchni, ani w łazience, ani nawet pod kołdrą w jej pokoju, a na stole w dalszym ciągu leżała karteczka, którą mi zostawiła kilkanaście godzin temu, zaczęłam się o nią martwić.

Sięgnęłam po telefon i wybrałam jej numer, a gdy po kilku sygnałach odebrała, odetchnęłam z ulgą.

- Kostka! Gdzie ty jesteś?

- Uhm, hi Pola.

...tylko że to nie była Kostka. Zaczerpnęłam głośno powietrza i zmarszczyłam czoło.

- Kim jesteś? – zapytałam podejrzliwie.

- To ja, Simon. – Z wrażenia musiałam aż usiąść na krześle, żeby się nie przewrócić. Czyżby naprawdę poszło im aż tak szybko? – Kostka jest u mnie, zgarnąłem ją wczoraj z baru, gdzie się zapijała.

Najpierw odetchnęłam z ulgą po raz kolejny, ale chwilę później zaczęłam się zastanawiać, czemuż to Kostka posunęła się do czegoś takiego. No bo przecież nie przez Simona, prawda?

Tischer obiecał odholować ją do mieszkania, nakazał mi się nie martwić i dodał, żebym była grzeczna w szkole, a ja wywróciłam oczami i się z nim pożegnałam. Miooodzio.

Do szkoły weszłam w niezbyt dobrym humorze. Zostawiłam w szatni cienką kurteczkę i podążyłam w stronę sali geograficznej, wlokąc stopy za sobą. W dalszym ciągu martwił mnie wybryk mojej siostry, ale nie dane mi się było nad tym zastanawiać, bo w połowie drogi do klasy dorwała mnie nauczycielka od matematyki.

- Pola! Jak dobrze, że cię znalazłam. – Spojrzałam na nią półprzytomnym wzrokiem. Blond włosy miała jak zwykle idealnie ułożone, w dłoniach trzymała teczkę z jakimiś papierami, a na jej twarzy malował się uśmiech. – Jeden z moich uczniów potrzebuje pomocy z matematyką. Nie jednorazowo, raczej na dłuższy okres. Pomyślałam, że skoro tobie ona nie sprawia trudności, to mogłabyś pomóc również jemu. Oczywiście zostaniesz za to wynagrodzona.

Zmarszczyłam nos, trawiąc przez chwilę jej słowa, a potem niemrawo pokiwałam głową, oznajmiając, że się zgadzam. Bo wyjścia raczej nie miałam.

blue: Hej, zakochałam się! W tym ♥