Rozdział 1

Kostka

- Pola! - krzyknęłam na dziewczynę. Nie ma co, siostrzyczka robiła mi świetną reklamę. Spojrzałam na nią wzrokiem mordercy, ale ona najzwyczajniej w świecie mnie ignorowała.

- Jedziesz czy nie? - zapytałam.

- Bardzo chętnie, ale najpierw miałaś notatki wziąć. - uświadomiła mi Pola. Westchnęłam z zrezygnowaniem, spoglądając to na Simona, to na młodą Tomaszewską, którzy to w najlepsze rozmawiali o mnie. Obgadywali mnie, ot co. Ja się jeszcze z nią policzę. Będzie głodować cały tydzień za karę, o!

Wyminąwszy gruchająca parkę, weszłam do środka. Po drodze spotkałam panią sprzątaczkę, którą przywitałam grzecznym „dzień dobry” oraz pana Wiewiórę, który wychodził z toalet. Kilka kroków dalej znalazłam się naprzeciw gabinetu, który dzieliłam z Bogdanem Szczebakiem. Wpadłam do pomieszczenia jak do siebie. W sumie po części był to mój gabinet, więc miałam pełne prawo wchodzić bez pukania.

- Kostka sklerotyk. - skomentował Bogdan, gdy tylko mnie zobaczył. Spojrzałam wilkiem na szefa, który śmiał się wpatrzony w monitor laptopa. Statystyk był niewysokim mężczyzną o brązowych oczach, bujnych włosach i miłym uśmiechu. Bogdan bywał równie zakręcony jak ja, czasem mieliśmy problem z dogadaniem pewnych kwestii, ale to tylko szczegóły. Świetny z niego facet, ale niestety zajęty.

- Czasem się zdarza. - mruknęłam, podnosząc niebieską teczkę z biurka.

- Do jutra po raz kolejny. - uśmiechnęłam się nieznacznie do statystyka, po czym ruszyłam do drzwi. Szybkim krokiem zmierzałam ku wyjściu. Musiałam odciągnąć Polę od Niemca, bo jak tak dalej będzie wychwalać moje „zalety” to więcej się w pracy nie pokażę.

Dogoniłam Popiwczaka, który wydawał się być zmęczony życiem.

- Cześć młody! - krzyknęłam mu do ucha. Libero podskoczył przestraszony, a ja pokazałam mu szereg swych białych zębów.

- Cześć Kostka. - powiedział z lekkim uśmiechem. - Gdzie zgubiłaś Apollo? - rozejrzał się dookoła, jakby myślał, że moja siostra zaraz wyskoczy mi zza pleców i zrobi mu kolejny żart.

- Widzę, że miłość kwitnie. - zaśmiałam się, widząc kwaśną minę Kuby.

- Nawet tak nie żartuj. - nastolatek zebrał się na surowy ton, ale w połączeniu z jego niewinną twarzyczką dało to marny efekt.

- Pola randkuje z tym naszym rozgrywającym. - udzieliłam odpowiedzi na wcześniej zadane pytanie. Jakub uniósł pytająco brew.

- Współczuję mu.

- Popieram cię, młody.

- Ja jej ratować nie będę. - ostrzegł mój rozmówca.

- To trzeba będzie ją ratować? - spojrzałam na niego wyczekująco. Młody wzruszył ramionami, mówiąc:

- Tischer bywa nieobliczalny.

- Podejrzewam, że wolałaby być gwałcona niż żebyś ty miał ją ratować. - stwierdziłam na podstawie chłodnych relacji, jakie między nimi panowały. Kochać się od razu nie muszą, Bóg ich strzyk, ale tolerować by się mogli.

- Palcem bym nie kiwnął. - parsknął Jakub. Wyszliśmy przed halę. Dopiero teraz zauważyłam, że na dworze panuje taki chłód. Pola nadal żywo konwersowała z rozgrywającym.

- Do jutra. - mruknął Kuba i zostawił mnie na pastwę Poli i Simona. Dzięki wielkie chłopie!

Zrezygnowana podeszłam do szatynki i gościa, który uratował mnie kilka minut temu.

- Jedziemy? - zwróciłam się do siostry.

- Tak! - krzyknęła radośnie. - A Szymek jedzie z nami, bo zaprosiłam go na kawę i ciastka.

Myślę, że w tej sytuacji nawet Zorro nie obroniłby Poli przed moim gniewem. Zmusiłam się do przyjaznego uśmiechu, który zapewne wyglądał jak grymas bólu w największych cierpieniach.

- Pola, pozwól na słówko.

Razem z Polą odeszłyśmy na stronę, zostawiając zdezorientowanego siatkarza.

- Coś ty narobiła? - zapytałam spokojnie. Nie chciałam krzyczeć na nią w miejscu publicznym. W ogólne nie chciałam na nią krzyczeć, ale dziewczyna nie dawała mi wyboru. Nakrzyczę na nią porządnie w domu.

- Ja? - zdziwiła się – Ja tylko zrobiłam to, co ty powinnaś zrobić. Właściwie to na co powinnaś się zgodzić. Należy mu się coś za postraszenie tego Krystiana nie?

- Nie. - odparłam naburmuszona.

- Mieszkamy Poznańskiej piętnaście przez trzy. Do zobaczenia za kilka minut! - krzyknęła Pola w kierunku Niemca, po czym pociągnęła mnie w stronę samochodu.

Pola

Kostka chyba powinna zacząć szukać dobrego adwokata, bo gdyby nie musiała trzymać kierownicy, pewnie nie poprzestałaby jedynie na mordowaniu mnie co pół minuty wzrokiem, zaciskając przy tym zęby, wysuwając żuchwę do przodu i zerkając we wszystkie lusterka, żeby sprawdzić, czy czasem „nie wlecze się za nami jakiś głupi Szwab”. Nie ma to jak szacunek do innych narodowości.

- Jeszcze mi za to podziękujesz - oznajmiłam, próbując rozluźnić atmosferę, ale Kostka tylko po raz kolejny zapragnęła zmiażdżyć mogę wzrokiem. Mruknęła coś pod nosem na tyle niewyraźnie, że tego nie usłyszałam. - Was?

- Co „nas”? - spytała, marszcząc czoło.

- „Was” to znaczy „co”, ciołku ty mój - odparłam i uśmiechnęłam się szeroko. - Po niemiecku!

- Kiedyś cię zamorduję. - A nie mówiłam?

- Ja też cię kocham - zironizowałam, patrząc w bok. Uśmiech na mojej twarzy poszerzył się jeszcze bardziej, bo oto ów „głupi Szwab” siedział w samochodzie obok i szczerzył się do mnie niemiłosiernie. Pomachałam mu energicznie, a kiedy Kostka spojrzała w tamtą stronę, o mały włos nie rozwaliła dupy jadącemu przed nami Mercedesowi. - Kooostka - jęknęłam. - No ja wiem, że on ma naprawdę bardzo ładny uśmiech, ale jeszcze przed chwilą go wyzywałaś, a teraz tak na niego reagujesz... To chyba musi o czymś świadczyć, prawda?

Konstancja spłonęła rumieńcem w jednej chwili, parkując pod naszym blokiem. Wysiadła z samochodu i trzasnęła drzwiami tak mocno, że aż musiałam sprawdzić, czy aby na pewno karoseria utrzymała się przy życiu.

- Kiedy jej się ten okres skończy? - zapytał Simon, który pojawił się obok mnie, patrząc na oddalającą się sylwetkę mojej siostry.

- A co? Już byś się seksić chciał? - Uniosłam brwi, wyciągając kluczyki, które Kostka zostawiła w stacyjce, i zamykając samochód. Simon zmarszczył nosek.

- Jesteś zboczona.

- A skąd - prychnęłam, śmiejąc się cicho i ruszając w stronę wejścia do klatki. - Wiesz, że gramy na tej samej pozycji?

- Ta, od razu sześćdziesiąt dziewięć - mruknął prawie niedosłyszalnie.

- I ty śmiesz mówić, że ja jestem zboczona?

- Widzisz, jak dużo nas łączy?

A zaczęło łączyć jeszcze więcej, gdy rozległ się dzwonek mojego telefonu, a Simon zaczął śpiewać "Snow", jakby znał to na pamięć, niemal przy tym tańcząc.

- Pola, wzięłaś klucze z samochodu?

- Tak, sklerotyku - odparłam, otwierając ciężkie, metalowe drzwi.

Kostka była zła - bardzo zła - a ukazywała to między nimi w strzelaniu szafkami i wszystkim, co znalazło się w zasięgu jej rączek, oraz w mordowaniu nas - a mnie to już w szczególności, jakbym dostała jakiś, kurde, bonusowy pakiet - wzrokiem.

- Może melisę? - zasugerował Szymek, a ja poparłam jego pomysł, stawiając przed nim talerz z ciastkami, które sama piekłam, oraz kubek pełny pachnącej kawy. Kostka usiadła wraz z nami przy stole, ale to chyba tylko z „grzeczności” i chwilowo, bo na jej twarzy widać było zbliżający się wybuch.

- Keep calm, Kosteczko - powiedziałam, uśmiechając się do niej ślicznie. Simon przyglądał się jej, marszcząc nos (znów!).

- Jaki ty masz właściwie kolor włosów? - spytał, chyba zaskakując ją tym pytaniem. - Bo taki dziwny.

- Rudy. Chciałam przefarbować się ma niebiesko, ale Pola mi zabroniła - odpowiedziała chyba po raz pierwszy normalnym tonem.

- Bo nie dość, że brzydka jest, to jeszcze by oszpecała Jastrzębie tymi swoimi włosami - zażartowałam, a Kostka zmroziła mnie wzrokiem.

- Przecież twoja siostra jest śliczna.

Wyżej wymieniona Konstancja Tomaszewska po raz kolejny w ciągu pół godziny spłonęła rumieńcem, po czym wstała wściekła, zgarnęła żyletki leżące na kuchennym blacie i zamaszystym krokiem powędrowała do łazienki, trzaskając drzwiami.

Ups?

Kostka

- Przecież twoja siostra jest śliczna. - wybrzmiało z ust Niemca. Czułam jak moje policzki oblewają się czerwienią. Myślę, że to nic dziwnego: każda na moim miejscu pewnie zachowałaby się podobnie.

Jestem pewna, że nikt nie przewidziałby mojej późniejszej reakcji, nawet sama Pola, czy zajmujący moje miejsce przy stole Simon.

Mordując ich wzrokiem, jak to dziś miałam w zwyczaju, zerwałam się z zajmowanego miejsca, chwyciłam żyletki szybkim krokiem udałam się w kierunku łazienki. Postanowiłam nie wychodzić z niej, póki Szwab nie opuści naszego mieszkania. Żyletki leżały na pralce marki Whirpool, a ja świdrowałam je wzrokiem. To, czy ich użyję, wciąż pozostawało zagadką. Doskonale słyszałam rozmowę Poli oraz Simona. Niemiec upewniał się, czy aby na pewno nic sobie nie zrobię, a Pola zwalała moje humory na okres. Najlepsze było to, że wcale go nie miałam, ale to już inna historia. Czy urażona duma była wystarczającym powodem, aby użyć żyletek? Oczywiście, że nie. W końcu zawsze mogłam coś wymyślić, żeby utrzeć mu nosa nie? Konstancja Tomaszewska zawsze radziła sobie sama... No może w większości sytuacji, ale to mało istotny szczegół. Mimo minimalnego spadku emocji, nie opuściłam łazienki, póki Niemiec pozostawał w naszych progach.

Pola

Okej. Kostka była jaka była, ale mimo że zamknęła się w łazience wraz z żyletkami, jakoś nie wierzyłam w to, że jest zdolna ich użyć. To przecież Kostka - niedostępna kobieta, która muchy by nie skrzywdziła. Siebie też nie.

- Kostka, wpuścisz mnie? - Simon uderzył pięścią w drzwi. Chyba przejął się tym całym kostkowym fochem, bo stał tam już pięć minut.

- Wpuść mnie! Na całe miasto z całych sił wołam „wpuść mnie”! Wpuść mnie, bo skonam! - zaśpiewałam po polsku, a z łazienki dobiegło do moich uszu prychnięcie Kostki.

- Was? - Szymek zmarszczył brwi, patrząc na mnie ze zdziwieniem.

- A piosenka taka jest - odparłam, ukazując dwa rzędy białych ząbków.

Przetłumaczyłam mu ją na angielski, w miarę jak mi na to pozwalała moja zaawansowana znajomość tego języka, a Kostka za drzwiami jęknęła zirytowana.

- Musisz mnie jej nauczyć - powiedział, odwzajemniając uśmiech.

- Wy tam gadu gadu, ale ją stąd nie wyjdę!

- Chodź, Szymciu. Jej przejdzie, a my zjemy sobie po ciastku.

- Pola! - krzyknęła Kostka jeszcze.

- Te, małolata, kultury trochę - odpowiedziałam, siadając przy stole.

Doprawdy, zapowiadał się ciekawy sezon...

blue: Poczekajcie, tu się wszystko rozkręci. I wiem, że na razie jest u mnie mało Kuby, ale wprowadzenie musi być, a z czasem będzie go więcej i więcej :)